Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να κόψεις κάποια δεσμά;
Από μικροί αυτό μαθαίνουμε.
Κόβεται ο ομφάλιος λώρος, κόβεται η σχέση με το μητρικό στήθος, με τους γονείς, με την παιδικότητα.
Αργότερα, κόβουμε επαφές με φίλους, παρέες, υποχρεώσεις, καταστάσεις που μας χαλάνε.
Προσέξατε την αλλαγή στη φωνή του ρήματος; Από παθητική σε ενεργητική.
Μετά από ένα σημείο, εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε και τερματίζουμε κάποιες καταστάσεις, όταν αντιληφθούμε ότι δε μας κάνουν καλό. Ή απλά θεωρούμε ότι δε μας κάνουν καλό. Όπως και να ‘χει πάντως, την επιλογή την κάνουμε. Τις περισσότερε φορές, εμμένουμε στην απόφασή μας.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο στην συγκεκριμένη περίπτωση;
Ξέρεις ότι ένα άτομο σου κάνει κακό. Σε πληγώνει περισσότερο απ’ όσο σε ευχαριστεί.
Φαίνεται να σε μειώνει, να σε θεωρεί ακόμα παιδί και δε σε κάνει να νιώθεις τόσο καλά με τον εαυτό σου. Καθορίζει το είδος και τη συχνότητα της επαφής σας. Είτε σαρκική, είτε λεκτική. Δε σε γεμίζει και το βασικότερο, δεν είναι αυτό που σου αξίζει.
Όλοι στο λένε. Και το ξέρει και συ κατά βάθος. Έχεις θέματα στο να πάρεις όμως την απόφαση.
Τι σκατά; Εδώ ο άλλος απέκοψε τη σκιά του, είναι τόσο δύσκολο να αποκόψεις και να απομακρύνεις ένα ξένο σώμα;
Βιολογικά να το δεις, το σώμα απορρίπτει οτιδήποτε ξένο και πιθανώς παθογόνο για τον οργανισμό.
Μάλλον, όμως, το ψυχολογικό κομμάτι είναι πιο αδύναμο από το βιολογικό. Είναι ίσως γιατί όταν αναλαμβάνουν οι ορμόνες, κάνει το σώμα κουμάντο στην ψυχή.
Ποιες μαζοχιστικές ορμόνες είναι αυτές, θα θελα να ‘ξερα. Δεν μπορεί, έχει κάτι το βαθιά μαζοχιστικό η όλη κατάσταση.
Και όλο αυτό γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό; Για μια Ελένη; Όπως και να την λένε, μιας και όλο αυτό τελικά, δεν είναι τίποτα παραπάνω.
Είναι μια ιδέα. Τίποτα ουσιαστικό. Ένα φάντασμα.
Ένα άτομο, που ποτέ δεν είναι πραγματικά εκεί για σένα. Που είναι μόνο αυτά που πιστεύεις εσύ γι’ αυτό και φοράει το προσωπείο που εσύ του δημιούργησες. Ποτέ δεν είχε σάρκα και οστά. Είναι απλά ένα φάντασμα.
Στα φαντάσματα για να διαλυθούν πρέπει να ρίξεις άπλετο φώς.
Να δεις την ουσία του. Απάλλαξε το τελείως από κάποιο όνομα. Το όνομα του δίνει δύναμη. Δεν είναι η Νεφέλη, η Σοφία, ο Γιάννης, ο Ανδρέας.
Είναι ένα άτομο-φάντασμα, σαν τα τόσα άλλα που πέρασαν από τη ζωή σου και κατάφερες να τα διώξεις. Έτσι δεν έχει εξουσία πάνω σου.
Δε φτάνει μόνο αυτό.
Μη βλέπεις μέσα από τα δικά σου μάτια. Δες μέσα από τα δικά του πως σε βλέπει αυτό. Τότε θα ανακαλύψεις και το υπόλοιπο κομμάτι της εξίσωσης της σχέσης σας. Θα τη δεις ολοκληρωμένη.
Εσύ βάζεις ό,τι μεταβλητές θέλεις. Η άλλη πλευρά έχει τις δικές της. Δεν ταυτίζονται πάντα. Αν ταυτιζόταν, δε θα φτάνατε σ’ αυτό το σημείο.
Μέσα από την ματιά του, θα καταλάβεις τι ρόλο έπαιζες στη ζωή του.
Ήσουν το αποκούμπι του, το παιδάκι που έπαιζε, κάτι για να περνάει την ώρα. Δύσκολα κάτι παραπάνω.
Την πρώτη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσεις θα νιώσεις δυνατός να το κάνεις.
Θα είναι τα πράγματα πολύ θετικά και θα βλέπεις τις ακτίνες φωτός που αρχίζουν να σπάνε τη συννεφιά που συνοδεύει την ύπαρξη του φαντάσματος.
Πρόσεξε όμως, δεν κρατάει για πολύ. Θα σε τραβήξει πίσω. Το φάντασμα ξέρει να σαγηνεύει. Και δε του αρέσει να χαλάνε την ρουτίνα του.
Θα κάνει πολλά κόλπα.
Θα σε φοβίσει, θα σε τρελάνει, θα τα ρίξει όλα πάνω σου και θα κάνει την ύπαρξή του δική σου παραίσθηση.
Μην το πιστέψεις. Υπάρχει. Είναι εδώ επειδή εσύ του έδωσες αυτή την δύναμη.
Μπορείς να του στερήσεις την ύπαρξη του. Θα είναι δύσκολο.
Αρκεί να κόψεις το δεσμό που υπάρχει μεταξύ σας. Αυτόν που συνδέει την καρδία σου με το μυαλό του, με το οποίο σου στήνει παιχνίδια.
Γιατί ποτέ δεν άγγιξες την καρδία του. Γιατί ίσως και να μην έχει.
Συντάκτης: Κλέαρχος Σταματουλάκης
