Βρες ένα λόγο για να μείνω

Δεν ξέρω πώς να ξετυλίξω το κουβάρι της αλήθειας. Με διακατέχει σιωπή κι οι σκέψεις μου στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Ήταν μια νέα προσπάθεια. Έτσι είπαμε κι έτσι συμφωνήσαμε. Γνώριζα εξαρχής ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο, αυτό που δεν αλλάζει κι επαναλαμβάνεται. Συνήθως, αυτός που ζητάει είναι κι αυτός που περιμένει την αποδοχή απ’ τον άλλον.

Οποιαδήποτε κίνηση απ’ αυτόν που θέλει κάτι περισσότερο έχει τη μορφή πίεσης, έστω κι αν είναι ένα απλό κι αθώο μήνυμα. Ο απέναντι, αν δεν είναι σε θέση να την δεχτεί, θ’ αγχωθεί και θα θεωρήσει πως είναι μια υπενθύμιση γι’ αυτά που ειπώθηκαν.

Σε αποδέχτηκα κι έδειξα κατανόηση στη δική σου κατάσταση. Δέχτηκα την ελευθερία σου, να θέλεις και να επιθυμείς όλα όσα θες. Δεν ήθελα να εθελοτυφλώ, αλλά ούτε να παραμυθιάζω τον εαυτό μου. Ήξερα πως όταν ήμασταν μαζί και ζούσαμε το δικό μας όνειρο, η επόμενη στιγμή θα σε έβρισκε σε μια ξένη αγκαλιά. Δε με ενοχλούσε γιατί πάντα πίστευα πως είναι σενάρια του μυαλού μου.

Ίσως και να ήταν αλήθεια, απλώς ποτέ δε χρειάστηκε να το επιβεβαιώσω. Με την ίδια λογική, ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι οπουδήποτε. Ακόμη κι αν είχα την παραμικρή υποψία, δεν ήθελα να την εξακριβώσω. Δεν το σκάλισα, δεν έψαξα, γιατί λάτρευα την άγνοια. Αδιαφορία θα το έλεγες, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.

Όμως, θα σου απαντήσω πως είναι «ενδιαφέρον» όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο. Είναι ένα είδος άμυνας με το οποίο προστάτευα τον εαυτό μου, για να διαχειριστώ καταστάσεις τις οποίες δε θα ήμουν σε θέση να τις αντιμετωπίσω. Δε θέλω να ξέρω, για να είμαι καλά. Για να ζούμε αυτές τις όμορφες στιγμές όσο αυτές θα υπάρχουν.

Ποτέ δε σε ρώτησα και ποτέ δε θέλησα να μάθω, όταν δεν ήσουν μαζί μου πού ήσουν. Ειλικρινά το αποδέχτηκα.
Πες μου, όμως, εσύ γιατί δεν αποδέχεσαι εμένα; Γιατί παραμένεις σ’ αυτά τα στερεότυπα και δε χαλαρώνεις να το ζήσεις; Ποιος σου έχει πει ότι όλα στη ζωή μας είναι προδικασμένα; Ποιος σου έχει εξασφαλίσει το μέλλον σου και τις προοπτικές που ονειρικά φαντάζεσαι;

Ξέρεις το αύριο ή το επόμενο λεπτό αν θα υπάρχουμε; Ζούμε μία φορά, τουλάχιστον μάθε να ζεις χωρίς περιορισμούς και «πρέπει». Είναι άδικο όλο αυτό για μένα κι άκρως προσβλητικό. Αλλά ακόμη και σ’ αυτό το σημείο το δέχομαι. Δεν ξέρω το λόγο, ίσως είναι το συναίσθημα. Ίσως, όμως, να είναι το γεγονός ότι έχω εισχωρήσει αρκετά στην ψυχοσύνθεσή σου και κάθε φορά κατανοώ και δικαιολογώ τη συμπεριφορά σου.

Δίνω εξηγήσεις με βάση τη λογική. Πρόσεξε, αυτό δε θα μπορώ να το κάνω για καιρό, κουράζομαι. Δεν έχουμε κάνει την ίδια διαδρομή. Δεν έχουμε τα ίδια βιώματα. Έχουμε, όμως, επιθυμία και θέληση. Μη βάζεις στον «πάγο» την ελάχιστη επικοινωνία μας για υποθέσεις του μυαλού σου. Μάθε την πραγματικότητα προτού κρίνεις και καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα.

Η συμπεριφορά σου κουράζει και δεν έχω τις αντοχές που θα είχα σ’ άλλη εποχή. Καταλήγω πολλές φορές στο συμπέρασμα πως όποιος θέλει να είναι κοντά μου, θα είναι. Τον ένοχο, να ξέρεις, τον πλημμυρίζει ο πανικός ενστικτωδώς. Λειτουργεί με το συναίσθημα της απώλειας και προσπαθεί με χιλιάδες τρόπους –υπερβολικούς– να σώσει ό,τι δε σώζεται. Δεν έχω καμία ενοχή για τις πράξεις μου, μια παρερμήνευση είναι και μια αλήθεια που δε γνωρίζεις. Γνώρισε πρώτα και μετά κρίνε ή αντέδρασε.

Κάνε τον απολογισμό σου και θυμήσου, αν η δική σου συμπεριφορά όλο αυτόν τον καιρό που με γνωρίζεις ήταν και είναι ορθή απέναντί μου. Σκέψου αν όλες εκείνες τις φορές που βρεθήκαμε αν μου έχεις φερθεί έντιμα. Ναι, πράγματι, παραδέχτηκες ότι με έχεις αδικήσει.

Σε ρωτώ, λοιπόν, και που με αδίκησες τι έκανες για να επανορθώσεις; Μόνο λόγια και παιχνίδια συμπεριφοράς. Ένα παιχνίδι είναι επιτρεπτό κι αυτό είναι το ερωτικό. Παίξε, όσο θες κι όπως θες, εκεί δεν υπάρχουν περιορισμοί. Σε παρακαλώ όμως, εξήγησέ μου για ποιο λόγο να παραμείνω. Να θέλω, να δείχνω κατανόηση και να προσπαθώ. Έχουν λιγοστέψει οι αντοχές μου.

Ό,τι είχα να πω το είπα, ό,τι είχα να ζητήσω το ζήτησα και ό,τι είχα να δω από σένα το είδα. Δε μένει πια τίποτα παρά σιωπή κι αδράνεια. Μάλλον αυτή θα είναι η συνέχεια. Ίσως να είναι πιο ασφαλής απ’ τα παραμύθια του μυαλού μου.