Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Γεωργία Φ.

 

Ενώ όλα στη ζωή μου έμοιαζαν μίζερα, τίποτε δεν άλλαζε κι είχα αρχίσει να βαριέμαι τη βουβή καθημερινότητα, ήρθες εσύ. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βράδυ, μία απ’ τις πρώτες νύχτες του Σεπτέμβρη, που σε είδα, ένιωσα για πρώτη φορά του άγγιγμά σου, ενώ μου έσφιγγες το χέρι για να μου συστηθείς. Εκείνο το βράδυ όλα άλλαξαν.

Ήξερα ότι θα σε ξανασυναντήσω, ήξερα ότι ένιωσα αυτό το γνωστό «κλικ», που νιώθεις με ελάχιστους και ξέρεις ότι θα σε οδηγήσει σε πολύ μυστήρια μονοπάτια. Ίσως το είχα ανάγκη να σε συναντήσω, ίσως ένιωθα από τότε ότι θα φέρεις τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Ήθελα να σε ξαναδώ, να σε αγγίξω ξανά και το επιδίωκα με κάθε τρόπο, χωρίς να σκέφτομαι τι θα μου κοστίσει.

Κι όντως έγινε. Σε ξανασυνάντησα. Απρόσωπα μεν, ιδιαίτερα δε. Πίσω απ’ την οθόνη ενός κινητού να αρχίζω να σε μαθαίνω και να κανονίζω το πότε θα σε ξαναδώ. Καθώς οι μέρες περνούσαν κι η συνάντηση πλησίαζε, δε σκέφτηκα στιγμή ότι πάω να κάνω κάτι λάθος. Ήξερα απ’ την αρχή, απ’ το πρώτο άγγιγμά σου ότι θα κολλήσω μαζί σου κι έτσι έγινε, όταν πια πήρα την απόφαση για το «μαζί» παρά τις όποιες δυσκολίες.

Ξέρεις, η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θέλουμε. Υπάρχουν κι άνθρωποι που θέλουν ο ένας τον άλλον, όμως η μοίρα τους τα φέρνει έτσι ώστε να μένουν χωριστά. Κι αυτό δεν ξέρεις αν είναι μαγεία ή διαδικασία για να καταλάβεις αν ήταν πράγματι έρωτας. Αυτό ακριβώς ένιωσα εγώ για εσένα τη στιγμή που σε γνώρισα. Ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις διαδικασίες εγώ θα αντέξω αρκεί να είσαι μαζί μου.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να ξυπνάει κάθε πρωί ξέροντας ότι ούτε σήμερα θα αγγίξει εκείνον που αγαπάει; Είναι δύσκολο για κάποιους, όμως, η αγάπη είναι αυτή που φέρνει δύναμη. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν κι άλλα που δίνουν δύναμη στον άνθρωπο, αλλά μιλώντας γι’ αυτά που αισθάνομαι, προσωπικά, δε στο κρύβω ότι η αγάπη και το πάθος μου για εσένα είναι αυτά που με κάνουν να αντέχω μακριά σου.

Ξέρω πως όλα τώρα είναι δύσκολα και μπορεί να υπάρξουν μέρες που θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα, όμως δε θέλω να σπάσεις. Έχε μου εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρουμε. Σκοπός μου είναι να φτάσουμε όσο πιο μακριά μπορούμε αυτό που φτιάξαμε με τόσο κόπο καιρό τώρα. Αν το σκεφτείς, όμως, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τίποτε δε συγκρίνεται με την αγκαλιά όταν με συναντάς μετά από τόσο καιρό. Τίποτε δε συγκρίνεται με το πάθος που βγάζουμε στο κρεβάτι μας. Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που λίγοι μπορούν να το καταλάβουν.

Λίγοι μπορούν να καταλάβουν πώς νιώθεις όταν αγγίζεις ξανά το πρόσωπο αυτού που αγαπάς. Όταν ξαναφιλάς τα χείλη του, που σου έλειψαν. Έτσι χάνομαι για ώρες στην αγκαλιά σου, μυρίζοντας τον λαιμό σου και τρίβοντας πάνω σου τα ρούχα μου για να κρατήσουν το άρωμά σου. Ποτέ δεν το βαρέθηκα αυτό ούτε θα το βαρεθώ.

Δε βαριέσαι την αίσθηση της αγάπης που σου βγάζουν λίγοι και καλοί, έτσι δεν είναι; Όταν τα χέρια σου αγγίζουν το σώμα μου, όταν τα χείλη σου συναντάνε τα δικά μου κι όταν τα σώματά μας ενώνονται, τίποτα πια δεν έχει σημασία. Μόνο εσύ υπάρχεις εκείνη τη στιγμή για εμένα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω, ό,τι κι αν γίνει, αυτά που μου βγάζεις όταν είμαι μαζί σου.

Πολλές φορές, ακόμα κι εγώ τρομάζω με αυτά που αισθάνομαι για εσένα κι ίσως αυτά να τα βλέπεις κάπως υπερβολικά, αλλά είναι η αλήθεια αποτυπωμένη σε λίγες απλές λέξεις. Για να καταλάβεις και να συνειδητοποιήσεις πόσο πολύ σε θέλω, πρέπει να προσέξεις το καθετί που κάνω όταν βρίσκομαι μαζί σου. Η ευτυχία είναι στιγμές, λένε. Κι οι στιγμές μαζί σου είναι ακριβώς αυτό: ευτυχία.

Γι’ αυτό μην αμφιβάλλεις ποτέ για τα αισθήματά μου, γιατί σου θυμίζω ότι όλα είναι αληθινά. Ίσως κάποια μέρα να χαθούν, ίσως αγαπήσουμε άλλους, παρ’ όλα αυτά να θυμάσαι ότι καμία δε θα αντέξει για εσένα όσα αντέχω εγώ.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη