Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Α. Δ.

 

«Δε θέλω να μιλάμε!». Ήταν απ’ τα τελευταία πράγματα που σου είπα. Δεν μπορείς, όμως, να καταλάβεις τον λόγο. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι μου καταστρέφεις τη ζωή. Δε θες να με χάσεις απ’ τη δική σου μόνο και μόνο γιατί είμαι το μοναδικό άτομο που ασχολείται μαζί σου.

Είπα ότι δε θα ασχοληθώ ξανά, αλλά θέλω να σου πω κάποια τελευταία πράγματα. Μπορώ να ζω και χωρίς εσένα, όσο κι αν σε τσούζει αυτό. Έχω ζωή σε αντίθεση απ’ τη δική σου. Ούτε καν φίλους δεν έχεις και προσπαθείς να πείσεις τους άλλους, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό ότι σε νοιάζονται πολλοί. Οι περισσότεροι σε δουλεύουν πίσω απ’ την πλάτη σου. Με έκανες να νιώθω άσχημα τις περισσότερες φορές για να μη νιώθεις μόνος στη δυστυχία σου, αλλά, μωρό μου, αυτό ήταν. Δε θα κλάψω άλλο για σένα.

Ήθελες πάντα την ελευθερία σου. Τώρα την έχεις κι ελπίζω να είσαι ευχαριστημένος με αυτό. Μην ανησυχείς για μένα, εγώ θα είμαι καλά, έχω στη ζωή μου άτομα που με αγαπούν και τα αγαπώ. Εσύ δεν έχεις τίποτα. Εξάλλου, το ξέρεις πολύ καλά ότι μόνο εμένα είχες -όχι μόνο ερωτικά, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους, αφού όλους τους έδιωχνες από κοντά σου. Τώρα σε βλέπω που προσπαθείς να καλύψεις το κενό σου με άκυρες παρουσίες που ικανοποιούν τον εγωισμό σου. Δε λέω, φταίω κι εγώ που σου έδωσα τόση επιβεβαίωση.

Έχεις πολλά κόμπλεξ που πιθανόν δε θα τα ξεπεράσεις ποτέ, αλλά είσαι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτείς. Ζητούσες πολλές φορές την επιβεβαίωση από άλλους για να αισθανθείς ότι είσαι αρεστός και συχνά πέταγες φράσεις τύπου «είμαι πολύ μπερδεμένος», «τα έχω κάνει σκατά», «δεν ξέρω τι θέλω». Κι εγώ, εκεί, έκανα υπομονή, αλλά μου τελείωσε κι αυτή.

Πάντως, μπράβο, σε παραδέχομαι! Μέσα σε μια βδομάδα με ξεπέρασες και βρήκες  καινούργια. Πλέον αυτήν αποκαλείς «μωρό σου». Και για να είμαι ειλικρινής, δε θέλω να νιώσεις περισσότερα για ΄κείνη. Πες το εγωισμό ή όπως θες, αλλά είναι κάτι που με προβληματίζει. Μόνο ένα πράγμα δε θα ξαναδεχτώ. Να γυρίσεις σε μένα όταν σου τελειώσει και να μου πεις ότι σου λείπω. Το είχαμε συνήθεια αυτό είναι η αλήθεια, αλλά κάποτε οι κακές συνήθειες πρέπει να κόβονται.

Θα μου λείψουν όλα αυτά που περνούσαμε μαζί, οι καλές στιγμές, ακόμη κι οι κακές. Τα παράπονα, τα νάζια, οι γκρίνιες, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Αλλά ας το παραδεχτούμε, θα με ψάχνεις στις άλλες και δε θα με βρίσκεις. Θα με ψάχνεις στο κρεβάτι σου, στην αγκαλιά σου, στην καθημερινότητά σου. Δεν κατάλαβα ποτέ αν ένιωθες κάτι για μένα ή αν απλά με είχες για καβάντζα.

Ελπίζω να καταφέρει το άτομο που είσαι μαζί του να σε γεμίσει. Θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Να βρω ένα άτομο που θα μου φέρεται όπως μου αξίζει, που θα με κάνει να νιώθω ξεχωριστή, που δε θα με κρύβει. Ένιωσα πολλά για σένα, το παραδέχομαι. Όμως δεν τα εκτίμησες ιδιαιτέρα. Λένε πως όταν χάνεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του. Αν, λοιπόν, την καταλάβεις κάποτε θέλω να γυρίσεις σε μένα∙ όχι επειδή θα μείνεις πάλι μόνος, αλλά επειδή όντως θα την καταλάβεις.

Να θυμάσαι κάθε μέρα ότι εσύ με έχασες, όχι εγώ. Ελπίζω να ξεπεράσεις τα κόμπλεξ, τύπου «παριστάνω πως είμαι ο τέλειος για να πείσω τους άλλους» και τις ανησυχίες σου και κάπως έτσι να σταματήσεις να βλέπεις και τους ανθρώπους σαν παιχνιδάκια σου.

Ίσως να τα ξαναπούμε. Για να γίνει, όμως, αυτό θα ‘πρεπε να ‘χεις αλλάξει πρώτα. Να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι που παρατάνε τα πάντα για σένα και προσπαθούν να σε κάνουν ευτυχισμένο δεν είναι παιχνίδια και το κυριότερο, να μη θεωρείς κανέναν δεδομένο, γιατί κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι κανείς δεν είναι και θα προσγειωθείς απότομα στην πραγματικότητα.

Αυτό ήταν, λοιπόν, το τέλος μας. Θα περνάς «καλά» κι εγώ ακόμη καλύτερα. Θα μπορώ και χωρίς εσένα, είναι γεγονός. Εσύ θα μπορείς; Σκέψου το.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη