Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μ στον Α.
Είπα θα σταματήσω να σου γράφω κι όμως νιώθω να πνίγομαι ακόμα από σκέψεις που δε σου είπα. Βλέπεις δεν είσαι μόνο εσύ που δεν μπορούσες να εκφραστείς. Κάθε φορά που σε έβλεπα σαν να ξέχναγα όλα, όσα ήθελα να σου πω.
Νόμιζα ότι σου έδωσα περισσότερα απ’ ό,τι έδωσες εσύ, αλλά έκανα λάθος. Τελικά τα τείχη που είχα δημιουργήσει για να μην ξαναπονέσω ήταν τόσο ισχυρά που δεν έπεσαν ούτε όταν μου εξομολογήθηκες ότι είσαι ερωτευμένος.
Έτρεμα τόσο να μην επενδύσω σε σένα, ώστε να μπορώ να φύγω όταν θα έπρεπε. Αλλιώς ήξερα ότι θα μείνω εκεί μαζί σου. Πού να φανταζόμουν τότε ότι θα με ακολουθούσες ως εδώ.
Και γινόμουν κυνική μέρα με τη μέρα. Πίστευα ότι δεν ήρθες στη ζωή μου για να μείνεις. Πίστευα ότι είσαι το δώρο, που μου έκανε η ζωή για να ξεπεράσω την προηγούμενή μου σχέση.
Αλλά έκανα λάθος. Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται να είσαι απλώς μια ακόμη σχέση και την ίδια στιγμή να μην μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω σου. Είμαι εθισμένη με τη μυρωδιά του κορμιού σου. Πρώτη φορά μύριζα κάποιον και τρελαινόμουν. Μπορούσα ν’ αναγνωρίσω τη μυρωδιά σου με κλειστά μάτια. Την αποζητούσα και ήταν αυτή που με έκανε να σε θέλω τόσο έντονα.
Έβλεπα ότι αυτήν την εξάρτηση δεν την άντεχα. Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να δώσω το είναι μου. Ήταν τόσο ταλαιπωρημένο που ήθελε χρόνο να αναζωογονηθεί.
Έτσι απλά ζούσα τις στιγμές μας για όσο κρατήσει. Μέχρι που είπες ότι θα έρθεις μαζί μου εδώ. Κι εκεί άλλαξαν όλα. Άρχισα να ελπίζω ότι ήρθες για να μείνεις. Κι έκανα όνειρα και σκέψεις σαν μικρό παιδί.
Είδα ότι είχα επενδύσει σε σένα κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ. Πρώτη φορά είπα «θα το ζήσω και όπου βγει». Και ξαφνικά ξεμπλόκαρα. Ξέχασα πρώην και αφέθηκα στο τώρα.
Εκεί που ήμουν έτοιμη να συναντηθούν τα είναι μας, άρχισε να απομακρύνεται το δικό σου. Και δεν ήξερα το γιατί. Εθελοτυφλούσα για πολύ καιρό.
Μου έλειπες κάθε στιγμή, σε σκεφτόμουν στη δουλειά, παντού. Και περίμενα την ώρα που θα σε δω και θα με πάρεις αγκαλιά.
Μύριζα τα ρούχα σου κι έλεγα στον εαυτό μου «τον έχω εδώ μαζί μου επιτέλους». Και περίμενα την ώρα που θα ξυπνήσω για να έρθω κοντά σου, να σε μυρίσω και να σε γεμίσω φιλιά πριν φύγω για δουλειά. Κι ας με πονούσε που δε σε έβλεπα πολύ. Και το παράπονό μου με έκανε να τσακωνόμαστε για χαζά πράγματα.
Δεν έβλεπα ότι δεν είσαι καλά και ότι απομακρύνεσαι. Δεν ήθελα να το πιστέψω.
Έμεινα με το παράπονο. Γιατί τώρα;
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι, αυτό θα ήταν να μπορώ να μπω στις σκέψεις σου για λίγο. Να δω πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι. Τι έχεις ανάγκη πιο πολύ για να καταφέρω να σε ξεκλειδώσω. Να σε νιώσω να παραδίνεσαι σε μένα, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ανασφάλειες.
Είναι ό,τι θέλω πιο πολύ.
Λένε ότι μετά το χωρισμό συνειδητοποιείς πολλά, που δεν μπορούσες να δεις μέσα στη σχέση. Έτσι κι εγώ είδα πόσο δυνατά είναι αυτά που ένιωθα για σένα. Με σόκαρε. Με άδειασε. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ξαφνικά έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Κατάλαβα ότι όλα αυτά που απέφευγα να νιώσω και ν’ αποδεχτώ όλο αυτόν τον καιρό, τα είχα νιώσει προ πολλού. Απλώς καταπιεζόμουν για να μη στα δείξω.
Ήθελα ν’ αρχίσεις να εκφράζεσαι κι εσύ πιο πολύ. Είχα τόση ανάγκη να με κοιτάξεις μια μέρα και να μου πεις ότι δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς εμένα. Να με κοιτάξεις τόσο βαθιά στα μάτια, να μου το ψιθυρίσεις, να περάσει μέσα μου, να με διαπεράσει ολόκληρη. Για να μπορώ να αφεθώ ολοκληρωτικά. Να μη με νοιάζει τίποτα.
Τις τελευταίες μέρες μετά το χωρισμό μας ξανάνιωσα όλα αυτά που είχα ξεχάσει. Ένιωσα ότι κι εσύ δεν αντέχεις μακριά μου παρά τα όσα μας πόνεσαν και ότι θα το ξαναπροσπαθούσες όσο τρελό κι αν φαίνεται.
Έτσι άρχισα να δίνομαι πάλι, να νιώθω πράγματα που δεν είχα νιώσει ούτε όταν σε πρωτογνώρισα. Ένιωσα κάθε μας στιγμή τόσο έντονα που ήθελα να σταματήσει ο χρόνος εκεί. Πίστεψα στη χημεία μας. Πίστεψα ότι όλα είναι δυνατά, ό,τι κι αν έχουμε περάσει. Αρκεί να είμαστε μαζί. Κι η εξάρτηση από τη μυρωδιά σου ήταν και πάλι εκεί, να μου θυμίζει ότι δε σε ξεπέρασα ποτέ κι ούτε πρόκειται.
Με πόνεσε πολύ που δεν το είδες όπως εγώ. Είδα όλα αυτά που σου ξύπνησα και πόσο πολύ είχες ανάγκη το άγγιγμά μου. Με φιλούσες κάθε στιγμή και το ζούσες όπως δε σε έχω νιώσει ποτέ έτσι. Δε θα καταλάβω πώς γίνεται να νιώθεις όπως εγώ και την ίδια στιγμή να θες να μείνεις μόνος. Καταλαβαίνω ότι είσαι μπερδεμένος. Ξέρω ότι χρειαζόμαστε χρόνο και οι δυο. Νιώθω ότι θα ξαναβρεθούμε.
Ίσως. Πιστεύω σε εμάς. Θα είμαι εδώ και θα περιμένω.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
