Αμφιλεγόμενο –πολύ– είναι το ανέφικτο στον έρωτα. Τα βαφτίσαμε αγάπες ή καψούρες –όπως θέλεις πες τα–, είναι αυτά τα συναισθήματα που δε βρήκαν ανταπόκριση, που ενώ εσύ καιγόσουν ο άλλος ζούσε τη ζωάρα του και δεν του καιγόταν καρφάκι.
Ξέρω, θα μου πεις, είναι περίπλοκο, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, «με θέλει, αλλά δε μου το δείχνει», «με θέλει αλλά δεν το ξέρει ακόμα», «περνάμε καλά κι εν καιρώ καλύτερα» κι άλλα τέτοια. Μία, όμως, είναι η αλήθεια κι είναι πολύ απλή. Ανέφικτο είναι ό,τι δεν εξελίχθηκε όπως εμείς το θέλαμε. Κάτι δε σ’ αρέσει ή δε σου αρκεί όπως είναι, θέλεις να το αλλάξεις, μα κάθε προσπάθειά σου δε σου βγήκε όπως την είχες φανταστεί.
Δεν είναι ούτε οι μισές, ούτε οι ανολοκλήρωτες καταστάσεις, ούτε η μικρή γεύση που πήρες από κάποιον αυτές που θα κριθούν, απαραίτητα, ως απωθημένα. Τα συναισθήματά σου, οι προσπάθειές σου κι η απογοήτευσή σου καθορίζουν το πόσο σημαντικό ήταν για σένα κάτι που ήθελες να το ζήσεις, μα κάποιος στο στέρησε.
Το ανέφικτο είναι απλά αυτό που εμείς θέλαμε να γίνει και ποτέ δεν έγινε, έχει χαρακτήρα προσωπικό, δεν είναι ανέφικτο για όλους. Και μπορεί να ήταν ένας άνθρωπος που βάλαμε στο μάτι και ποτέ δεν κάναμε δικό μας, αλλά μπορεί επίσης να είναι και μια σχέση, που δεν βρήκε γόνιμο έδαφος να ευδοκιμήσει και να ωριμάσει, γι’ αυτό και νιώθουμε ότι τέλειωσε άδικα κι άδοξα ενώ ήταν αμοιβαία.
Επομένως το ανέφικτο ίσως και να είναι απλά ένας τραυματισμένος εγωισμός που πρέπει να καταπιούμε και να προχωρήσουμε σε κάτι ουσιαστικό και πραγματικό. Θέλουμε κάτι που δεν έχουμε, γιατί εν τέλει δεν το έχουμε. Όσο, όμως, κι αν προσπάθησες αυτό παρέμεινε πιθανότητα, δεν είναι η πραγματικότητά σου. Η πραγματικότητα σου είναι όσοι έρχονται δίπλα σου για να μείνουν, όχι εκείνοι που έφυγαν ή δεν ήρθαν ποτέ.
Όλα κι όλοι θέλουν το κατάλληλο timing. Όσο κι αν λέμε και θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι το timing είναι δικαιολογία κι όποιος θέλει θα ‘ρθει, είναι συνθήκη αναγκαία. Δεν κάνεις χωριό με όλους, δεν επικοινωνούν όλοι μεταξύ τους, οι στόχοι δεν μπορούν να είναι ίδιοι και για εσένα και για τον άλλον κι οι ζωές σας δύσκολα θα τα καταφέρουν να συγκλίνουν στην καθημερινότητά σας.
Απλά, δεν είναι όλοι για όλους. Κάποιες φορές όσο και να μη θέλουμε να το δούμε, το πρόβλημα βρίσκεται εκεί ακριβώς. Στη μη αποδοχή των καταστάσεων και στην επιμονή να βγάλουμε κάτι, που δε βγαίνει από μόνο του.
Κι ό,τι δε βγαίνει από μόνο του, φυσικά κι αβίαστα, καλύτερα να το αφήσουμε. Εκεί είναι το μυστικό. Να αποδέχεσαι όλα αυτά που συμβαίνουν, κυρίως όταν έχεις πρώτα προσπαθήσει. Και μετά να αφήνεις και το συναίσθημα και τους ανθρώπους να φεύγουν. Τότε θα βρεις και θα εκτιμήσεις την ηρεμία σου.
Η ευτυχία σου δεν είναι εκεί που συστηματικά την ψάχνεις και δεν έρχεται. Δεν είναι εκεί που συναντάς κάτι σκιές που τις νομίζεις για ανθρώπους. Ξέρεις τι είναι ένας άνθρωπος δίπλα σου; Αγκαλιά, αγάπη, στήριξη, παρουσία, όχι φαντάσματα. Ένα «μαζί» που κυλάει αβίαστα, χωρίς πιέσεις και παρακάλια.
Ίσως απλά να πρέπει να γυρίσεις το κεφάλι σου προς την άλλη κατεύθυνση. Να κοιτάξεις αλλού. Να σταματήσεις να υποτιμάς τις ευκαιρίες που σου δίνονται για μια ευτυχία. Να δοκιμάσεις για να μάθεις κι ας μη βγει, τώρα πια ξέρεις το δρόμο.
Ωριμάζεις όταν αποκόβεσαι απ’ τις κακές σου συνήθειες. Και το να επιμένεις σε καταστάσεις που δεν τσουλάνε, ανήκει σ΄ αυτές. Μαζί με το κάπνισμα –που θα κόψεις από Δευτέρα– βάλε κι αυτό στη λίστα σου.
Πάνω από όλα να σε σέβεσαι κι απ’ όπου δε σου κρατάνε θέση, να αποχωρείς.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
