«Βρες αυτό που αγαπάς και άφησέ το να σε σκοτώσει»

Αυτό μας είπε ο Charles Bukowski κι αυτό θέλω να σας πω κι εγώ σήμερα. Αυτή η φράση με έβαλε σε σκέψεις κι ήθελα οπωσδήποτε να τις μοιραστώ με κάποιον. Πιο πολύ έχουν σχέση με το τι αξίζει πραγματικά να αγαπάς, ή μάλλον πώς αξίζει πραγματικά να αγαπάς και πώς όχι.

Αξίζουν όλοι, λοιπόν, να έχουν την αγάπη αυτή του πάθους, της τρέλας, την αγάπη που δίνεις απροκάλυπτα κομμάτια του εαυτού σου χωρίς ανταλλάγματα, από σένα; Αξίζουν όλοι τον παραδομένο σου εαυτό, τον σκοτωμένο σου εγωισμό; Αλήθεια δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ’ αυτό.

Το θέμα είναι ότι πολλοί άνθρωποι θα σου πουν να δίνεις παντού την αγάπη σου και κάτι απ’ τον εαυτό σου για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Πώς, όμως, μπορεί να είναι σωστό να δίνεσαι και να παραδίνεσαι στον καθένα που απλά θα τύχει να είναι περαστικός απ’ τη ζωή σου; Δε θα κάνεις έτσι τον κόσμο καλύτερο, πιο μαλάκα θα τον κάνεις και σένα τον χαμένο της υπόθεσης.

Ξοδεύοντας όλη σου την ενέργεια, όλη σου την αγάπη απλά οπουδήποτε ή στον πρώτο τυχόντα, δε θα σε κάνει να κερδίσεις το παιχνίδι της ζωής και του έρωτα. Θα σε εξαντλήσει, θα σου πάρει όλα αυτά που έπρεπε να δώσεις σε έναν, άντε δύο ανθρώπους που το κέρδισαν με το σπαθί τους. Το πρόβλημα για μένα, λοιπόν, είναι ότι δε γίνεται να δίνουμε το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε.

Και μιλώντας για παιχνίδια και προβλήματα, η ζωή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν το μεγάλο παιχνίδι, οπού στο τέλος σίγουρα δεν θα είμαστε εμείς οι νικητές. Θα έπρεπε, όμως, τουλάχιστον να προσπαθούμε  να κερδίζουμε τους περισσότερους γύρους. Κι η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος επαναλαμβανόμενος που παίζεται με τους περισσότερους παίκτες κι οι πιο συγκεντρωμένοι από αυτούς είναι αυτοί που θα κερδίσουν.

Αυτό σημαίνει ότι όταν δεν είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό που θέλεις, σε αυτό που ονειρεύεσαι, σ’ αυτό που ποθείς και δεν ξέρεις τι είναι αυτό που ουσιαστικά θέλεις, θα είσαι πάντα από εδώ και από εκεί και πάντα χαμένος. Χαμένος κάπου στη μετάφραση της αγάπης.

Μη δίνεις τον εαυτό σου και τις ελπίδες σου απλά στον οποιονδήποτε. Βάλε κάποια στάνταρ, συγκεντρώσου, ψάξε και βρες –κυρίως πρώτα μέσα σου– τι θέλεις, ποιος είσαι και τι είναι αυτό που θέλεις. Και τότε πήγαινε γι’ αυτό κι άσ’ το να σε σκοτώσει. Ακόμα κι αν χάσεις, κερδισμένος θα βγεις. Θα είσαι τόσο γεμάτος μέσα σου γιατί θα ξέρεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες κι εξάντλησες κάθε πιθανότητα. Έτσι θα προχωρήσεις και πιο εύκολα.

Αν αφήσεις, όμως, το γύρο σου πριν το τέλος του, αν ούτε καν μπεις στη διαδικασία να παίξεις το γύρο που θα έπρεπε να παίζεις, θα είχες μόνο να χάσεις -επειδή το να τα παρατάς σημαίνει ήττα. Ήττα και παραίτηση από στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, μαθήματα. Πράγματα που θα είναι πάντα μέσα σου.

Βρες αυτό που αγαπάς κι άφησέ το να σε σκοτώσει. Παραδώσου, υπόκυψε, κυνήγησέ το, κλάψε, γέλασε με την καρδιά σου, πέθανε και σκότωσε τον πόνο και τις πεταλούδες μέσα σου. Βρες το πραγματικό, ξέχασε τα φαντάσματα στο κεφάλι σου που σε κυνηγάνε. Κυνήγησέ τα εσύ και σκότωσε αυτά που πρέπει να σκοτώσεις. Βρες την άκρη του νήματος και ξεκίνησε να λύνεις το κουβάρι.

Μπερδεύεσαι μόνος σου όταν μοιράζεσαι παντού.  Κι όταν μπερδεύεις και μπερδεύεσαι, δε θα σου έρθουν τα ξεκάθαρα πράγματα που ζητάς -γιατί πάντα έλκουμε αυτό που προκαλούμε. Γι’ αυτό κι εγώ σου λέω να μη μοιράζεις την αγάπη σου.  Και σπάσε, μη φοβάσαι.