Δεν είναι εύκολη απόφαση να μετακομίσεις για να δουλέψεις

Τσέκαρες μια τελευταία φορά τη λίστα με τα απαραίτητα κι αφού βεβαιώθηκες ότι τα πήρες όλα, έκλεισες βαλίτσα. Έφερες μια γύρα το σπίτι, χαιρέτησες τους κενούς τοίχους και κλείνοντας την πόρτα πήρες το δρόμο για τη νέα σου ζωή.

Άφησες πίσω μόνο αναμνήσεις, άλλες καλές, άλλες κακές και την οικογένειά σου να αγωνιά αν θα είσαι καλά εκεί που πας. Να ντύνεσαι, να τρως και να μπαίνεις στο Skype, αυτά τους ανησυχούν. Αυτά κι άλλα τόσα που δεν ξεστομίζουν για να μη σε αγχώσουν, γιατί ξέρουν ότι η απόφαση που πήρες δεν είναι εύκολη.

Αλλά όταν δε σε κρατάει τίποτε εδώ, για ποιο λόγο να μείνεις; Με τα πτυχία περήφανα κορνιζωμένα, να τα βλέπεις και ν’ αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μη βρίσκεις δουλειά τόσο καιρό, χωρίς σχέση, έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τη ζωή σου, χωρίς φίλους, αφού άλλοι έφυγαν από καιρό κι άλλοι είναι σε χειρότερη κατάσταση από σένα, τι έχεις που να σου δίνει μια καλή δικαιολογία για να μείνεις;

Αντιθέτως οι λόγοι για να φύγεις πολλοί. Πάνω απ’ όλα η δουλειά, που θα σε βοηθήσει να αισθάνεσαι χρήσιμος, ότι κάποιο έργο προσφέρεις κι εσύ, ότι δεν αφήνεις να περνούν οι μέρες σου άσκοπα. Μα θα σου αποφέρει και χρήματα, που μπορεί να μην τα κυνηγάς, αλλά είναι απαραίτητα για την επιβίωσή σου.

Μα πλέον η επιβίωση δε σου αρκεί. Θέλεις να ζεις αξιοπρεπώς και με λίγες ανέσεις παραπάνω. Δεν αντέχεις να μετράς το κάθε ευρώ για ν’ αποφασίσεις αν μπορείς να βγεις για εκείνον τον καφέ, να δεις έναν άνθρωπο. Είναι απαράδεκτο να κυνηγάς δυο χρόνια τώρα τον παλιό σου εργοδότη για να σου δώσει τα δεδουλευμένα σου και να κάνει το κορόιδο.

Σίγουρα όμως η μεγαλύτερη πληγή είναι να ζητάς ακόμη οικονομική βοήθεια απ’ τους γονείς σου. Σε μεγάλωσαν, ξόδεψαν τόσα σε φροντιστήρια κι εκπαιδευτικές εκδρομές, που ο εγωισμός σου δε σου επιτρέπει να τους επιβαρύνεις άλλο κι ας μην παραπονέθηκαν ποτέ.

Φεύγεις λοιπόν, για να δουλέψεις, να βασίζεσαι σε σένα και τις δικές σου δυνάμεις, να είσαι ανεξάρτητος κι αυτάρκης. Κάνεις ένα νέο ξεκίνημα σε μια άλλη πόλη ή και σε μια άλλη χώρα, ξένη κι ανοίκεια. Ολομόναχος, αρχίζοντας απ’ το μηδέν να χτίσεις τη ζωή σου σ’ αυτή την πόλη που θα είναι το σπίτι σου για όσο καιρό τα πράγματα λειτουργούν.

Κάνεις ένα μεγάλο βήμα προς το άγνωστο, που σε φοβίζει, αλλά σου προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και τη μεγάλη αλλαγή που χρειαζόσουν για να βγεις απ’ το τέλμα όπου είχες οδηγηθεί.

Δεν έχεις ιδέα πώς θα είναι η νέα σου δουλειά, αν θα σου αρέσει ο χώρος εργασίας κι αν θα τα πας καλά με το αφεντικό και τους νέους σου συναδέλφους. Σε τρομάζει που θα είσαι το νέο πρόσωπο και φοβάσαι πως θα σε περάσουν από μικροσκόπιο. Αγχώνεσαι, γιατί θέλεις πραγματικά να πετύχει αυτό σου το εγχείρημα.

Κι ύστερα σε στενοχωρεί που δε θα έχεις κανέναν δικό σου άνθρωπο δίπλα σου, ν’ ανταλλάξετε δυο κουβέντες, να σε παρηγορήσει όταν κάτι στραβώσει, να σε πάρει μια αγκαλιά. Η μοναξιά είναι δύσκολη, όμως με τον καιρό, κάποιον θα γνωρίσεις που θα είναι αρκετά καλός για να γίνει φίλος σου. Κι αν αργήσεις να κάνεις φίλους, μπορείς πάντοτε να κάνεις παρέες πολύ ευκολότερα, για να ξεχνιέσαι και να βγαίνεις λίγο απ’ το σπίτι.

Τώρα αν έχεις επιλέξει μια πόλη του εξωτερικού, θα είναι σίγουρα δυσκολότερα τα πράγματα, ειδικά αν δε γνωρίζεις τη γλώσσα, κάτι που για να το κατακτήσεις θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια. Αλλά ακόμη κι αν γνωρίζεις τη γλώσσα, θα πρέπει να εξοικειωθείς με το κλίμα και τον τρόπο ζωής.

Η κουλτούρα της νέας πόλης θα πρέπει να μπλεχτεί με την κουλτούρα που κουβαλάς στις αποσκευές σου και να σε φέρει πιο κοντά στους κατοίκους της, ώστε να ενταχθείς και να μη θεωρείσαι για πάντα ξένος.

Όπου κι αν μετακομίσεις, η αρχή θα είναι περίεργη. Η καθημερινότητά σου θ’ αλλάξει και τα πιο απλά θα σου φαίνονται βουνό. Θα ψάχνεις τη στάση του λεωφορείου, θα ψάχνεις κατά πού πέφτει το μανάβικο κι αν ο προσανατολισμός δεν είναι το δυνατό σου χαρτί, θα ξεχνάς μέχρι και τη διαδρομή για το διαμέρισμά σου.

Είναι λογικό να σε φοβίζει η ιδέα του αγνώστου, αλλά αν εισέλθεις χαλαρά στη νέα σου πραγματικότητα, σίγουρα θα τα πας καλύτερα απ’ ό,τι αν είσαι στην τσίτα, γιατί όταν είμαστε αγχωμένοι κάνουμε τις μεγαλύτερες γκάφες. Με ένα βήμα τη φορά, θα καταφέρεις πολλά. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρεις, θα ξέρεις ότι προσπάθησες και τόλμησες. Το σπίτι σου θα σε περιμένει πάντα, να σου προσφέρει το γνώριμο αίσθημα της ασφάλειας και της ζεστασιάς.