Τι σου είναι ο άνθρωπος. Ένα ον καταδικασμένο να ψάχνει συνεχώς το άλλο του μισό. Να κυνηγά την γαλήνη της ψυχής και την προσωπική του ευτυχία με όποιο κόστος. Κρατά κλεισμένα σ’ ένα δοχείο και λογική και συναισθήματα. Ξέρει να αγαπά και σε σχέση με τα άλλα όντα ξέρει και να το εκφράζει με λόγια. Ο έρωτας μέσα του κλείνει τις πιο όμορφες στιγμές και τις πιο πονεμένες, χαρά και θλίψη, πόθο και πόνο.
Για κάποιους, οι λέξεις πόνος και θλίψη αποτελούν συνώνυμα του ονόματός τους. Είναι αυτοί που έχουν αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα να καταστρέφουν ζωές, στιγμές, ελπίδες και όνειρα γιατί πολύ απλά έχουν την ικανότητα.
Τους ξέρεις κι εσύ, θα τους έχεις δει. Είναι πάντοτε μόνοι, αλλά με παρέα γιατί παρόλο τον αρνητισμό τους εκπέμπουν κύρος και δυναμισμό, χαρακτηριστικά σπάνια σε εποχές σαν τις δικές μας. Έχουν ευγένεια ενός άλλου καιρού που μπερδεύει. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν κρύβει ειρωνεία ή ειλικρίνεια. Έχουν τον εγωισμό σε θέση εξέχουσα και κοιτάν πάντοτε πώς θα πετύχουν αυτό που λαχτάρα η ψυχή τους πατώντας επί πτωμάτων.
Δεν τους ένοιαζε ποτέ και δεν τους νοιάζει πραγματικά αν θα πονέσουν κάποιον, αν θα πληγώσουν κάποιον, αν θα καταστρέψουν την ζωή κανενός. Δε γνωρίζουν τι σημαίνει τύψεις και ενοχές. Στο διάβα τους σπέρνουν την διχόνοια και τον πόνο. Ίσως δε γνώρισαν ποτέ τους τι σημαίνει αγάπη, ίσως κάποτε ζήτησαν να αγαπηθούν από λάθος άτομα και πληγώθηκαν θανάσιμα.
Μπορεί να πόνεσαν κι αυτοί αρκετά, αλλά αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να βάζουν τα δικά τους μέτρα και σταθμά και να τεμαχίζουν οτιδήποτε θεωρούν περιττό. Φαντάζουν τρομακτικοί και απωθητικοί και όμως, αυτής της πάστας οι άνθρωποι δε μένουν ποτέ μόνοι. Όσο παράξενο κι αν φαντάζει αυτό στον ανθρώπινο νου.
Μαγνητίζουν τους ευάλωτους μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Στην αρχή σε γοητεύουν με τη μαγεία τους. Δεν εμφανίζουν την απανθρωπιά τους εξαρχής, ούτε σε προϊδεάζουν για τη σαπίλα που πρόκειται να ανακαλύψεις. Γιατί κάτι τέτοιες ψυχές που παίζουν έτσι με τις ζωές των άλλων, που ρημάζουν οτιδήποτε θεσμικό στον έρωτα και όχι μόνο, είναι άδειες. Κενές από συναίσθημα, κενές από πόθο και όνειρα.
Κι αν δεν τους έχεις δει, σίγουρα θα έχεις ακούσει για αυτούς. Για κάποιους που παίζουν με συναισθήματα και νομίζουν ότι μπορούν να φέρονται με όποιον τρόπο θέλουν στους άλλους, για κάποιους που μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν. Είναι αυτοί που γκρέμισαν σπίτια, φιλίες, οικογένειες και δεσμούς γιατί απλά μπορούσαν. Διώξε μακριά από την ζωή σου ανθρώπους σαν και αυτούς διότι λειτουργούν σαν τη βδέλλα, σου απορροφούν οτιδήποτε χαρούμενο κι αφήνουν πίσω κομμάτια σπασμένα που δυστυχώς, κόλλα για να τα επαναφέρει δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Και μην τους λυπάσαι γιατί κάποτε μπορεί να πληγώθηκαν, αλλά είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν κι απλώς δεν το έκαναν. Επέλεξαν μονοπάτια με μόνο προορισμό την εκδίκηση και την ακόρεστη δίψα για πόνο.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
