Είναι στην φύση του ανθρώπου η κοινωνική δράση. Από γεννήσεως κόσμου είχε προσαρμόσει την ψυχή του μέσα σε ένα status κοινωνικό, είχε μάθει να συνυπάρχει με άλλους και να δρα όχι μονοκυτταρικά αλλά σαν συστάδα. Η συναναστροφή λοιπόν και οι κοινωνικές σχέσεις έφεραν ως φυσικό επακόλουθο την κατάσταση αυτή. Είναι ανάγκη πλέον η δικτύωση αυτή. Κανείς δε θέλει να μένει μόνος του και κανένας δε θέλει να παραγκωνίζεται από το πολυομαδικό σύστημα αυτό που ονομάζεται κοινωνία.
Είναι όμως αυτό η σωστή επιλογή ή είναι ένα αποτέλεσμα αιώνιων προκαταλήψεων έναντι στην μοναχικότητα, τους μοναχικούς ανθρώπους και την διαφορετικότητα από το όλον;
Πολλοί προσπάθησαν να βρουν απαντήσεις και άλλοι δεν ενδιαφέρθηκαν καν. Υπάρχει όμως και μια συστάδα ανθρώπων που έχει κάνει τρόπο ζωής την υπέρμετρη κοινωνικότητα και όχι, δε μιλώ για τους κοινωνικούς ανθρώπους, αυτούς που είναι ανοιχτοί σε νέες γνωριμίες και σχέσεις. Ο λόγος γίνεται για αυτούς που βρίσκονται ή μάλλον καλύτερα θέλουν να βρίσκονται σε μια μόνιμη κατάσταση νέων γνωριμιών. Που κάνουν συνεχώς καινούριους φίλους και κατά συνέπεια καταλήγουν να έχουν πολλούς κι ας χάνει ο ορισμός «φίλος» λίγο την ουσιαστική του σημασία.
Πάντοτε μας έκαναν μεγάλη εντύπωση άνθρωποι τέτοιας κοπής, πάντοτε απορούσαμε με την ικανότητα αυτή κι ίσως κάποιοι από εμάς να ζήλευαν. Ζήλευαν γιατί πιθανών να το θεωρούσαν ως χάρισμα κι ως υπερδύναμη που λίγοι είχαν την τύχη να κατέχουν. Η σουπερμανική αυτή όμως δύναμη κρύβει πίσω της αλήθειες πολύ τραγελαφικές, πιο θλιβερές από το όμορφο του περιτυλίγματος. Η συνεχόμενη ανάγκη -και το τονίζω, η ανάγκη- να γνωρίζεις νέους ανθρώπους στη ζωή σου δε δηλώνει την ευτυχία και το χαρμόσυνο του χαρακτήρα σου, παρά δηλώνει έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις και τις βαρύτητες που επιτάσσει η κατάσταση της φιλίας, δεν μπορεί την όποια ρουτίνα επιφυλάσσει η μονιμότητα αυτή και ψάχνει πάντα την εύκολη αυτή δίοδο για να ξεφύγει.
Έναν άνθρωπο πολλές φορές καταπιεσμένο που δεν έχει φωνή και πυγμή δυνατή σε αυτή την παρέα και ψάχνει αλλού να την εξωτερικεύσει. Μια ψυχή λοιπόν που έχει ανάγκη τόσο πολύ την προσοχή από τους άλλους που ωθείται έτσι αβίαστα στο να δρα με τέτοιο τρόπο. Όταν γνωρίζεις κάποιον από την αρχή, πάντοτε δίνεις προσοχή περισσότερη, προσπαθείς να τον μάθεις και να σε μάθει, να βρεις κοινά ή πάλι και όχι, μα πάνω από όλα τον ακούς και τον ακούς προσεκτικά. Εκεί βρίσκουν πάτημα κι αυτοί, στην πρώιμη αυτή κατάσταση για να ρουφήξουν όση προσοχή μπορούν και μετά να συνεχίσουν αλλού, έτσι αβίαστα πάνω σε έναν φαύλο κύκλο που κρύβει μια θλίψη περίεργη και δύσκολη να κατανοηθεί.
Άλλες πάλι φορές οι σύντομες και νέες γνωριμίες σου δίνουν τη δυνατότητα να παρουσιάσεις το εγώ σου όπως εσύ θες. Μάλλον καλύτερα όπως εσύ ιδανικά θα ήθελες να είναι, όπως φανταζόσουν να είναι η ζωή σου και όπως εξιδανικευμένα θα ήθελες να είσαι εσύ ο ίδιος. Δεν είναι ανάγκη να φανερώσεις όλες τις πτυχές σου, ούτε να δείξεις τα αρνητικά που όλοι κρύβουμε μέσα μας, παρά εξιδανικεύεις το άτομό σου και παρουσιάζεις έναν εαυτό που ουσιαστικά θα ήθελες να έχεις. Εμφανίζεσαι διασκεδαστικός κι έξω καρδιά, η ψυχή της παρέας, ενώ πίσω από αυτό κρύβονται ατελείωτες ώρες μοναξιάς και κατάθλιψης σε ένα σπίτι άδειο και κρύο. Άλλες φορές μιλάς για όνειρα και επιτεύγματα τόσο δυνατά και τόσο ονειρικά, μόνο και μόνο για να τα ακούσεις εσύ ο ίδιος, ξέροντας μέσα σου βαθιά πως δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Είναι λοιπόν ένα φορτίο μεγάλο αυτό που κουβαλάνε οι άνθρωποι αυτοί, μια κατάσταση ιδανικής πλευράς ενός εαυτού που θα ήθελαν να έχουν, ενός εαυτού που ίσως ποτέ δε θα κατακτήσουν ή άλλοτε πάλι μια πράξη που δηλώνει την κραυγή αυτή της έλλειψης προσοχής. Ας μην γελιόμαστε. Το διαφορετικό είναι πάντα πιο δελεαστικό από το συνηθισμένο. Ίσως γιατί το διαφορετικό είναι πάντα κάτι νέο.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
