Είναι εκείνα τα άτομα που βλέπεις και ζηλεύεις. Είναι τόσο κοινωνικοί, είναι πάντα η ψυχή της παρέας. Είναι εκείνοι που γελάνε δυνατά και κάνουν όλα τα βλέμματα να γυρνάνε πάνω τους. Εκείνοι που δε φοβούνται να πάρουν μέρος, σε οποιαδήποτε συζήτηση αλλά ούτε και να πουν τη γνώμη τους με άνεση. Είναι εκείνοι που δεν ντρέπονται μα φλερτάρουν ανοιχτά και το κάνουν με μεγάλη επιτυχία. Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε κι άρχοντες του φλερτ. Αφού πάντα καταφέρνουν και πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Υπάρχουν, όμως, και μερικοί άνθρωποι που είναι λίγο πιο συγκρατημένοι. Ας πούμε λίγο παραπάνω ντροπαλοί. Ναι, είμαστε εμείς που δε μιλάμε πολύ. Σε μια παρέα είμαστε εκείνοι που θα μας ξεχάσουν. Που θα ανοίξουμε το στόμα μας πολύ σπάνια. Είμαστε σιωπηλοί κι αποφεύγουμε να πάρουμε μέρος σε οποιαδήποτε συζήτηση. Είμαστε διακριτικοί και δε μας αρέσει να ενοχλούμε κανέναν. Συνήθως είμαστε τόσο ήσυχοι που περνάμε απαρατήρητοι. Ακόμα κι όταν φταρνιζόμαστε, το κάνουμε αθόρυβα. Δε θα είμαστε εκείνοι που θα πουν κάτι πρώτοι εκτός κι αν μας απευθύνουν το λόγο. Είμαστε εκείνοι που η λέξη «ρίσκο» μας προκαλεί αναγούλα.
Το φλερτ για μας είναι κάτι ακατόρθωτο. Δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, σε αυτό το σημείο. Προσπαθούμε να κλέψουμε μερικές ματιές από εκείνον που μας ελκύει, αλλά άδικος κόπος. Μόλις οι ματιές μας συναντηθούν, θα κοκκινίσουμε απίστευτα και φευγαλέα θα τραβήξουμε το βλέμμα μας μακριά. Αν τύχει κι έρθει κάποιος και μας φλερτάρει, εκεί είναι που κρύος ιδρώτας θα μας λούσει και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό. Είτε θα του απαντάμε μονολεκτικά με τα μάγουλά μας να καίνε απ’ την ντροπή είτε δε θα βγαίνει λέξη απ’ το στοματάκι μας κι ο άλλος θα μας περάσει και για ψυχολογικά διαταραγμένους.
Το να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα είναι ακατόρθωτο, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να μπούμε κι εμείς στο παιχνίδι του φλερτ; Ίσως αν ξεκινούσαμε με μικρά και σταθερά βήματα να γινόταν η αρχή και να μην ντρεπόμασταν τόσο πολύ. Να μη θέλουμε να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να αρχίσουμε να εγκλιματιζόμαστε λίγο παραπάνω, δεν είναι κάτι τόσο το τρομερό όσο το φανταζόμαστε.
Θα μπορούσαμε να κρατήσουμε λίγη περισσότερη οπτική επαφή με τον άλλον. Θα μπορούσαμε να του χαμογελάσουμε, άλλα χωρίς να γίνουμε παντζάρια, απ’ την κορυφή ως τα νύχια. Το να παίρνουμε πρωτοβουλίες καμιά φορά και να μιλάμε εμείς πρώτοι είναι πολύ δύσκολο αλλά και κάτι συναρπαστικό. Νιώθουμε πιο καλά και πιο άνετα.
Από το να καθόμαστε σαν αγάλματα και το μόνο που κάνουμε είναι να χαμογελάμε αμήχανα θα μπορούσαμε για μία φορά να βρούμε το θάρρος και να συνεχίσουμε τη συζήτηση για να μάθουμε περισσότερα πράγματα. Δε χρειάζεται να κάνουμε κάποια συζήτηση υψηλού επιπέδου ή να πούμε κάτι ψαγμένο για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον κάποιου. Μ’ ένα απλό «γεια» μπορούμε να ξεκινήσουμε μια ενδιαφέρουσα σχέση με κάποιον. Χωρίς να μας λούζει κρύος ιδρώτας ή να κοκκινίσουμε.
Ίσως αν καταφέρουμε να βγούμε απ’ την ασφαλή μας ζώνη να μην ντρεπόμαστε τόσο πολύ. Αν αρχίσουμε και ρισκάρουμε λίγο παραπάνω, ίσως να καταφέρουμε να φλερτάρουμε και να μας φλερτάρουν με περισσότερη άνεση.
Συντάκτης: Σταυρούλα Τζουβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
