Όσο κι αν μεγαλώσουμε πάντα θα ξυπνάμε νωρίς για να βλέπουμε κινούμενα σχέδια

Δεν υπάρχει μέρα που να μην ξυπνήσαμε, όταν ήμασταν μικροί, για να προλάβουμε τα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και δε θα υπάρξει μέρα ούτε τώρα που μεγαλώσαμε, που όταν ξυπνάμε δε βλέπουμε κινούμενα σχέδια. Ζητούσαμε από τη μαμά μας, με ανυπομονησία, να μας ανοίξει την τηλεόραση, για να δούμε τα αγαπημένα μας παιδικά.

Πόσο θα ευχόντουσαν οι μαμάδες μας, να ξυπνούσαμε με τόση ευχαρίστηση και τις μέρες που ήταν να πάμε σχολείο. Αλλά ποτέ δεν έγινε, διότι το σχολείο δε μας έφερνε τόση χαρά όσο τα παιδικά, κινούμενα σχέδια. Πάντα με μούτρα ξυπνούσαμε για να πάμε σχολείο ή πάντα βρίσκαμε κάποια δικαιολογία για να μην πάμε.

Αξέχαστα παραμένουν εκείνα τα πρωινά που καλά-καλά δεν είχε ξημερώσει κι εμείς είχαμε φύγει απ’ το κρεβάτι μας και καθόμασταν αναπαυτικά στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, για να μη χάσουμε ούτε ένα λεπτό απ’ το παιδικό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Η μαμά μας να μας φωνάζει που καθόμαστε με τις ώρες και βλέπουμε τηλεόραση, αλλά εμείς να μη δίνουμε σημασία.

Ειδικά το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μας εποχή, όχι μόνο επειδή όλα ήταν πιο χαρούμενα πιο χρωματιστά ή για την υπέροχη θάλασσα και το ανέμελο παιχνίδι. Αλλά γιατί η μέρα ήταν μεγαλύτερη και μπορούσαμε να ξυπνήσουμε ακόμη πιο νωρίς για να δούμε το αγαπημένο μας κινούμενο σχέδιο ή τα Μίκι Μάους, όπως αποκαλούσαμε όλα τα κινούμενα σχέδια τότε.

Επειδή όμως, όπως ξέρουμε, μια συνήθεια είναι δύσκολη να κοπεί κι επειδή ο άνθρωπος δεν αλλάζει, συνεχίζουμε και ξυπνάμε για να παρακολουθήσουμε κινούμενα σχέδια. Σαν εκείνα τα παιδιά που ήμασταν κάποτε με τις πιτζάμες μας και τα ανακατεμένα μαλλιά, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα δεν κρατάμε μία κούπα γάλα στο χέρι μας, αλλά μία κούπα που έχει μέσα τον αγαπημένο μας καφέ.

Με εκείνη τη λαχτάρα στα μάτια όπως τότε, και με το στομάχι μας σφιγμένο, ανοίγουμε την τηλεόραση και περιμένουμε ν’ ακούσουμε εκείνον τον υπέροχο ήχο, που μας έκανε απίστευτα χαρούμενους όταν ήμασταν μικροί. Ακόμη και τώρα ανυπομονούμε όπως και τότε να μη χάσουμε λεπτό και η μαμά μας συνεχίζει να μας γκρινιάζει όπως γκρίνιαζε.

Μπορεί να μας θεωρήσουν ανώριμους, αλλά δε μας νοιάζει. Εμείς θα συνεχίσουμε να ξυπνάμε και να θυσιάζουμε τον ύπνο μας, όπως κάναμε τότε όταν ήμασταν μικρά, για ν’ απολαύσουμε το αγαπημένο μας παιδικό, τηλεοπτικό πρόγραμμα. Είμαστε εμείς, που ακόμη και στη δουλειά να έχουμε αργήσει, θα ρίξουμε μία ματιά στην τηλεόραση για να δούμε, έστω και λίγα δευτερόλεπτα, το παιδικό που παίζει.

Πάντα θ’ ανυπομονούμε γι’ αυτή τη στιγμή, όσα χρόνια κι αν περάσουν, και πάντα ένα χαμόγελο ευτυχίας θα υπάρχει στο πρόσωπό μας. Εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε για ακόμη μία φορά παιδιά. Εκείνη η υπέροχη αίσθηση που η καρδιά μας χτυπάει ανεξέλεγκτα απ’ τον ενθουσιασμό κι η αθωότητα στα μάτια τα αγουροξυπνημένα. Ποτέ αυτή η ανάμνηση δε θα σβήσει απ’ την καρδιά μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε. Εμείς θα ξυπνάμε νωρίς για ν’ απολαμβάνουμε τα αγαπημένα μας κινούμενα σχέδια.

Γι’ αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα μας ρωτήσετε γιατί ξυπνήσαμε τόσο νωρίς, θα γνωρίζετε το λόγο. Γι’ αυτό λοιπόν ας ανοίξουμε την τηλεόραση, αρχίζει το παιδικό.