Εγωιστές μέχρι να ερωτευτούμε

Ο εγωισμός είναι σίγουρα ένα από εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα που όταν το έχει ένας άνθρωπος θεωρείται ως ένα απ΄ τα μειονεκτήματά του. Έχεις ακούσει άλλωστε κάνεις να σου πει ότι είσαι εγωιστής και να το εννοεί σαν κομπλιμέντο; Παρ’ όλα αυτά ο εγωισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι μέσα σ΄ όλους μας, λες και κατά κάποιο τρόπο είναι περασμένο στο DNA μας να είμαστε έστω και λιγάκι εγωιστές.

Είναι κάτι σαν μηχανισμός επιβίωσης το να κοιτάς πρώτα να έχεις καλά τον εαυτό σου, να τον προστατεύεις απ’ τις κακοτοπιές, να καλύπτεις πρωταρχικά κι επαρκώς τα δικά του θέλω. Έτσι καταφέρνεις στην τελική να ικανοποιείς όχι μόνο τις φυσικές, αλλά και τις συναισθηματικές σου ανάγκες, να αισθάνεσαι ότι είσαι χορτασμένος, γεμάτος.

Το όλο πράγμα βέβαια αρχίζει κι αλλάζει όταν ξεκινάς και νιώθεις ερωτευμένος. Από εκείνη τη στιγμή κι ύστερα αυτό που θες είναι να κάνεις τον άνθρωπό σου να νιώθει καλά και να χαμογελάει. Και το προσπαθείς ίσως και με περισσότερο ζήλο απ΄ όσο το έκανες παλιότερα για τον εαυτό σου.

Ο έρωτας καταστρέφει παντελώς τον εγωισμό μας. Τον βάζει κάτω και τον χτυπάει αλύπητα. Τον κερδίζει κατά κράτος απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό της μεταξύ τους μάχης. Γιατί ο αληθινά ερωτευμένος μπορεί να είναι και να γίνει πολλά πράγματα, ποτέ όμως εγωιστής.

Ο εγωισμός είναι ο πρώτος που βάζεις στην άκρη όταν αρχίσει η καρδιά σου να χτυπάει για κάποιον λίγο πιο δυνατά. Είναι το αρχικό όπλο που παραδίδεις στην αρένα, τις περισσότερες φορές μάλιστα χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Κι όλα αυτά απλά γιατί αισθάνεσαι πράγματα πολύ πιο δυνατά απ΄ αυτόν, γιατί ο εαυτός σου είναι πια το δεύτερο άτομο που σκέφτεσαι με το που ξυπνάς το πρωί.

Αρχίζεις να μην υπολογίζεις τόσο το ρίσκο που έχεις να πάρεις και διακινδυνεύεις πιο εύκολα για εκείνον που είσαι καψούρα, να εκτεθείς, να πληγωθείς, να πονέσεις. Δε σημειώνεις για τις κινήσεις σου κέρδη και ζημίες.

Όταν γουστάρεις κάποιον πολύ, σταματάς αυτομάτως να μετράς τι έδωσες και τι πήρες. Απλά το μυαλό σου παύει να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπία στο μία σου και μία μου, στα τηλεφωνήματα που θα κάνεις, στα «σ΄ αγαπώ» που θα πεις. Γιατί αυτό που σε ενδιαφέρει είναι απλά να ακούσεις αυτόν που αγαπάς ή να του πεις όσα πραγματικά νιώθεις. Και δεκάρα δε δίνεις αν αυτός σε πήρε τρεις κι εσύ πέντε φορές μέσα στη μέρα.

Ο έρωτας σε κάνει να βάζεις έστω και για λίγο πίσω τα θέλω σου για να συμβαδίσεις και με τα θέλω του άλλου. Θα υποχωρήσεις να δείτε εκείνη την περιπέτεια που δε σου πολυγεμίζει το μάτι, αλλά εκείνος σου ζητάει να παρακολουθήσετε, θα παραγγείλει για χάρη σου σουβλάκια, ενώ κατά βάθος προτιμάει να φάει πίτσα για βραδινό. Σε κάνει να συνειδητοποιείς πως δεν είσαι πια μόνος σου, αλλά δύο. Και πρέπει να βρίσκετε τώρα πια ένα κοινό έδαφος στις αποφάσεις σας για να είστε κι οι δύο εξίσου ικανοποιημένοι.

Κι όλες αυτές οι μικρές υποχωρήσεις σου βγαίνουν και τις κάνεις φυσικά. Όχι επειδή νιώθεις την υποχρέωση ή γιατί κάποιος σε εξαναγκάζει, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι αγαπάς τον άλλον. Κι αυτό είναι από μόνο του κάτι παραπάνω από αρκετό για να παραμερίσεις το εγώ σου και να δώσεις πρόθυμα τη θέση του στο εμείς.