Στον ελεύθερο χρόνο μου είσαι η επιλογή μου

Ίσως το χάος της ρουτίνας μας να μη μου έδωσε λίγο χρόνο να αντιληφθώ πόσο σημαντικά αρχίζει και τελειώνει η μέρα μου μαζί σου. Ίσως να συνήθισα, θα πεις, μα αυτό δε σημαίνει πως δε νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε νύχτα που κοιμάμαι στα χέρια σου.

Έπιασα τον εαυτό μου να ξυπνά ευτυχής κάθε πρωί και γι’ αυτό το χαμόγελό μου δεν ευθυνόμουν μόνο εγώ, να ξέρεις. Απλά συνειδητοποίησα πως βρέθηκαν στην αγκαλιά μου όσα περίμενα απ’ τη ζωή τόσα χρόνια. Πριν τα χαμόγελα και τις ανάσες ανακούφισης, έπεσαν αρκετά δάκρυα, μα ποτέ δε σου μίλησα γι’ αυτά. Ίσως γιατί η χαρά δυσκολεύει την περιγραφή του πόνου, χρόνια μετά, δεν την κάνει πειστική ή ίσως απλά γιατί δεν έχει πια νόημα.

Μου δόθηκαν όλα όσα μου άξιζαν. Για όλα όσα έχτισα τον χαρακτήρα μου τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου, για όλα όσα έγραφα και διάβαζα στα βιβλία, όλες οι ελπίδες και τα όνειρα χαραγμένες σε σελίδες, που αναζητούσαν όσα κι εγώ.

Την ευκαιρία να απολαμβάνω την παρέα εκείνου που κάνει ευχάριστες ακόμα και τις πιο βαρετές στιγμές. Την ευκαιρία να γνωρίζω πως στο πρόγραμμα της επόμενης μέρας μου θα είσαι και πάλι ο πρωταγωνιστής.

Θα ήταν κάπως αναμενόμενο να στάξω μέλια τάζοντάς σου όνειρα κι ανεμελιά, μακριά από προβληματισμούς, όμως ξέρουμε κι οι δυο πως η ζωή δεν είναι φτιαγμένη μ’ αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, πρέπει να παλέψουμε για την κάθε μέρα.

Όμως και πάλι, κάθε πρωινό μας βρίσκει μαζί. Η πρώτη μας συζήτηση θα ξεκινάει με χασμουρητά και καφέ κι η τελευταία λίγο αφότου σκεπαστούμε αγκαλιά στο κρεβάτι, στο τέλος μια ακόμη κουραστικής ημέρας.

Και καθώς περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες κι οι μήνες, δεν καταλάβαμε με τι όμορφο τρόπο χτίσαμε τη δική μας καθημερινότητα. Με τι τρόπο δημιουργήσαμε μια ρουτίνα που άλλοι τόσο τη μισούν, μα εμείς εκπαιδεύσαμε τους εαυτούς μας να μας είναι τόσο ευχάριστα αναγκαία.

Αυτό το πρόγραμμα που τόσο το αγάπησα κι άλλο τόσο μου έγινε απαραίτητο, γνωρίζοντας πως είμαι απ’ τους τυχερούς όσο μπορώ να ζω αυτήν τη συντροφικότητα. Που μπορώ και γυρνάω στο σπίτι μου χαμογελαστή τα βράδια.

Άλλοι νιώθουν πνιγμένοι, άλλοι στην πρώτη ευκαιρία ψάχνουν τρόπο να πάρουν μια ανάσα από εκείνη τη ρουτίνα, που τόσο τους απέδειξε πως η ζωή είναι στιγμές κι αυτές τις απολαμβάνεις ή απλά τις υπομένεις ανάλογα με τους ανθρώπους που έχεις διαλέξει στο πλάι σου. Με κάποιους ο χρόνος δε μας φτάνει ποτέ και με άλλους μία ώρα μοιάζει ατελείωτη.

Εμείς, όμως, δεν ανήκουμε σε αυτούς. Δεν έχω εκείνη την ανάγκη να δραπετεύσω απ’ τη ζωή μου και το «μαζί» μας, δεν ψάχνω για ανάσες κι αποδράσεις και το γνωρίζεις κι εσύ.  Γιατί στον ελεύθερο χρόνο μου είσαι η πρώτη επιλογή μου και στο ρεπό μου, πάλι θα βρίσκομαι εκεί, δίπλα σου.

Η απόδραση, η ξεκούραση κι η δύναμή μου, εσύ. Δίνοντάς μου τόση ευγνωμοσύνη για το σύμπαν που σε έφερε στο δρόμο μου. Δίνοντάς σου έναν άνθρωπο που δεν παίρνει ρεπό απ’ τη ρουτίνα της αγάπης.