Αυτό το κενό μέσα μας όταν τελειώνουμε μια καλή σειρά

Παρασκευή βράδυ κάπου εκεί γύρω στις 3 τα ξημερώματα βρίσκεσαι να παρακολουθείς με αγωνία το 22 επεισόδιο της έβδομης σεζόν της σειράς που παρακολουθείς με μανία τις τελευταίες δύο βδομάδες της ζωής σου. Γι’ αυτή τη σειρά έχεις θυσιάσει καφέδες με φίλους, την καθαριότητα του σπιτιού –μη σου πω και την δική σου– γιατί προτίμησες να δεις ένα ακόμα επεισόδιο και τελικά κατέληξες να βλέπεις πέντε αντί για ένα.

Πώς να το κάνουμε, ρε παιδί μου, οι σειρές είναι σαν τα πατατάκια, πότε δε σταματάς μετά το πρώτο. Είναι συντροφιά στις κρύες νύχτες του χειμώνα, είναι παρηγοριά στις στενάχωρες στιγμές, είναι η ταύτιση κι η επαφή που από αποκτάς με τον πρωταγωνιστή όταν βρίσκεις κοινά προβλήματα με τα δικά σου. Είναι κάτι παραπάνω από λυτρωτικό να αφήνεις το μυαλό σου να απορροφάται από τα όσα διαδραματίζονται μπροστά του και να ξεχνάς τα δικά σου καθημερινά προβλήματα.

Τότε, εκείνη την Παρασκευή 45 περίπου λεπτά μετά τις 3 τα ξημερώματα, κοντεύει αισίως 4 πλέον, τελειώνει το επεισόδιο που παρακολουθούσες. Όχι, αν είναι ποτέ δυνατόν, τώρα τι κάνεις; Κι άντε αν είσαι ικανοποιημένος με το τέλος κάτι πάει και έρχεται, την παλεύεις καλύτερα, αν όμως ο σεναριογράφος είναι κακιασμένος και σε έχει αφήσει στα κρύα του λουτρού χωρίς την πολύ αναμενόμενη κατάληξη της σειράς, τότε τι κάνεις; Γκουγκλάρεις ποιος έγραψε το σενάριο, βρίσκεις με κάποιο τρόπο το μέιλ του και του στέλνεις ένα εξοργισμένο μήνυμα.

Παίζει τέτοια φάση; Υπάρχει πιθανότητα να τον πείσεις να γράψει συνέχεια; Λες; Μπα, δεν παίζει τζάμπα κόπος να το παίξεις πράκτορας του FBI, το πιο πιθανό είναι να μη διαβάσει καν το μειλ. Άρα τώρα τι κάνουμε; Κοιμόμαστε; Ψάχνουμε για άλλη σειρά; Ξυπνάμε το έτερον μας ήμισυ για ένα περιποιημένο να μας περάσουν τα νεύρα με τον σεναριογράφο; Αυτό ίσως και να έχει αποτέλεσμα. Οκ, τώρα κάνουμε δουλίτσα.

Οι δύσκολες πρώτες ώρες πέρασαν, άλλα τώρα νυχτώνει και πρέπει να δούμε κάτι για να χαλαρώσουμε, ουπς, δεν έχεις ιδέα τι θα δεις, νιώθεις πανικό, πρέπει να ψάξεις για καινούρια σειρά, να βρεις κάτι ενδιαφέρον, με χιούμορ, δράση κι εννοείται διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ναι, οκ, πιο εύκολο είναι να βρεις το τέλειο παπούτσι και στο νούμερο σου παρά καινούρια σειρά με λίγο ψάξιμο που να πληροί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις.

Δες το θετικά, μια καινούρια περιπέτεια ξεκινάει, ένα κυνήγι θησαυρού, μια μικρή προσωπική αναζήτηση. Βέβαια πάντα θα συγκρίνεις τις υποψήφιες σειρές με την προηγούμενη, αυτό είναι αναπόφευκτο, ούτως ή άλλως το ίδιο κάνεις και με τους πρώην, δε θα το κάνεις με τις σειρές;

Τώρα εσύ σκέφτεσαι «μα καλά τόσος ντόρος για τις σειρές και το τι θα δει το βράδυ μέχρι να κοιμηθεί; Δεν έχει πιο σημαντικά προβλήματα;». Σαφέστατα κι έχει. Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος προβλήματα και άγχος, το θέμα είναι να επιλέγεις και να φιλτράρεις αυτά τα οποία λίγο-πολύ μπορείς να κάνεις κάτι για να τα παλέψεις και να τα αντιμετωπίσεις.

Με λίγα λόγια είναι προτιμότερο να σκας για το κενό που νιώθεις όταν τελειώνει μια καλή σειρά ή ένα καλό βιβλίο, παρά να σκας για το κενό που έχει το κρεβάτι σου, το πορτοφόλι σου ή ακόμα κι η ζωή σου. Δε λέω ότι δεν είναι σημαντικά όλα τα παραπάνω, αλλά το overthinking δεν είναι και τελείως υγιές, να τα λέμε και αυτά. Με το να σκέφτεσαι μόνο καταστάσεις και προβλήματα δεν τα λύνεις, οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε.

Σκέψου καλύτερα τι θα δεις το βραδύ και δράσε αποφασιστικά τη μέρα. Άδραξε τη μέρα κι άραξε μετά.