Βλέπουμε θρίλερ κι ας φοβόμαστε

Όπως στη ζωή μας, έτσι και στη διασκέδασή μας, μας αρέσουν τα επικίνδυνα. Αυτά που έχουν αγωνία, σασπένς κι απρόσμενο τέλος. Ίσως γι’ αυτό το λόγο να μας αρέσει να βλέπουμε θρίλερ κι ας φοβόμαστε. Κι ας βλέπουμε τρελά όνειρα το βράδυ, ας ελέγχουμε αν κλειδώσαμε παράθυρα και πόρτες πάνω από δέκα φορές.

Τίποτα από αυτά δε θα μας εμποδίσει απ’ το να επιλέξουμε ένα βράδυ να κάτσουμε στον καναπέ μας και να απολαύσουμε ένα θρίλερ. Υπάρχουν αυτοί που είναι φανατικοί κι ανυπομονούν να παρακολουθήσουν κάθε νέα τρομακτική ταινία που βγαίνει, υπάρχουν κι οι άλλοι που απλά κάποια βράδια έχουν όρεξη να δουν κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα τους κάνει να ξεχαστούν από όλα και να προσηλωθούν στην οθόνη της τηλεόρασής τους.

Είναι όπως με την ταχύτητα του αυτοκινήτου, που όλοι ξέρουμε ότι είναι επικίνδυνη, άλλα κάποιες φορές μας εξιτάρει. Είναι όπως το τρενάκι στο λούνα παρκ που δε σου προσφέρει τίποτα περισσότερο απ’ το αίσθημα του φόβου και την άνοδο της αδρεναλίνης στο κόκκινο. Κάπως έτσι γίνεται και με αυτές τις ταινίες.

Ένα καλό θρίλερ μπορεί πραγματικά να επηρεάσει την καθημερινότητά σου. Μπορεί για μέρες να μην μπορείς να κοιμηθείς στο σκοτάδι, μπορεί να ακούς τον παραμικρό θόρυβο και να πετάγεσαι. Ακόμη μπορεί να γίνεις πιο καχύποπτος κι επιφυλακτικός όταν απλά περπατάς στο δρόμο κι ακούς πίσω σου βήματα.

Ούτε κάτι από αυτά, όμως, μπορεί να μας εμποδίσει απ’ το να δούμε μια καλή ταινία τρόμου. Τις περισσότερες φορές, φανταζόμαστε από πριν τι θα γίνει. Υποψιαζόμαστε τον μανιακό δολοφόνο, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια παρανοϊκή κούκλα που θερίζει ανθρώπους, αναγνωρίζουμε το στοιχειωμένο σπίτι και τα φαντάσματά του. Παρ’ όλα αυτά, θες οι μουσικές, θες η αγωνία κι ο φόβος στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, θες που εκεί που όλα κυλούν ήρεμα, γίνεται ξαφνικά κάτι και σε κάνει να σφίγγεις τα νύχια σου στο μαξιλάρι, κάθε φορά ένα καλό θρίλερ σε ταράζει.

Στην περίπτωση, δε, που το θρίλερ είναι πραγματικά καλογραμμένο και καλογυρισμένο, τότε καλό θα είναι να έχεις δίπλα σου ένα ποτήρι νερό, σε περίπτωση που νιώθεις να παθαίνεις μια μικρή ανακοπή απ’ την τρομάρα σου. Εκεί είναι που το ευχαριστιόμαστε και πιο πολύ. Ο φόβος, η αγωνία, τα σενάρια που φτιάχνουμε στο μυαλό μας, τα στοιχήματα που βάζουμε μεταξύ μας για το πώς θα τελειώσει η ταινία είναι όλα αυτά που κάνουν τις βραδιές αυτές ξεχωριστές.

Αν έχεις επιλέξει τη δεις με το ταίρι σου, τότε το καλύτερο κι ασφαλέστερο μέρος για να την παρακολουθήσεις είναι η αγκαλιά του. Είναι λιγότερος ο φόβος όταν τον μοιράζεσαι, νιώθεις μεγάλη ασφάλεια όταν την ώρα που ο δολοφόνος εμφανίζεται απ’ το πουθενά, η μουσική δυναμώνει και τα φώτα χαμηλώνουν, εσύ έχεις ένα ζεστό χέρι να σφίξεις, ένα λαιμό να χωθείς μέσα του για να μη δεις τη σκηνή που δεν αντέχεις.

Αν πάλι έχεις επιλέξει να το δεις με τα φιλαράκια σου τότε τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Πιθανότατα θα έχεις κι εσύ κάποιον στην παρέα σου που όταν αποφασίζετε να αράξετε σπίτι και να δείτε θρίλερ, τα κάνει όλα να φαίνονται γελοία. Διακωμωδεί κάθε σκηνή του έργου και δίνει τα ρέστα του στις πιο τρομαχτικές. Βγάζει κραυγές, σηκώνεται ξαφνικά απ’ τον καναπέ και κάνει τις πιο ευφάνταστες γκριμάτσες μόνο και μόνο για να μας φρικάρει ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι έχουμε ήδη φρικάρει απ’ τα πριόνια, τα φαντάσματα και τα λίτρα αίματος που βλέπουμε στις οθόνες μας.

Σε κάθε περίπτωση το να επιλέξεις να δεις ένα καλό θρίλερ ένα κρύο βράδυ με τους αγαπημένους σου είναι πάντα μια καλή επιλογή. Θα αδειάσεις για κάποιες ώρες από έγνοιες και σκέψεις. Θα τρομάξεις, θα γελάσεις, μπορεί και να κλάψεις, αλλά σίγουρα θα περάσεις όμορφα.  Όποτε την επόμενη φορά που δε θα έχεις όρεξη να βγεις έξω και θα νιώθεις ότι βαριέσαι τους πάντες και τα πάντα κι όλα τα ίδια και τα ίδια, πάτα το play κι απόλαυσέ το!