Η αγάπη είναι κάτι παράλογο

Έχω αρχίσει να κινδυνεύω ανεπανόρθωτα. Ίσως ο κίνδυνος να ήταν μπροστά μου εξ αρχής, απ’ το πρώτο λεπτό που υποτίμησα το σκίρτησμα μέσα μου. Έχω αρχίσει και νιώθω αδύναμη να χειριστώ τα συναισθήματά μου που ολοένα κι εντείνονται κι ας μην τους δόθηκε ποτέ το παραμικρό δικαίωμα.

Πολλές φορές, όλο και περισσότερες όσο περνά ο καιρός, με βρίσκω να διερωτώμαι, να προσπαθώ να απαντήσω σε ερωτήματα, να βρω μια μα λυτρωτική άκρη σε αυτό το βασανιστικό κουβάρι που με έβαλα καιρό τώρα. Ομολογώ πως δεν ένιωσα αγάπη μέχρι τώρα στη ζωή μου κι ούτε κι έλαβα, στη μορφή που καθορίζουν τα κριτήρια κι η λογική μου μαζί. Γι’ αυτό μη ρωτάς να σου πω τι είναι αγάπη. Το φαντάζομαι σαν κάτι παράλογο, σαν κάτι που κάνει όλο σου το σώμα και την ψυχή να διίστανται, μα η επιλογή σου να παραμένει εκεί, ακάθεκτη κι επίμονη.

Αυτό, που λες, είναι κι αυτό που ζω εγώ μαζί σου. Μαζί μ’ εσένα που είσαι οριοθετημένα όλα τα αρνητικά σε έναν άνθρωπο. Μα πρόσεξε, δε μιλώ για τις ατέλειές σου ούτε για τα ελαττώματά σου. Ίσα-ίσα σε θέλω πλάι μου πιο τσαλακωμένο από ποτέ. Βλέπεις, αναφέρομαι στις επιλογές σου. Στις επιλογές σου που σε κουρελιάζουν, που σε φθείρουν και σε οδηγούν σε ένα μονόδρομο καταστροφής. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως αρνείσαι να αντιληφθείς τον κίνδυνο. Δε στο παίζω αλάνθαστη, κυρίως γιατί δεν είμαι. Μπορώ, όμως, μέσα απ’ τα λάθη μου να φανώ ικανή σύμμαχος δίπλα σου μέχρι τελικής πτώσης, που αν έρθει η πτώση, θα έχουμε πέσει μαζί. Φτάνει μόνο να θέλεις.

Δε με πειράζει να υποφέρω μαζί σου. Θα τολμούσα, άλλωστε, ακόμα πιο πολλά, απλώς για να σε βλέπω να χαμογελάς με την ψυχή σου. Είναι που, μάτια μου, αν καταστραφώ, δε θα ‘χει νόημα η δύναμη που έχω φυλαγμένη για ‘σένα, θα είναι αχρείαστη. Είναι που έχεις επιλέξει έναν δρόμο τόσο σοβαρό, που ο οποιοσδήποτε πλάι σου μόνο χειρότερο κακό θα σου προκαλέσει.

Είναι ευχή και κατάρα να σ’ αγαπώ, μα σ’ αγαπώ με όλη μου την ψυχή, με όσα έχω και κυρίως με όσα νόμιζα πως δεν έχω κι εσύ τα εμφανίζεις αβίαστα ένα-ένα. Όσο φοβόμουν να το ξεστομίσω, άλλο τόσο το ουρλιάζω για σένα και δεν πνίγομαι, αλλά ανασαίνω, σαν συμβατός δότης με την πιο γυμνωμένη μου αλήθεια.

Είναι ευχή κι ευλογία γιατί τελικά είχα μέσα μου απεριόριστη κι αγνή αγάπη. Είναι όμως και κατάρα γιατί όσο έντονα νιώθω, άλλη τόση είναι κι η άρνησή μου να γίνει κάτι μεταξύ μας. Γιατί άπαξ και πέσω, πέσαμε, χωρίς ίχνος επαναφοράς. Είναι κατάρα γιατί φυλάκισα τον εαυτό μου, γιατί εμπόδισα τα όμορφα από δική μου επιλογή. Βλέπεις, με την καρδιά μου αποδεικνύομαι συνεχώς ανίσχυρη κι ανίκανη να τα βάλω.

Και το πιο σημαντικό είναι πως δεν το μετανιώνω. Γιατί σ’ αγαπώ όπως δε σε αγάπησε καμία. Γιατί μαζί μου ξέρω πως είσαι ασφαλής και πως θα κινδυνεύεις μόνο αν κινδυνεύω κι εγώ μαζί. Γιατί ενώ γνωρίζω όλα μου τα ελαττώματα, αισθάνομαι ακόμα ισχυρή πλάι σου. Γι’ αυτό, ξύπνα, δες καθαρά και ξεκίνα να μεγαλουργείς. Ακόμα και μακριά μου. Μου αρκεί που θα είσαι ο χρυσαφένιος, ο διαυγής, ο ατόφιος εαυτός σου. Ναι, το αντέχω. Αφού σ’ αγαπώ, είπαμε.