Βγάλε τα συναισθήματά σου στον καθρέφτη σου

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους τρόπους του να ξεσπάει. Όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή του καθενός -είτε θετικό, είτε αρνητικό- κάπως πρέπει να αντιδράσει. Άλλοι τρέχουν στους φίλους τους να περιγράψουν όσα έγιναν με κάθε λεπτομέρεια, άλλοι γράφουν σε ημερολόγια κι έτσι ξεσπούν, άλλοι δημιουργούν τέχνη με κάθε τρόπο.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όμως, που προτιμούν να μιλάνε στον καθρέφτη και το είδωλό τους να γίνεται ο προσωπικός εξομολογητής τους. Αυτή η εικόνα που μιμείται κάθε μας κίνηση κι αντιγράφει στο έπακρο την παραμικρή έκφραση του προσώπου, γίνεται ο ένας που ξέρει κάθε λεπτομέρεια. Ένα αντικείμενο που απεικονίζει ό,τι συμβαίνει απέναντί του, καταλήγει να είναι το αντικείμενο που ακούει τα πάντα.

Κάποιοι πάνε μπροστά σε έναν καθρέφτη και λένε, λένε, λένε, κάνουν εκφράσεις, φτιάχνουν υποθετικές συζητήσεις, απαντάνε, μονολογούν, κλαίνε, οδύρονται. Συζητούν με τον καθρέφτη τους και κάνουν την καλύτερη ψυχοθεραπεία από όλους όσους παίρνουν φίλους και μιλάνε με τις ώρες. Το παλεύουν να τα βρούνε με το είδωλό τους -με τον εαυτό τους δηλαδή- και μετά από κάποιες καθρεφτοώρες υποθέτω πως κάτι καταφέρνουν.

Όταν έχεις προβλήματα, το βασικό θέμα είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου, γιατί μόνο αυτός ξέρει την καλύτερη λύση για σένα! Συνεπώς, το να μιλάς στον καθρέφτη σου, είναι ένας πιο εύκολος τρόπος να έχεις μια πιο άμεση επαφή με τον εαυτό σου, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος να σε δεις. Σημασία λοιπόν, έχει να τα βρεις με σένα κι αφού μόνο εσύ σε ξέρεις, όταν αντικρίζεις το είδωλό σου, νιώθεις πως βλέπεις κάποιον να σου δίνει τις λύσεις έτοιμες.

Γενικά, επειδή είμαστε βιτσιόζικα όντα, προτιμάμε να μας τα δίνουν οι άλλοι, παρά να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Ο καθρέφτης δίνει ακριβώς αυτή την αίσθηση. Άρα; Δύο σε ένα, νοικοκυρεμένα. Και βοηθάς τον εαυτό σου και δε νιώθεις πως τα έκανες όλα εσύ. Και κάπως έτσι όλοι καταλήγουν καλά. Όλοι… Εσύ δηλαδή!

Το θέμα είναι και λίγο σχετικό με την έλλειψη πίστης σε εμάς! Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε κάτι, γιατί μας είναι δύσκολο να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μας είναι εύκολο να τα βγάλουμε πέρα εντελώς μόνοι μας και χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από αυτό! Είναι αστείο, αλλά είναι η αλήθεια! Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας στο κενό και τα λέμε σε καθρέφτη.

Στην ψυχοθεραπεία, πάντως, επιτρέπονται τα πάντα. Ακόμα και το να κλαις μπροστά σε ένα καθρέφτη είναι μεγάλο βήμα ψυχοθεραπείας και είναι κυρίως θέμα αποδοχής. Αποδοχής του ότι δεν είναι κάποιος καλά. Θέλει να αφεθείς για να αποδεχθείς αυτή την τρέλα που θα σε βοηθήσει!

Κατά τα άλλα, ησυχία. Ξεσπάστε, γιατί χανόμαστε και μας βλέπω να βγαίνουμε όλοι με τα καλάσνικοφ στους δρόμους και να παίζουμε παιχνίδια επιβίωσης!