Γράφει η Κωνσταντίνα Μπάστα.
Κάποτε με ρώτησαν τι είναι ευτυχία. Πώς μπορεί να είναι η ευτυχία; Έχει αφή, μορφή, αιωρείται; Μπα, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ήξερα μόνο πώς νιώθω εγώ αυτό το συναίσθημα. Στα μάτια μου, λοιπόν, ευτυχία έμοιαζε, ένα πλατύ χαμόγελο με μπόλικο φως!
Ναι, κι ένα ζευγάρι χέρια ενωμένα, ένα ζευγάρι μάτια να σε κοιτάνε επίμονα και μια φωνή, που θα λέει «είμαι εδώ». Περνά καθημερινά ένας σωρός, κάθε λογής άνθρωποι απ’ τη ζωή μας. Πολλοί θα προσπεράσουν στο δρόμο, αλλά είναι κι εκείνοι οι λίγοι που θα περπατήσουν μαζί σου.
Το πιο δύσκολο είναι να μείνεις άνθρωπος μέσα στη ζούγκλα που λέγεται «ζωή». Μια ζούγκλα χτισμένη από αψεγάδιαστες βιτρίνες, τόσο λαμπερές κι ικανές να καλύψουν κάθε κενό, κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια. Έχεις ξυπνήσει ποτέ έχοντας όνειρα;
Όνειρα που θα κυνηγήσεις μέχρι τέλους, που θα σε κάμουν θεριό ανήμερο, που θα έδινες όλο σου το είναι για να τα κάνεις κομμάτι σου, κτήμα σου! Ναι, κτητικότητα, στα όνειρα χωράει μπόλικη! Κι ας αποτύχεις, ας κλάψεις, ας πληγωθείς. Ξέρεις κάτι; Στην τελική, η ζωή δεν είναι μια κυλιόμενη, φωτεινή σκάλα που ανεβαίνει. Έχει πέτρες, λακκούβες, γκρεμούς.
Κι εκεί είναι που το χάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Γουστάρουμε μια βολεμένη ζωή με μίζερα χαμόγελα, μίζερους ανθρώπους, μίζερες επιθυμίες και πολλούς κανόνες! Βάζουμε ένα μεγάλο «εγώ» ως ταμπέλα στο κούτελο και μεγάλες ασπίδες για να μας κρύβουν τον ήλιο.
Πέντε λεπτά. Μόνο πέντε λεπτά κάθε μέρα να λέγαμε τι πραγματικά νιώθουμε. Αν λέγαμε ένα «σ’ αγαπώ», μια «συγγνώμη», ένα «εγώ φταίω». Τι θα γινόταν; Θα μειωνόταν ο εγωισμός που μας πλαισιώνει; Όχι, αλλά τότε μπορεί και να πλησιάζαμε λίγο την ευτυχία. Μπορεί κι όχι, αλλά ποτέ δε θα μάθεις πραγματικά. Μάλλον γιατί το να το ζεις είναι καλύτερο απ’ το να το σκέφτεσαι.
Πολλές επιθυμίες μας τις κάναμε με βήματα προς τα πίσω. Αφήσαμε να φύγουν άνθρωποι γιατί δεν αντέχαμε την αλήθεια τους. Τους φοβηθήκαμε. Τους πληγώσαμε και πληγωθήκαμε. Η ζωή, λοιπόν, δε θέλει παζάρι, αλήθειες θέλει. Αληθινά λόγια, αληθινή ψυχή, αληθινές σκέψεις, αληθινά μάτια!
Αν με ρωτούσαν ξανά τι είναι ευτυχία θα τους έλεγα το να είσαι ελεύθερος. Μαζί με τέσσερις-πέντε ανθρώπους δικούς σου, ένα βλέμμα που θα σου δίνει την απάντηση χωρίς τα λόγια, ένα ζευγάρι χέρια που όταν θα πέσεις, θα σε σηκώσουν και μια ψυχή που θα νιώθει παιδί μπροστά σε όλα αυτά.
Είναι δύσκολο να γίνεις ευτυχισμένος –ναι–, ωστόσο γίνεται λίγο πιο εύκολο, αν κάνεις τα πάντα γι’ αυτό.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
