Με είχες απ' το χαίρω πολύ

Για την ακρίβεια, πριν ακόμη κι απ’ αυτό. Απ’ την πρώτη ματιά, αυτό που κάποιοι λένε αισιόδοξα «εμείς αργά ή γρήγορα θα είμαστε μαζί», άρχισε να ψιθυρίζεται δειλά και συνεσταλμένα μέσα μου. Δειλά και συνεσταλμένα, γιατί κακά τα ψέματα, κάποιες φορές θα περάσει καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσεις, αν τελικά δεν κάνεις τα όνειρα μόνος σου.

Κοντρίτσα, πλακίτσα, χιουμοράκι. Το τρίπτυχο που απ’ τη μία δείχνει φλερτ, απ’ την άλλη ανασφάλεια. Άμυνες όχι σε σένα, αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν έχεις μάθει να ζεις με ανεμομαζώματα και διαολοσκορπίσματα, ο πραγματικός έρωτας σε βρίσκει ανέτοιμο. Όχι, το δύσκολο δεν είναι ν’ αντιμετωπίσω εσένα, ίσα-ίσα, αυτό είναι και το θεμιτό. Το δύσκολο είναι ν’ αντιμετωπίσω τον εαυτό μου ερωτευμένο, εξαρτημένο κι ευάλωτο.

Κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν το φλερτ σαν πρόοδο, που καθοδηγείται από μελετημένες κινήσεις, χειρουργική ψυχραιμία και στρατηγική. Φλερτ με ψυχραιμία; Μου κάνεις πλάκα; Ακόμη κι αν ευδοκιμήσει το φλερτ σε τι έρωτα θα δώσει ζωή; Τι να τον κάνω έναν έρωτα που κυοφορήθηκε στη στρατηγική και την προετοιμασία; Αν ακόμη κι αυτός πάψει να είναι αυθόρμητος, το μόνο που μας λείπει θα είναι ένα barcode στο κούτελο κι ένας διακόπτης.

Ο έρωτας είναι συναίσθημα δομημένο στο υποσυνείδητο. Γι’ αυτό και ξέρω ότι ξεκίνησα να σε θέλω πριν καν το αντιληφθώ εγώ ο ίδιος. Όπως όταν βλέπεις την πτώση ενός αστεριού που απέχει πέντε έτη φωτός απ’ τη Γη, η οποία έγινε πριν από πέντε χρόνια, αλλά η εικόνα φθάνει σε σένα τώρα. Μόνο που ευτυχώς, και για καλή μου τύχη, χρειάστηκα πολύ λιγότερο για να καταλάβω ότι εμείς οι δυο πρέπει να καταλήξουμε μαζί.

Όσο και να παριστάνω ότι αδιαφορώ, όσο και να παλεύω να κρύψω την αδυναμία που σου έχω, κάθε φορά που θα σου προκαλώ χαμόγελο μέσα μου θα καμαρώνω σαν τον Κολοκοτρώνη, όταν πήρε τα Δερβενάκια, όπως επίσης θα σκάω απ’ το κακό και απ’ τη ζήλια μου για τον κάθε κερατά χτικιάρη, που θα καταφέρνει να σου προσφέρει άλλο ένα τέτοιο υπέροχο χαμόγελο.

Με είχες απ’ την πρώτη στιγμή που σε κοίταξα. Χωρίς καν να μου μιλήσεις, χωρίς καν να σε γνωρίσω. Κι αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε δεν ξέρω τι είναι. Αν δεν αντέχεις να ζήσεις κάτι αντίστοιχο, δεν έχει και σημασία. Βλέπεις, μερικοί άνθρωποι είμαστε άσπρο ή μαύρο. Όχι γκρι ή οτιδήποτε ενδιάμεσο. Μπορεί να ερωτευόμαστε σπάνια, αλλά ερωτευόμαστε ολοκληρωτικά. Μπορεί ν’ αργούμε να δώσουμε, αλλά όταν το αποφασίσουμε, δεν κρατάμε τίποτα για εμάς.

Κι όταν μετά από πολύ μαύρο, ξαφνικά το μάτι μας βλέπει άσπρο, αρχικά δεν ξέρουμε να το διαχειριστούμε. Το κοιτάμε επιφυλακτικά κι αμυντικά. Αλλά μέσα μας το έχουμε ήδη ξεχωρίσει. Κι όσο μας συνεπαίρνει η ιδέα κι η μέθη αυτού που νιώθουμε, άλλο τόσο μας τρομάζει.

Κάποιοι το λένε «κλικ». Με δεδομένο ότι δεν είσαι ούτε ποντίκι ούτε διακόπτης, απορώ γιατί το λένε έτσι. Απ’ την άλλη πάλι δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω. Δε χωράει ούτε σε λέξεις, ούτε σε εικόνα όλος, αυτός ο κυκεώνας συναισθημάτων.

Στην τελική, πολλοί καλύτεροι από μένα προσπάθησαν να το περιορίσουν σε λέξεις και πάλι δεν τα κατάφεραν. Το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Τη στιγμή που τελικά σε γνώρισα, ήμουν ήδη ερωτευμένος μαζί σου. Κι η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι ίσως να μην έχεις καταλάβει καν ότι μ’ αρέσεις.