«Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή παρακαλώ!»

Κοιτάω ξανά και ξανά την οθόνη του κινητού. Ένα εισιτήριο αναγράφεται πάνω. Αναχώρηση 30 Ιανουαρίου του νέου έτους. Επιστροφή δεν υπάρχει. Το παρακολουθώ για ώρες, μετρώ αντίστροφα. Από τους τρεις μήνες έχουμε φτάσει στον ένα και κάτι. Ακόμη ένα μέρος του μυαλού μου δεν το έχει συνειδητοποιήσει και ίσως θα αργήσει. Πόσο δύσκολο φαντάζει να κλείσεις ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή;

Είναι ίσως αυτές οι στιγμές στη ζωή μας που γίνεται η ανατροπή και παίρνουμε ένα ρίσκο διαφορετικό από τα κατεστημένα. Δεν είναι έρωτας, δεν είναι απογοήτευση. Είναι ο δικός σου στόχος, η επιλογή σου. Είναι κάτι τέτοιες φάσεις που θα έδινες ό, τι έχεις και δεν έχεις για να ξεφύγεις. Να ανακαλύψεις έναν τρόπο να αλλάξεις αυτό το κάτι στη ζωή σου, να βρεις το νόημα που σου λείπει. Ένα ταξίδι ζωής που χρειάζεται την τρέλα σου για να το ζήσεις και την τόλμη σου για να το πραγματοποιήσεις. Όσο εύκολο κι αν ακούγεται γνωρίζεις ότι δε θα είναι και τόσο. Όχι για την προσαρμογή σου, αλλά για όσα κι όσους αφήνεις πίσω σου. Θ’ άλλαζες τη ζωή σου εντελώς προκειμένου να βρεις το κομμάτι που λείπει;

Δε θα είναι λίγες οι φορές που ένα ολόκληρο βράδυ μπορεί να κοιτάς αυτήν την ημερομηνία, τον προορισμό και ό, τι θα σε περιμένει εκεί. Και ποιος ξέρει τι τον περιμένει σε κάτι τόσο καινούριο; Με γνώμονα την ψυχή σου και το ένστικτό σου που σου λέει «πήγαινε» δεν έχεις παρά να μη το σκεφτείς καθόλου. Μια ευκαιρία να πας κάπου που δεν έχεις τίποτα στρωμένο, τίποτα δεδομένο, με την προοπτική να κάνεις όλα όσα μπορεί να μην έχεις καταφέρει να υλοποιήσεις μέχρι σήμερα ή που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι θα έκανες. Ναι, γιατί ακόμη και τώρα αδυνατείς να πιστέψεις ότι εσύ τα κατάφερες. Εσύ τόλμησες να κάνεις το επόμενο βήμα στη ζωή σου και με μιας να τα αλλάξεις όλα. Αρπάζεις την ευκαιρία και ξεκινάς από το μηδέν. Θα τα παρατούσες όλα για να φύγεις;

Πρόκειται για κάτι που έστω και λίγο θα καθορίσει την πορεία σου, θα σε βγάλει από τα συνηθισμένα και θα σου χαρίσει μια εμπειρία που λίγοι ρισκάρουν να ζήσουν. Πάντα κάτι μένει πίσω. Οι άνθρωποί σου, ο έρωτάς σου, η οικογένειά σου και οι φίλοι σου. Όλη σου η ζωή. Δε θα έλεγα ότι αυτό θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο στην επιλογή σου, στην πραγματοποίηση του στόχου σου. Έχει να κάνει με το πώς το βλέπεις εσύ. Μια ριψοκίνδυνη κίνηση ή μία μεγάλη ευκαιρία; Όσο μεγάλη κι αν φαίνεται η αλλαγή ίσως και να μην είναι τελικά. Η απουσία σου από τα μέρη και τα δικά σου άτομα δεν είναι ο παράγοντας του διλήμματος «να το κάνω, να μην το κάνω».

Οι άνθρωποί μας βρίσκονται πάντα δίπλα μας, με κάθε στήριξη χωρίς να σκορπίζουν αμφιβολίες στις αποφάσεις μας. Είναι αυτοί που δε θα σε ξεχάσουν, δε θα διακόψουν την επικοινωνία και θα είναι εκεί στην επιστροφή σου όπως ακριβώς τους άφησες. Γιατί να μετράμε την αγάπη στα χιλιόμετρα; Γιατί να πρέπει να χάσεις κάτι προκειμένου να κερδίσεις αυτό που εσύ έφερες εις πέρας; Αν πραγματικά αξίζουν να μείνουν στη ζωή σου θα μείνουν με το παραπάνω. Αν πάλι όχι, τότε μάλλον ήταν για να μη μείνουν ποτέ.

Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή να φύγεις μακριά. Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή που μπορεί τελικά -ή και όχι- να αλλάξει για λίγο τα δεδομένα σου ακολουθώντας έναν εντελώς καινούριο δρόμο προς το άγνωστο. Αντέχεις;