Αν με ξέρει, με ξέρει σε επίπεδο θεωρητικό μέσα από τα γραπτά μου, μα περισσότερο μέσα από την επιθυμία μου να τη γνωρίσω κάποια στιγμή πιο ουσιαστικά κι από κοντά. Αν την ξέρω, την ξέρω μέσα από τη μαχητική διαφορετικότητά της, αφού έχει φροντίσει να δώσει το πιο δυναμικό «παρών», πραγματοποιώντας ένα επάγγελμα που στα δικά μου τουλάχιστον μάτια θα έπρεπε να είναι ταυτισμένο με λειτούργημα κι όμως η πλειοψηφία εκεί έξω το έχει μετατρέψει δυστυχώς σε ξεφτίλα.
Την ξεχώρισα -εγώ, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω- ακριβώς επειδή το επάγγελμα αυτό εκείνη το βγάζει ακόμα ασπροπρόσωπο, δρώντας σε μια πραγματικότητα τουλάχιστον δύσβατη για όποιον κι όποια τολμάει να σταθεί κόντρα στο ρεύμα. Κάπου εδώ θα μπορούσε κάποιος ή κάποια να εμφανιστεί και να μου πει κάλλιστα «κάτσε ρε Έλλη, επειδή δηλαδή εκφράζει απόψεις με τις οποίες τυχαίνει εσύ να συμφωνείς, σημαίνει ότι αξίζει να της πλέξουμε κι εμείς το εγκώμιο της αδέκαστης δημοσιογράφου;».
Είναι απλή η απάντηση -για μένα τουλάχιστον- μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Δε θα μπορούσες εσύ που με διαβάζεις να με κατατάξεις σε κάποια προκατειλημμένη μερίδα ανθρώπων που χτίζει εγκώμια αβέρτα, για τον απλούστατο λόγο ότι στο πλαίσιο της πραγματικότητάς μας σχεδόν κανένας ως τώρα άνθρωπος -πόσο μάλλον δημοσιογράφος- δεν ταυτίστηκε απόλυτα με την ιδεολογία μου.
Κομματικές αντιπαραθέσεις και ιδεολογικές ταυτίσεις για εμένα δεν υφίστανται. Τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να μου επιτρέπουν να προμοτάρω άνθρωπο βάσει «συμφέροντος», για τον απλούστατο λόγο ότι είμαι αναρχική, πράγμα που ποτέ μου δεν έκρυψα και δε βρίσκω και λόγο να κρύψω. Η Νατάσα Γιάμαλη, λοιπόν, έχει ξεχωρίσει στα μάτια μου για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους που φανερώνουν κι απαιτούν ισορροπίες σε έναν κόσμο εκτροχιασμένο.
Η Νατάσα Γιάμαλη χωρίς να χάνει στο ελάχιστο τον επαγγελματισμό της δίνει βήμα σε όσους κι όσες ήδη το έχουν μονοπώλιο αλλά και σε εκείνους, τους παρίες, τους λίγους, τους «τρελούς» που ακόμη παλεύουν για την ουτοπία. Δίνει βήμα και δε διστάζει να τα πει χύμα, με τσαμπουκά όπου η ανθρωπιά όταν δεν έχει χαθεί εξανίσταται, γι’ αυτό κανείς δε θα μπορούσε να την ονομάσει μεροληψία. Χώνει όπου μυρίζεται αδικία, χώνει όπου μυρίζεται διαφθορά, χώνει με το γάντι όταν έρχεται αντιμέτωπη με όσους κι όσες πιστεύουν ότι έχουν τη δύναμη και την ικανότητα να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη μας.
Και κάπως έτσι γίνεται η φωνή των πιο απλών ανθρώπων, η φωνή όσων πνίγονται και δεν μπορούν να βρουν διέξοδο καταδικασμένοι σε μια αφάνεια που το σύστημα έχει επιβάλει σε κάθε διαφορετικότητα εδώ έξω. Δε χρειάζεται να τη ρωτήσεις τι πιστεύει, τι στηρίζει, τι ψηφίζει, αν υποκινείται ή αν υποκινεί. Εξεγείρεται όταν η κατάσταση το απαιτεί και μια εξέγερση συνήθως δεν μπορεί να ξεσπάσει όπου δεν υπάρχει ειλικρίνεια.
Θα τη δεις να σου μιλάει απλά, μα ποτέ απλοϊκά. Θα την ακούσεις με τον τρόπο της να σου λέει «εγώ είμαι εδώ, για σένα που δεν μπόρεσες ακόμη να ακουστείς». Δε θα σου τάξει όσα ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει, αλλά θα κάνει όσα μπορεί κι έχει κερδίσει με το σπαθί της να μπορεί πολλά περισσότερα από κάποιους ξεπουλημένους.
Αν σκεφτείς πως όλα γίνονται εκ του ασφαλούς, μπορώ να καταλάβω την καχυποψία σου. Κι εγώ κατέληξα τουλάχιστον καχύποπτη ζώντας ανάμεσα σε μια υποκριτική πλειοψηφία. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς επίσης πως πολλοί και πολλές του κλάδου της εκ του ασφαλούς θα μπορούσαν να την έχουν ακολουθήσει, μα δεν το κάνουν. Θέλει -βλέπεις- πρωτίστως ψυχή και μετά η οποία ασφάλεια σαφώς βοηθάει.
«Τον σεβασμό τον κερδίζεις», λένε, και ισχύει. Στα δικά μου μάτια σεβασμό κερδίζει όποιος καταφέρνει να γίνει πια έστω κι εχθρός εκ των έσω, αφού το να παλεύει κανείς να γίνει ήρωας στην εποχή που διανύουμε ίσως και να ταυτίζεται με προσωπική καταδίκη χωρίς εξασφαλισμένη πρακτική επιτυχία. Η Νατάσα Γιάμαλη είναι μια προσωπικότητα για την οποία θεωρώ πως αξίζει να αφιερώσω αυτές τις γραμμές και μάλλον είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή από τη θέση μου.
Θα κλείσω με ένα σχόλιο, προσωπικό, το οποίο εκείνη -αν με διαβάσει- θεωρώ πως θα καταλάβει. «Νατάσα, σε ευχαριστώ που μέσα από τη μικρή αυτή επαφή που έχουμε κατάφερες να επιβεβαιώσεις τις παραπάνω σκέψεις μου. Θα ξέρεις ήδη ότι δεν είναι κάτι το οποίο συνηθίζεται, όπως κι εγώ έχω ήδη έρθει αντιμέτωπη με πολύ περισσότερες διαψεύσεις από ό,τι με επισφραγίσματα εντυπώσεων από ανθρώπους ομολογουμένως αρκετά αγαπητούς και ταυτισμένους με το δίκαιο και την ανθρωπιά».
Κάποια πράγματα πολλοί τα οικειοποιούνται, μα λίγοι τα κατέχουν. Η Νατάσα έχει δικαίωμα να λέει πως είναι αυτή που δείχνει. Μα όσο στοιχειώδες κι αν ακούγεται αυτό, τόσο δύσκολο είναι τελικά να ισχύει.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
