Ας ξεκινήσουμε αντίστροφα τον συλλογισμό του σημερινού άρθρου. Σας έχει τύχει ποτέ να νομίζετε πως σας αρέσει κάποιος, έχοντας κερδίσει το ενδιαφέρον σας απλώς και μόνο επειδή σας δίνει προσοχή; Όλοι μας έχουμε πέσει στην παγίδα της απόλυτης κι εύκολης επιβεβαίωσης. Σίγουρα έχουμε βρεθεί κολακευμένοι από το ενδιαφέρον κάποιου άλλου, με τον οποίο υπό κανονικές συνθήκες δε θα ταιριάζαμε, δε θα ερωτευόμασταν με την ολοκληρωτική έννοια του όρου. Έτσι μπορούμε να βρεθούμε και στην αντίθετη θέση, του δότη ενδιαφέροντος, σαφώς χωρίς να το γνωρίζουμε.

Τέτοιες ιστορίες συνήθως λήγουν μ’ εμάς να πληγωνόμαστε, διότι συνειδητοποιούμε πως απλώς ικανοποιήσαμε (ακούσια) το «εγώ» του άλλου, ενώ εμείς όντως ερωτευτήκαμε ή θέλαμε πραγματικά την αλληλεπίδραση. Είναι παραπάνω από ανθρώπινο να προκύπτουν ετεροβαρείς σχέσεις, εφόσον δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε τα συναισθήματα με τον πιθανό παρτενέρ μας, να τα κοντρολάρουμε ή να τα γνωρίζουμε. Όμως, το νιώθουμε, το αντιλαμβανόμαστε, έστω κι υποσυνείδητα, σαν ένστικτο, πως δεν είναι αγνή εκδήλωση συναισθημάτων από μέρους τους. Μπορούμε, αν τα εξετάσουμε σε σύγκριση με όσα αληθινά έχουμε βιώσει, να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως είμαστε απλά ικανοποιητές της ανασφάλειάς τους.

Αρχικά, οι άνθρωποι αυτοί:

 

Δεν καίγονται και να μη μας δουν

Μας δείχνουν με πάσα τρόπο ότι δεν είμαστε βασική προτεραιότητα στη ζωή τους. Μπαίνουμε εμβόλιμα στο πρόγραμμά τους κι ερχόμαστε δεύτεροι, πάντα, μετά την οικογένεια, τους φίλους και τις υποχρεώσεις. Ένας πραγματικά ερωτευμένος έχει ζωτική ανάγκη να σε δει, να σε συναντήσει, να σε αγγίξει, να σου μιλήσει.

 

Δεν παίρνουν πρωτοβουλίες

Πολύ χαρακτηριστικό σημάδι εκείνου του ανθρώπου, που επιζητεί την επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος από κάποιον άλλο, είναι ότι δεν πράττει από μόνος του. Περιμένει από σένα να στείλεις μήνυμα, να επιδιώξεις συνάντηση, στα οποία θα πράξει φυσιολογικά. Αφού δράσεις, θα μιλήσει, θα συμφωνήσει σε κάποια συνάντηση, θα δείξει θετικός παρ’ ότι η έως τώρα συμπεριφορά του δείχνει απαθής κι αδιάφορη. Αυτό συμβαίνει διότι αφότου πήρε την αναγκαία επιβεβαίωση και βρέθηκε το ζητούμενο, μπορεί να συνεχίσει.

 

Δε θέλουν συζητήσεις εκ βαθέων

Βασικό σημάδι αυτής της συμπεριφοράς είναι ότι εκείνος ο άνθρωπος δε δείχνει ιδιαίτερο ζήλο να σε γνωρίσει εκ βαθέων. Παίρνει αυτό που χρειάζεται και δεν επιδιώκει περεταίρω επαφές. Ακριβώς επειδή του είναι άχρηστες. Όταν δε σε ενδιαφέρει ένα άτομο εξ ολοκλήρου και πραγματικά, σε κουράζουν μακροσκελείς συζητήσεις, δε σε αφορούν οι ανησυχίες του ή δεν νιώθεις να κοινοποιήσεις τις δικές σου. Είναι λογικό και μη κατακριτέο.

 

Δεν κάνουν κομπλιμέντα

Ούτε για την εσωτερική ούτε για την εξωτερική όψη σου. Ακριβώς επειδή δεν την έχει παρατηρήσει κι αγαπήσει. Δε σχολιάζει πόση εξυπνάδα διαθέτεις ή πόσο εκφραστικά φρύδια έχεις, διότι τέτοια κομπλιμέντο δέχεται μόνο εκείνος. Χαίρεται υπερβολικά (υπέρ του δέοντος) να τα ακούει αλλά δεν τα ανταποδίδει, ή αν το κάνει φαίνεται πιο πολύ σαν δείγμα αστικής ευγένειας.

 

Δεν μπλέκουν τον κύκλο τους με σένα

Τέλος, ένα άτομο που αλληλεπιδρούμε ερωτικά αλλά απλώς επιζητεί ενδιαφέρον και προσοχή δεν έχει την ανάγκη να μας γνωρίσει στο κύκλο του, να μας αναμείξει με τον κοινωνικό του περίγυρο. Αυτό συμβαίνει διότι συνειδητά ή ασυνείδητα γνωρίζει πως μιλάμε για μια πρόσκαιρη επαφή. Γνωρίζει πως κάπως θα κορεστεί αυτή του η ανάγκη, επομένως δε θα μπει στη διαδικασία να διαταράξει την κοινωνική του «σύνθεση». Αντιθέτως, θα επιδιώκει την αποφυγή τέτοιων συνευρέσεων με τρόπο παιδικό και δικαιολογητικό.

 

Από τη μια μοιάζει άκρως αποκρουστική μια τέτοια συμπεριφορά, όταν είμαστε τρίτοι ή αποδέκτες, όμως αναμφίβολα είναι ανθρώπινος κι όλοι έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε σε μια τέτοια «φάση». Το νόημα είναι να το αντιληφθούμε νωρίς. Όχι τόσο για το χάσιμο χρόνου, αλλά γιατί ελλοχεύει ένας μεγαλύτερος κίνδυνος. Να πληγώσουμε ή να πληγωθούμε. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο είναι αναγκαίο να διευκρινίζουμε, αργά ή γρήγορα, με θάρρος τις αληθινές μας προθέσεις. Σίγουρα μας αρέσει, ως εγωιστικά όντα, να μας θαυμάζουν, να μας ερωτεύονται, αλλά τι πιο όμορφο από την αμοιβαιότητα αυτού του συναισθήματος;

Ακόμη κι αν δε θέλουμε να το αποδεχτούμε, είμαστε νάρκισσοι όταν μας εκδηλώνουν θαυμασμό και τότε αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτό μας. Από την άλλη, πάλι μένουμε κενοί. Όταν δε δίνουμε, όσα κι αν λαμβάνουμε, στο τέλος είμαστε κενοί.

 

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου