

Φεβρούαριος μήνας των γενεθλίων μας και φέτος κλείνουμε τα 9! Γι’ αυτο ζητήσαμε απ’ τους pillowfighters κάθε βράδυ ως τις 14 του μηνός, που γιορτάζουμε επισήμως με τον Αγίο Βαλεντίνο, να μας αφήνουν να ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στα πιο παθιάρικά τους!
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πόσο ουτοπικό θα ήταν να μην είχα τραύματα βγαίνοντας από μια σχέση γεμάτη συναισθήματα, μια σχέση που έδωσα τον εαυτό μου και παραδώθηκα με την ψυχή μου γιατί ήθελα και γιατί μπορούσα, γιατί έτσι έμαθα ν’ αγαπάω. Να μην είχα γεμίσει πληγές που «τρέχουν» και ματώνουν μετά απ’ ένα χωρισμό, τις οποίες γλείφω τις περισσότερες φορές μόνη προσπαθώντας να φέρω την ίαση όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άλλωστε οι δικές μου πληγές έκλεισαν αλλά άφησαν ουλές και σημάδια, τα οποία έμαθα με τον καιρό να αγαπώ γιατί μου θυμίζουν πόσο πάλεψα για να τα γιατρέψω.
Στην αγάπη και τον έρωτα υπάρχει νομοτέλεια. Ακόμα και να πεις πως εγώ έκλεισα με τους έρωτές μου, γελάει κι ο Θεός όταν ακούει τέτοιες φράσεις. Γιατί συνήθως αναπάντεχα, περίεργα και ξαφνικά εμφανίζεται κάτι καινούργιο, κάποιος άλλος στη ζωή κάθε άνθρωπου -έτσι και στη δική μου. Κάποιος που θα δω με τα μάτια του και θα ταραχτώ γιατί φωνάζει «ήρθα για να μείνω» και κάποιος που θα δει τα δικά μου και θα πει «σου δίνω όσο χρόνο θέλεις, αρκεί να μ’ αφήσεις να είμαι δίπλα σου».
Και αναγνωρίζω πως η βάση μιας σχέσης είναι η ειλικρίνεια, κανένας δεν επιβίωσε με ψέματα άλλωστε. Κι ειλικρίνεια είναι να μιλάς. Έτσι κι εγώ, για να προχωρήσω, για να χτίσω το νέο και να λευτερωθώ από το παλιό, οφείλω να το καταθέσω ως μέρος της ιστορίας της ζωής μου. Αυτή είμαι, αυτά έζησα, αυτά είναι όσα κουβαλώ. Γιατί να κρύψω κάτω από το χαλί τη ζωή μου; Για μένα, αυτό έγινε και το κριτήριο της επόμενης κίνησης μου και αν θέλετε και αυτοσκοπός μου, πριν προχωρήσω βαθύτερα στη νέα μου σχέση.
Κάνε κι εσύ στο ταίρι σου, το καλύτερο δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου!
Ο έρωτας κρύβει μαγεία. Κρύβει κάτι σαν αστερόσκονη που θ’ απλώσει τη σωστή στιγμή για να μας δώσει να καταλάβουμε πως εκείνη την ώρα συντελείται κάτι στη ζωή μας που αξίζει να το προσέξουμε.
Έτσι, κι η μαγεία στη νέα μου σχέση ανακαλύφθηκε όταν άρχισα να διαπιστώνω πως η δική μου εξομολόγηση κατεγράφη μόνο ως ένα συμβάν της ζωής μου. Δεν επιχείρησε να με κρίνει τ’ άλλο άτομο, να το εκμεταλλευτεί ή να προσπαθήσει να κυριαρχήσει στη σχέση. Θα μπορούσε να το κάνει; Ναι, με μεγάλη ευκολία σας απαντώ. Γιατί συνήθως όλοι στην ευαλωτότητα του άλλου ποντάρουμε για να κυριαρχήσουμε. Θα μου πείτε, μήπως η άρνηση να κάνει όλα τα παραπάνω σημαίνει τελικά και αδιαφορία; Θα σας πως το εξής. Όταν έχεις καταφέρει ν’επιβιώσεις χτίζεις άμυνες. Οι αισθήσεις σου είναι πλέον ανεπτυγμένες περισσότερο από κάθε άλλη φορά και το ένστικτο για ό,τι καινούργιο έρχεται γίνεται ισχυρότερο. Δυστυχώς δεν αφήνεσαι με τόση ευκολία και τουλάχιστον για ένα μεγάλο διάστημα κάνεις την επιφυλακτικότητα σημαία.
Υπάρχουν όμως και κείνοι οι άνθρωποι που δε θα σε κρίνουν για όσα φέρνεις μαζί σου, είτε γιατί το έχουν περάσει και οι ίδιοι, είτε γιατί πάνω μας ερωτεύτηκαν ακόμα και όλα αυτά που γίναμε μετά από εκείνα που περάσαμε.
Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που δε θα σκεφτούν «Είναι αδύναμοι, ας το εκμεταλλευτούμε και ας επιβληθούμε, ας τραβήξουμε γραμμές και ας πάρουμε το πάνω χέρι στη σχέση». Ξέρουν πως είμαστε ευάλωτοι, όχι ηλίθιοι.
Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν είναι μόνο ένα «εσύ και εγώ». Που γνωρίζουν με βεβαιότητα πως το παρελθόν είναι εμπειρίες και σχέσεις, τις οποίες δεν είναι καλό ν’ αρνούμαστε γιατί είναι μέρος της ζωή μας. Δείχνουν σεβασμό και πολλές φορές η συντροφικότητα τους γίνεται ευθύνη προστασίας.
Αλλά κρατάνε έναν άσσο στο μανίκι τους και αυτό λέγεται «παρόν». Ο άνθρωπος που ζει στο παρόν, νοιάζεται μόνο για αυτό. Αποδεικνύει πως αγαπάει πρωτίστως τη δική του ζωή στην οποία θέλει το ταίρι του για πρωταγωνιστή, για να ζήσει μια νέα ιστορία.
Και αυτούς τους ανθρώπους τους κρατάμε. Και ναι, μπορεί να αποδειχθούν copy-paste των ατόμων που μας πλήγωσαν. Αλλά αν δεν τους ζήσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ. Άλλωστε ό,τι και να έρθει, αφού έχουμε ήδη περάσει τυφώνα, θα μας φανεί σαν μια απλή καταιγίδα.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου