Έχεις χαράξει μια πορεία, εκπαιδευτική, επαγγελματική, συντροφική -όποια κι αν είναι-, τη σκέφτηκες, την αποφάσισες και την ακολουθείς. Ίσως και να έχεις καταφέρει να φτάσεις στον τελικό προορισμό της πορείας σου, μετά κόπων και βασάνων σαφώς. Και έρχεται εκείνο το, κάπως ενοχλητικό, πλασματάκι που ζει στο κεφάλι σου και σε ρωτά ξεδιάντροπα: «Τι; Αυτό είναι όλο; Μέχρι εκεί φτάνεις;».
Και εσύ μένεις άναυδος στην πιθανότητα αλλαγής πλεύσης, που σου υποδεικνύει η φωνούλα μέσα σου. Γιατί ενώ στη διάρκεια της ζωής η εξέλιξη είναι κάτι που συμβαίνει, δεν είμαστε όλοι εντάξει μ’ αυτή. Τείνουμε να ακολουθούμε, με απόλυτη συνέπεια, μονοπάτια που θεωρούμε ότι οδηγούν σε σταθερότητα και μονιμότητα. Και τη στιγμή που ακούγεται ο αχνός ήχος της φωνούλας που μας κρούει τον κώδωνα της αλλαγής, αυτόματα αισθανόμαστε ενόχληση.
Ταυτίζουμε τις μεταβολές της ζωής με στραβοτιμονιές, φορτίζοντάς τες με αρνητικό πρόσημο. Συνδέουμε την πολυπόθητη σταθερότητα με την ισορροπία, την επίτευξη κάποιου είδους σύνδεσης και την ασφάλεια και αυτό είναι απολύτως εντάξει, αλλά δεν πάει το μυαλό μας πως ίσως και να πηγαίνει χεράκι-χεράκι με την αμεταβλητότητα, την ομοιομορφία και τελικά τη μονοτονία. Ακόμα κι αν το έχουμε σκεφτεί δηλαδή, επιδεικτικά τ’ αγνοούμε, από φόβο μη μας βρει τέτοιο κακό. Αλλαγή ίσον μεταστροφή προς την επιδείνωση, λοιπόν; Αλήθεια; Και για ποιον λόγο η μετατροπή σε κάτι άλλο, η υιοθεσία μιας παραλλαγής κι η τροποποίηση μιας παγιωμένης συνθήκης να μη συνυφαίνονται αυτόματα με την προοπτική βελτίωσης;
Πάντοτε θα υπάρχουν περιστάσεις που θα αποτελούν το έναυσμα υπόνοιας ανάγκης αλλαγών, που θα πυροδοτούν την εκρίζωση των καλά εγκαθιδρυμένων μοτίβων μας. Το ερώτημα είναι ένα: Θα κάνουμε κάτι για αυτό ή θα το αγνοούμε;
Συνηθίζουμε να αισθανόμαστε φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο αλλαγής, σχεδόν σαν να παγώνουμε. Πρόκειται λοιπόν για φόβο ανάληψης ρίσκων, διότι όταν επενδύεις πρακτικά και συναισθηματικά σε μια συνθήκη, η αλλαγή πάντα ελλοχεύει τον κίνδυνο να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι έχουμε εκπαιδευτεί καλά στο να φοβόμαστε, έτσι;
Μήπως, λοιπόν, δεν είναι τόσο ο φόβος που μας κρατάει στάσιμους, όσο οι ενοχές; Ας σκεφτούμε την ανατροφή που πήραμε και τις κοινωνικές κατασκευές γύρω μας όσο μεγαλώναμε. Πόσο επιτρεπτό μάθαμε πως είναι να αλλάζουμε; Πόσο αποδεκτό; Σκεφτήκαμε ποτέ πως ίσως η απροθυμία μας ν’ αλλάξουμε να μην έχει να κάνει τόσο με την απώλεια κάποιου δεδομένου αλλά να είναι κυρίως μια γενική δυσφορία; Μια αμυντική αντίδραση που προκαλείται όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σταυροδρόμια που μας ωθούν σε μετακίνηση;
Όταν λοιπόν όλα είναι αναμενόμενα και δεν προκαλείσαι πλέον, όταν αντί να κερδίζεις κάτι, αδειάζεις ολοκληρωτικά, όταν παραμένεις στάσιμος για να μη χαλάσεις τη ζαχαρένια τρίτων, όταν ο μόνος λόγος παραμονής είναι ο φόβος σου κι όταν στην ιδέα πως κάποιος εξωτερικός παράγοντας θα μπορούσε ν’ αλλάξει την κατάσταση, αισθάνεσαι ανακούφιση, γνωρίζεις πως κάτι έχει κάνει τον κύκλο του -ακόμα κι αν αυτό σε ξεβολεύει. Ωραία τ’ αναλύσαμε, θα πεις. Και τώρα πώς στο καλό αλλάζουμε τα δεδομένα; Με ποιον τρόπο αγγίζουμε αυτή τη λύτρωση;
Φαίνεται πως οι περισσότεροι φτάνουμε πάτο για να κάνουμε το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Πράγματι, μόνο έτσι επιτυγχάνεται η κίνησή μας; Η απάντηση ίσως να είναι πιο απλή απ’ ό,τι φανταζόμαστε, αλλά αυτό ταυτόχρονα, δε σημαίνει πως είναι μία και καθολική. Ένα όμως είναι βέβαιο: «Αν δε σ´ αρέσει εκεί που είσαι, πρέπει να κουνηθείς. Δεν είσαι δέντρο!».
Κάνε ειρήνη με τον δρόμο που σε οδηγούν τα θέλω σου. Ξεκαθάρισε στον εαυτό σου ότι δε σε καθορίζουν οι επιλογές που έκανες μια δεδομένη στιγμή. Αυτή η στιγμή πέρασε, ήρθε μια άλλη και οι επιλογές σου θα αλλάξουν. Οραματίσου τον στόχο σου και σπάσ’ τον σε μικρότερους. Ξεκίνα βήμα-βήμα, δε χρειάζονται άλματα. Πες όχι σε χρονοδιαγράμματα που μονάχα σε πιέζουν και σίγουρα αρνήσου να συμμορφωθείς σε προσδοκίες τρίτων, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι. Κάνε ό,τι σε εκφράζει, αρκεί να είναι αληθινό και να σε βοηθάει να παραμείνεις πιστός στον εαυτό σου. Ό,τι λαχταράς είναι κρίμα να το αποφεύγεις επιδεικτικά και να το αφήνεις στην τύχη, γιατί κάπως έτσι μάλλον, καταλήγεις με ανικανοποίητο εγώ. Είναι οκέι να ξεκινάς από το μηδέν, όσες φορές κι αν χρειαστεί. Το ερώτημα είναι «τολμάς;».
Συντάκτης: Αγγελική Λεωνόρα Λαμπροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
