Δε δεχόμαστε ότι τα μικρά μας αδέρφια δεν είναι πια μικρά

Όσοι από εσάς έχετε μικρότερα αδέρφια μάλλον θα με καταλάβετε. Εμείς, τα μεγάλα αδέρφια, έχουμε μάθει να είμαστε προστάτες. Έχουμε μάθει να έχουμε όχι μόνο την ευθύνη των δικών μας πράξεων, μα και των μικρότερων μελών της οικογένειας. Καμιά φορά γινόμαστε μαμά στη θέση της μαμάς και μπαμπάς στη θέση του μπαμπά.  Έτσι, ρε παιδί μου, γιατί εμείς ξέρουμε πώς να τα χειριστούμε τα μικρά, ξέρουμε πώς πρέπει να μεγαλώσουν. Τι να μας πουν τώρα οι γονείς;

Κάποτε ίσως όλη αυτή η κατάσταση να μη μας πολυάρεσε. Ίσως να γκρινιάζαμε, όταν τύχαινε να πρέπει να μείνουμε σπίτι για να προσέχουμε το μικρό, καθώς οι δικοί μας δούλευαν. Εμείς θέλαμε να παίξουμε, όχι να κάνουμε baby-siting. Γιατί το άλλο με το διάβασμα; Όλο έπρεπε να τα βοηθάμε να κάνουν τις εργασίες τους, επειδή εμείς «ξέραμε», λέει, περισσότερα. Εμάς ποιος μας βοήθησε να τα μάθουμε; Δεν καταλάβαιναν ότι βαριόμασταν να κάνουμε πέρα απ’ τις δικές μας εργασίες και ξένες;

Κι όσο μεγάλωναν, οι ευθύνες γίνονταν όλο και πιο βαριές. Να προσέχουμε μην πιουν πολύ και μεθύσουν, μην καπνίσουν και τα σφάξει η μάνα μας, μην μπλέξουν με τίποτα περίεργες παρέες κι ένα σωρό άλλα τέτοια. Και το ρόλο μας τον παίρναμε στα σοβαρά. Ήμασταν όντως φοβεροί ντετέκτιβ, τίποτα δε διέφευγε της προσοχής μας. Όλα τα καταλαβαίναμε κι ας κάναμε καμιά φορά τους Κινέζους για να μην τα φέρουμε σε δύσκολη θέση.

Κι όταν κάτι χοντρό γινόταν, είχαμε σοβαρό δίλημμα. Να το πούμε στους γονείς μας ή να το χειριστούμε μόνοι μας; Απ’ τη μία ξέραμε τι θα τραβήξει το μικρό μας αδερφάκι έτσι κι έπαιρνε η κολόνα του σπιτιού χαμπάρι τη νέα βλακεία που έκανε. Έπρεπε, όμως, να τιμωρηθεί, να μάθει. Απ’ την άλλη, όμως, μήπως εμείς στην ηλικία του δεν κάναμε τα ίδια; Σιγά που θα το παίζαμε άγιοι ξαφνικά. Άσε, ξέρω, κι εσύ πάντα κουκούλωνες τις χαζομάρες του λέγοντας φυσικά: «Είναι η τελευταία φορά που σε καλύπτω. Την επόμενη θα το πω στους γονείς μας και βγάλτα πέρα εσύ μετά».

Κι όλο ερχόταν κι άλλη φορά, κι άλλη, κι άλλη, κι όλο το παίζαμε μεγάλοι κι έμπειροι. Κι όταν τύχαινε να μάθουν τίποτα οι δικοί μας τ’ ακούγαμε κι από πάνω. Κι αυτά τα διαόλια δεν εκτιμούσαν ποτέ τίποτα. Όλο παράπονα είχαν κι ας γινόμασταν χαλί να μας πατήσουν. Μας ανέβαζαν το αίμα στο κεφάλι με τις απαιτήσεις τους, μα τι να κάνεις; Και που φώναζες, πάλι το δικό τους περνούσε. Κι εμείς τα θέλαμε και τα παθαίναμε! Aς ήμασταν λίγο πιο αυστηροί.

Και τσουπ, ξαφνικά σου πετάνε ένα «μεγάλωσα πια» και σε βγάζουν έξω απ’ τα ρούχα σου. Μεγάλωσες; Τι μας λες ρε; Θες ν’ αναλάβεις αναδρομικά τις ευθύνες που τόσο καιρό μου φόρτωνες; Θες να πω όσα ξέρω να δούμε αν μπορείς, σαν μεγάλο παιδί που είσαι, να χειριστείς τους γονείς μας; Θες μήπως να θυμηθώ και τις υποσχέσεις που μου έχεις δώσει, χωρίς ποτέ να έχεις τηρήσει; Έτσι, μήπως σαν μεγάλο, όπως είπαμε, παιδί που είσαι τις εφαρμόσεις τώρα.

Ακούς εκεί «μεγάλωσα». Καλά, εντάξει, είναι αλήθεια. Θα το παραδεχτώ. Όσο και να μεγαλώσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, για εμάς, για τους προστάτες τους, θα είναι πάντα μικρά. Ποτέ δε θα τα δούμε, όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Για εμάς ποτέ δε θα είναι αρκετά ώριμα, αρκετά έμπειρα, ώστε να μπορούν ν’ αποφασίζουν για όλα μόνα τους. Πάντα θα χρειάζονται τη συμβουλή μας, γιατί πάντα θα έχουμε κάτι να τους πούμε για το καλό τους. Ποιος τ’ αγαπάει περισσότερο από εμάς εξάλλου;

Το πόσο εκνευριστικό είναι ν’ ακούνε τη γνώμη των φίλων τους περισσότερο απ’ τη δική μας δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Μα σου λένε βλακείες, εμένα ν’ ακούς! Όταν, δε, υπάρχουν μυστικά που δε μας λένε, ανεβάζουμε πυρετό. Βγήκες από τ’ αυγό σου κι έμαθες και να κρύβεσαι; Μα αν δεν τα πεις σε εμένα, σε ποιον θα τα πεις; Αφού ξέρεις ότι την αλήθεια θα σου πω, μην κάθεσαι να σου χαϊδεύουν τ’ αυτιά οι φίλοι σου. Το μεγάλο αδερφάκι πάντα θα στα λέει στα μούτρα, μπας κι ανοίξεις επιτέλους τα μάτια σου.

Όχι, ποτέ δε θα το δεχτούμε. Τα μικρά μας αδέρφια θα ‘ναι πάντα μικρά και θα μας χρειάζονται μια ζωή. Εμείς θα τους δίνουμε τις συμβουλές μας κι ας φωνάζουν. Μια ζωή τα λάθη τους θα τα χρεωνόμαστε εμείς. Κι όχι πια επειδή μας ρίχνουν ευθύνες οι γονείς μας, μα γιατί έτσι έχουμε μάθει. Συνηθίσαμε να τα προσέχουμε, να τα φροντίζουμε και να τ’ αγαπάμε περισσότερο απ’ όλους κι απ’ όλα κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Κάθε φορά που κάνουν μια βλακεία, νιώθουμε ότι κάναμε κάτι λάθος εμείς.

Μπορεί και να μην ήμασταν το σωστό πρότυπο, ποιος ξέρει. Τις τύψεις, πάντως, θα τις κουβαλάμε. Αυτό είναι το τίμημα του να ‘χεις μικρότερα αδέρφια, βλέπετε.