«Άκου αυτό το τραγούδι». «Διάβασε αυτό το βιβλίο». «Ψάξε αυτόν τον καλλιτέχνη». «Αυτό το ποίημα μού θυμίζει εσένα». Αυτές τις φράσεις θα στις πει ένα άτομο, το οποίο χωρίς καμιά αμφιβολία σε εκτιμά. Πολλές φορές θα τις ακούσεις είτε από κάποιο φιλαράκι που σε αγαπά πολύ ή από κάποιον που τρέφει αισθήματα για σένα.
Κάθε μορφή τέχνης αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάπλαση κάθε ατόμου. Άλλωστε, δε γίνονται τυχαία ερωτήσεις τύπου «Τι μουσική ακούς» και «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία» στα πρώτα ραντεβού. Είμαστε πλάσματα, τα οποία θα ακούσουμε ένα τραγούδι συνήθως επειδή ταυτιζόμαστε ή κάποιες φορές επειδή θα θέλαμε να μπορούμε να ταυτιστούμε με ό,τι λέει -το ίδιο κάνουμε άλλωστε και με ρόλους σε ταινίες, σειρές, θεατρικά. Επομένως, κάποιος που σου προτείνει να ψάξεις κάτι μπαίνει αυτόματα σε μια θέση ψυχικής γύμνι@ς, αφού μπορείς εύκολα να αντιληφθείς την ψυχοσύνθεσή του μέσω αυτού που σου πρότεινε.
Είναι γεγονός πως αρκετές φορές κάποιος θα βρει την τέχνη ως διέξοδο. Θα φυλακίσει τα λόγια του και θα εκφραστεί μέσω κάποιων στίχων, μιας ατάκας, ενός ποιήματος. Η ανθρώπινη επικοινωνία είναι παράξενο πράγμα και η ασφάλεια του να μην εκτεθεί κάποιος αλλά να αξιοποιήσει κάποιον ρόλο φαίνεται όαση σε έρημο για άτομα που εκφράζονται δύσκολα και σπάνια. Προσωπικά, βρίσκω αυτό τον τρόπο πολύ ρομαντικό, όχι μόνο όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις αλλά όλες τις σχέσεις. Ρομαντικό μεν, ρίσκο δε. Γιατί κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αντιληφθεί τι θέλει κάποιος να πει μέσω της κίνησης αυτής και μπορεί να υπάρξει ασυνεννοησία.
Πίσω στο ρομαντικό κομμάτι της όλης υπόθεσης. Σκέψου πόσο θα ομόρφαινε η μέρα σου αν κάποιος σε σκεφτόταν καθώς διάβαζε, άκουγε, παρακολουθούσε κάτι. Αν ήξερες πως για αυτό το άτομο υπάρχει θέση για σένα στο μυαλό του, ενώ είναι απορροφημένος σε κάτι άλλο. Ε, δεν μπορείς να διαφωνήσεις πως για αυτό το άτομο πρέπει να είσαι κάτι ξεχωριστό.
Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί κι ένιωθες κάπως προδομένος όταν ένα άλλο παιδί αποκτούσε το ίδιο παιχνίδι με σένα; Κάπως έτσι φαίνεται να είναι η τέχνη για τους ενήλικες, το παιχνίδι που κλέβει από το μυαλό τους τις έγνοιες και τις αρνητικές σκέψεις και από το σώμα τους την κούραση. Κι ακόμα και στην ώριμη ενήλικη ζωή, νιώθουν προδομένοι όταν κάποιος τρίτος αναφέρεται στα δικά τους «παιχνίδια». Μόνο που σε όσους είναι σημαντικοί για αυτούς χαίρονται να δείξουν τα παιχνίδια αυτά και η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν το παιχνίδι αρέσει στο «παιδάκι» που το έδειξαν.
Η τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της, για να στείλει το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει και να εκφράσει το αίσθημα που προσπαθεί να προκαλέσει, χρειάζεται κάποια αντίληψη. Επομένως, κάποιος που μοιράζεται κάτι τέτοιο μαζί σου γνωρίζει πως έχετε παρόμοια αντίληψη και είστε ικανοί να αισθανθείτε κι εσείς τόσο δυνατά.
Η μοιρασιά τέχνης δεν είναι κάτι απλό. Δώστε σημασία σε όσα κομμάτια τέχνης έχουν μοιραστεί μαζί σας οι άνθρωποί σας, ψαχουλέψετε τα καλά καλά και προσπαθήστε να ανακαλύψετε τι ήταν αυτό που ήθελαν να μοιραστούν μαζί σας πλαγίως. Και να μοιράζεστε κι εσείς τα «παιχνίδια» σας με όσα παιδάκια έχουν την ικανότητα να παίξουν μαζί τους.
Η αγάπη είναι μοιρασιά. Και κάποτε μοιρασιά τέχνης. Πείτε μέσω της τέχνης όσα «σ’ αγαπώ», «σε εκτιμώ», «σε γουστάρω» θέλετε. Άλλωστε, οι καλλιτέχνες υπηρετούν την τέχνη και η τέχνη όλους εμάς. Χρησιμοποιείστε τη, λοιπόν, να εκφραστείτε όσο πιο όμορφα μπορείτε.
Συντάκτης: Χριστιάνα Ανδρέου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
