Το σπουδαιότερο κατόρθωμα της σημερινής εποχής είναι ομολογουμένως η ομαλή ενσωμάτωση διαφορετικών τρόπων έκφρασης των ανθρώπων, πράγμα το δεδομένο στη θεωρία αλλά όπως μας έχει διδάξει η ιστορία μάλλον είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο στην πράξη. Χτίζοντας μια κοινωνία πάνω σε εκατοντάδες στερεότυπα και τοποθετώντας εμάς σε συγκεκριμένες κατηγορίες ξεχνάμε ποια είναι η ουσία της ελευθερίας. Χειρότερη μάστιγα από αυτή της γνώμης και της σύγκρισης με τους άλλους δεν υπάρχει και όποιος έχει απαλλαγεί, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία.
Χωρίς να ακυρώσουμε τα ταμπού τόσων χρόνων είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε να τα φιλτράρουμε και να προσθέτουμε καινούριες ιδέες και οπτικές για να μπορέσουμε να θεωρούμαστε άνθρωποι που κοιτάνε μπροστά και προοδεύουν. Πήρε χρόνια η συνειδητοποίηση πως η αγάπη μπορεί να προσφερθεί με ποικίλους τρόπους, να φανερωθεί πίσω από άσχημες αντιδράσεις, να κρυφτεί πίσω από κλάματα, να εκδηλωθεί με μια μόνο ματιά και να ειπωθεί με άλλες λέξεις. Η αγάπη είναι άλλοτε σκληρή -πολύ-, άλλοτε ευάλωτη, άλλοτε σίφουνας, άλλοτε καταφύγιο, άλλοτε έμπνευση. Όποιο προσωπείο όμως κι αν φορέσει, υπάρχει -πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε αυτή της οικογένειάς μας. Όπου οικογένεια θα ορίσουμε κάθε άνθρωπο που μας αγαπά -και τίποτα λιγότερο. Η αγάπη αυτή είναι ο ορισμός της αυταπάρνησης, της ανιδιοτέλειας και ίσως αυτή που έχει δεχτεί τις περισσότερες μαχαιριές από εμάς τα παιδιά. Όταν φτάνει όμως η στιγμή του απολογισμού, η παραδοχή ότι λάβαμε τελικά αγάπη -κι ας μην ήταν τόσο εμφανής ή όπως την φανταζόμασταν- είναι μια στιγμή λύτρωσης τόσο για εμάς όσο και για την οικογένειά μας.
Υπάρχουν γονείς που εργάζονται όλη μέρα, γονείς που παλεύουν με σκυμμένο το κεφάλι και απίστευτη συνέπεια να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, γονείς με ένα σωρό προβλήματα στο μυαλό τους, γονείς με οικονομικές δυσκολίες, γονείς με ψυχική κούραση, γονείς αμόρφωτοι αλλά και μορφωμένοι, γονείς αυστηροί και γονείς πιο χαλαροί, γονείς με δύσκολο παρελθόν και γονείς υπερπροστατευτικοί; Όχι, υπάρχουν μόνο γονείς που αγαπάνε τα παιδιά τους με όποιον τρόπο μπορούν. Εύκολο να το παραδέχεσαι τώρα που μεγάλωσες αλλά είναι ανθρώπινο να μην μπορείς να το αντιληφθείς σε μικρή ηλικία.
Η αγάπη μπορεί να είναι ένα πλούσιοπάροχο πρωινό με φρυγανισμένο ψωμί, σπιτική μαρμελάδα, αυγά χωριάτικά και pancakes αλμυρά. Μπορεί να είναι το κολατσιό στο σχολείο που περιέχει ό,τι μπορεί να βάλει ο νούς σου. Μπορεί να είναι ένα ζεστό πιάτο φαγητό κάθε μεσημέρι και την οικογένεια να το απολαμβάνει. Μπορεί να είναι ένα δωμάτιο μονίμως μαζεμένο και ρούχα σιδερωμένα. Μπορεί να είναι μια βόλτα ένα απόγευμα καθημερινής, μια εκδρομή το σαββατοκύριακο. Μπορεί να είναι ένα δώρο ή και πολλά. Μπορεί να είναι άπλετος χρόνος για παιχνίδια όλοι μαζί. Αγάπη μπορεί να είναι ένα σωρό αθλητικές δραστηριότητες που μπόρεσαν οι γονείς να προσφέρουν, μια βραδιά στο σινεμά, ένα κινητό, ένα play station, ένα φόρεμα. Αγάπη είναι οι γονείς που ήταν παρόντες στις γιορτές του σχολείου, στους βαθμούς, στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, στις σχολικές εκδρομές, στους αγώνες και τα πρωταθλήματα, στην αποφοίτηση και σε κάθε ξεχωριστή στιγμή. Οι ήρωες που είχαν τα σπίτια τους στην εντέλεια και υπηρετούσαν με αφοσίωση τον ρόλο τους.
Ας κάνουμε μια παύση. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Δεν περιορίζεται η αγάπη σε αυτά. Αν κάτι την χαρακτηρίζει, αυτό θα είναι πάντοτε η σχέση που έχει με την ελευθερία και το άπειρο. Αγάπη θα ονομάσουμε ό,τι εμείς θέλουμε και μπορούμε. Είναι υπέροχο ένα πρωινό μα εξίσου υπέροχο είναι και ένα απλό μπολ με corn flakes που θα βάλουμε μόνοι μας, γιατί οι γονείς μας έχουν φύγει για τη δουλειά. Εξίσου υπέροχο είναι το τοστ που θα φάμε το μεσημέρι γιατί κανείς δεν πρόλαβε να μαγειρέψει. Ακόμα πιο νόστιμο είναι το κρύο φαγητό που μαγειρεύτηκε με κόπο και κούραση την προηγούμενη νύχτα από έναν άνθρωπο που μόλις είχε επιστρέψει από τις υποχρεώσεις του. Είναι υπέροχοι οι γονείς που γυρνάνε σπίτι από τη δουλειά και είναι ζωγραφισμένη η ταλαιπωρία στα μάτια τους, οι γονείς που ξεχνάνε τα ονόματα των φίλων σου γιατί δεν προλαβαίνουν να έρθουν στο σχολείο ή στα πάρτι να τους γνωρίσουν. Οι γονείς που δεν έχουν χρόνο και αντοχή να παίξουν με τα παιδιά τους, που ήρθαν τελευταίοι να πάρουν τους βαθμούς, τελευταίοι στους αγώνες σου και δεν εμφανίστηκαν καν σε σχολικές γιορτές διότι γίνονταν όλες μεσημέρι.
Αυτοί οι γονείς είναι που όταν δεν είσαι καλά θα σου πουν «Δεν παθαίνεις τίποτα εσύ», θα κλείσουν το φως και θα φύγουν. Αυτοί οι γονείς είναι που θα σε πάρουν μετρημένες αγκαλιές και θα σου πουν μετρημένες φορές πως σε αγαπούν. Είναι εκείνοι που θα σε βάλουν να μαζέψεις το τραπέζι, να απλώσεις τα ρούχα, να στρώσεις το κρεβάτι σου, να πεταχτείς στο περίπτερο και να φροντίσεις τα αδέρφια σου. Είναι εκείνοι που περιμένουν τις Κυριακές πώς και πώς για να βρεθεί όλη η οικογένεια μαζί, διότι μόνο τότε δεν εργάζονται. Λένε επιτέλους καλημέρα στα παιδιά τους, ετοιμάζουν πρωινό και μεσημεριανό και αφιερώνουν όλη τη μέρα σε αυτά. Μόνο τότε νιώθουν παρόντες. Φωνάζουν περισσότερο από όσο θα ήθελαν για να ελέγξουν ό,τι δεν μπορούν λόγω της πιεστικής καθημερινότητάς τους και της αναγκαίας απουσίας τους. Κι εκεί εναντιωνόμαστε και μας πιάνει εκείνο το γ@μώτο. Και ξεκινάει η σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Και εμείς θα βγαίνουμε πάντα χαμένα. Στο μυαλό μας θα κατηγορούμε εκείνους.
Μεγαλώνοντας και φτάνοντας στα 18 ανοίγουμε τα φτερά μας και ζητάμε την ανεξαρτησία μας, την οποία και παίρνουμε από νωρίς. Νιώθουμε πως δεν έχουμε λάβει την αγάπη που θα θέλαμε και στο μυαλό μας έχουμε μόνο τους ατελείωτους τσακωμούς με τους γονείς μας. Και έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που αν δε μαγειρέψεις δε θα φας κι αν δεν πλύνεις τα πιάτα, η κουζίνα θα είναι χάλια. Αν δε μαζέψεις τα ρούχα δε θα έχεις να φορέσεις και αν δε δουλέψεις δε θα μπορέσεις να πληρώσεις το ενοίκιο. Και έπειτα; Έρχονται οι φίλοι σου σπίτι. Και φωνάζεις να βγάλουν τα παπούτσια έξω γιατί έχεις σφουγγαρίσει. Πόσο σου αρέσει να τους μαγειρεύεις και πόσο αγαπάνε τα φαγητά σου. Είναι όλα εύκολα. Γιατί έτσι μεγάλωσες. Συνειδητοποιείς πως κάθε εβδομάδα περιμένεις την Κυριακή. Η Κυριακή για εσένα είναι μέρα γιορτής. Γιατί έτσι έμαθες. Έμαθες να δείχνεις την αγάπη σου τις Κυριακές με ένα πιάτο φαγητό. Πάντα υπάρχει, αλλά εκεί είναι πλέον εμφανής.
Μεγαλώσαμε με μια αγάπη διαφορετική. Λίγο πιο σκληρή. Ανιδιοτελή, ειλικρινή και άπειρη. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Αγκαλιάζουμε κάθε τι για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Οικογένεια ονομάζουμε κάθε άνθρωπο που μας μεγάλωσε με την αγάπη που μπορούσε. Αγάπη ονομάζουμε κάθε τι που λάβαμε από τον άνθρωπο που είναι οικογένειά μας. Όσο απόντες και αν θεωρήσατε πως ήσασταν, άλλο τόσο ουσιαστικά παρόντες υπήρξατε. Πλέον κάθε μέρα προσπαθούμε να είναι Κυριακή και αν αυτό δεν είναι επίτευγμα δικό σας, τότε τι είναι;
Συντάκτης: Έλλη Γιαβάση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
