Η αίθουσα τοκετού χωρά και τους μπαμπάδες

Ο μπαμπάς μου μου έχει περιγράψει πολλές φορές τη μέρα της γέννησής μου. Η είκονα που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου είναι αυτή της οικογένειάς μου να περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Κι ο γιατρός εμφανίζεται ως από μηχανής θεός κι ανακοινώνει πως γεννήθηκα και πως ήμουν κορίτσι. Βλέπεις, οι γονείς μου αγόρι περίμεναν. Έτσι τους είχε τάξει το τζιμάνι ο γιατρός. Ακόμα απορώ τι πέρασε για αντρικό γεννητικό όργανο.  Λες τη μύτη; Ποιος ξέρει. Άλλη ιστορία αυτή. Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, περιγράφει εξαιρετικά γλαφυρά τη στιγμή ετούτη που μαθαίνει πως ο γιόκας του είναι κόρη κι η γιαγιά μου πετάγεται και λέει «καλύτερα!» -κοριτσομάνα, βλέπεις, αλλά και κλασική γιαγιά. Υποστηρίζει το εγγόνι στο καθετί.

Η στιγμή της γέννησής μου, λοιπόν, για τον μπαμπά μου ήταν μια απρόσμενη ανακοίνωση σε μια αίθουσα αναμονής παρέα με την υπόλοιπη οικογένεια. Φυσικά για τη μαμά μου τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά μιας κι έπρεπε να με γεννήσει. Μπορεί να μην έχω υπάρξει σ’ αυτή τη θέση, αλλά μπορώ να αντιληφθώ έστω λίγο για τι πόνο μιλάμε. Κι η μαμά μου βίωνε αυτόν το δαιμονισμένο πόνο την ίδια στιγμή που ο μπαμπάς μου συνομιλούσε με τους υπολοίπους περιμένοντας. Σίγουρα η προσμονή του κι η αγωνία του ήταν μεγάλη. Το αλαλούμ, όμως, που γινόταν στην αίθουσα του τοκετού μάλλον δεν μπορεί να το συλλάβει η κεφάλα του.

Για να γεννηθεί ένα παιδί σίγουρα συμβάλλουν κι οι δυο, μιας κι όπως μάθαμε στη Βιολογία το σπερματοζωάριο γονιμοποιεί το ωάριο και τα συναφή. Η φύση για τους δικούς της λόγους επέλεξε η γυναίκα να είναι εκείνη που θα φιλοξενήσει στο σώμα της αυτή τη νέα ύπαρξη μέχρι να είναι έτοιμη να αντικρίσει το μάταιο τούτο κόσμο. Εννιά μήνες στην κοιλιά, ζαλάδες, εμετοί, κούραση, ραγάδες, κιλά, πόνος στο στήθος, απουσία από τη δουλειά, μια μέρα φρικτών πόνων, είναι μερικές μόνο από της θυσίες που κάνει μια γυναίκα για να γίνει μάνα. Ο άντρας πολλά από αυτά δεν μπορεί να τα συμμεριστεί. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να είναι παρών και να συμπαραστέκεται έμπρακτα.

Κι ας μην είμαστε άδικοι. Το κάνει συχνά. Αυτούς τους 9 δύσκολους μήνες τρέχει ο δόλιος από δω κι από κει να εξυπηρετήσει όπως μπορεί τη σύντροφό του. Τρέχει να προλάβει επιθυμίες. Τρέχει, τρέχει, τρέχει. Και κάποτε η μέρα φτάνει. Τα νερά σπάνε. Κι αυτός ο έρημος παθαίνει τουλάχιστον σοκ. Δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει. Ειδοποιεί τους πάντες κι έπειτα περιμένει τη γέννηση του τέκνου του πιο πολύ κι απ’ τη μάνα που το γεννά. Μα αυτή τη στιγμή συχνά δεν τη ζει. Πολλοί μπαμπάδες μένουν έξω από την αίθουσα του τοκετού. Είναι εκεί σε κάθε πόνο, σε κάθε αϋπνία, σε κάθε επίσκεψη στον γιατρό, σε κάθε κλωτσιά. Μα όταν το μωρό του γεννιέται δεν είναι εκεί για να το δει, παρά απ’ έξω να φαντάζεται πώς μπορεί να ‘ναι.

Ακούω συχνά να λένε πως αν ο άντρας βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια σκηνή και δει τη σύντροφό του σε μια ευάλωτη κι όχι τόσο κομψή κατάσταση, έπειτα σταματά να του φαίνεται ελκυστική και θελκτική. Έχω ακούσει ακόμη γυναίκες να λένε πως θέλουν να το περάσουν όλο αυτό μόνες. Άλλες θέλουν τη μαμά τους. Άλλες θέλουν το συντροφό τους μα εκείνος τρέμει ακόμα και στην ιδέα.

Εγώ έχω να πω πως αν ένας σύντροφος σταματήσει να θέλει τη γυναίκα του μόνο και μόνο επειδή αντίκρισε τη στιγμή της γέννησης του παιδιού τους, μάλλον δεν είναι για να είναι μαζί εξ αρχής αυτοί οι δυο άνθρωποι. Το παιδί δυο γονείς έχει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Κι έτσι κι οι δυο θα ‘πρεπε να είναι παρόντες όταν το πρώτο κλάμα του θα ακουστεί. Κι αν ο άντρας στήριζε τη γυναίκα μέχρι τότε, ετούτη τη στιγμή πρέπει να τη στηρίξει διπλά. Γιατί πονά. Φοβάται. Γιατί γεννά. Μαζί πριν, κατά τη διάρκεια, μετά. Το «μαζί» τους έφτασε ως εκεί και το «μαζί» θα τους πα παρακάτω. Και την ιερή στιγμή που στο «μαζί» τους προστίθεται ένας ακόμη, ωραίο θα ‘ταν να ‘ναι μαζί.

Εγώ πάντως θα ‘θελα η περιγραφή του μπαμπά μου για τη μέρα που γεννήθηκα να μου δημιουργεί την εικόνα του πρώτου κλάματός μου κι αυτού του «μαζί» που με έφερε στη ζωή.

Μπαμπάδες, τρεχάτε στην αίθουσα τοκετού, το παιδί σας γεννιέται!