Το να κάνει κανείς παιδιά είναι κατόρθωμα εξαιρετικής σημασίας. Θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως άθλο και τους γονείς μάλλον ήρωες. Δεν έχω –ακόμα– δικά μου παιδιά. Βιολογικά παιδιά, δηλαδή. Γιατί παιδιά έχω. Πολλά, μάλιστα -ούσα δασκάλα. Ζώντας, λοιπόν, καθημερινά περιτριγυρισμένη από μικρούς μπελάδες, ξέρω καλά πως για να μεγαλώσει ένα παιδί θέλει κόπο. Δε διανοείσαι καν πόσο κόπο θέλει.
Φέρνοντας στον κόσμο ένα παιδί, οι ευθύνες πολλαπλασιάζονται στο μέγιστο βαθμό κι οι δυσκολίες γίνονται ο καλύτερός σου φίλους. Αν δε συμφιλιωθείς με αυτές, θα χάσεις το μυαλό σου -χωρίς υπερβολές. Κάθε λογής δυσκολία μπορεί να ξεφυτρώσει ως δια μαγείας. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω, από μεριάς μου, είναι να σου πω λίγα πράγματα γι’ αυτές που αντιμετωπίζω συχνά στο σχολείο, τις μαθησιακές.
Φαντάζομαι κάτι θα ‘χει πάρει τ’ αφτί σου, αλλά αν πάλι δεν, άκου. Οι μαθησιακές δυσκολίες αφορούν στην ικανότητα γραφής, ανάγνωσης, κατανόησης κι αποκωδικοποίησης κειμένου, πραγματοποίησης μαθηματικών υπολογισμών, συγκέντρωσης. Συνήθως μπορούν να γίνουν διακριτές στο τέλος της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου και τις κατέχουν ουκ ολίγα παιδιά.
Το πρόβλημα σε όλο αυτό είναι ότι το ζήτημα αντιμετωπίζεται πολλές φορές ως ταμπού απ’ τους γονείς. Όλοι ξέρουμε πως κάθε γονιός θεωρεί το παιδί του το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο ικανό. Έτσι, δύσκολα μπορεί να χωνέψει πως παρουσιάζει κάποια διαταραχή στις ικανότητές του. Με τρόμο ακούν τους δασκάλους όταν ξεστομίζουν λέξεις όπως «δυσλεξία», «διάσπαση προσοχής», «δυσαριθμησία». Και τον ίδιο τρόμο δείχνουν στην αντιμετώπιση της κατάστασης.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι ασθένεια, ούτε αναπηρία. Επίσης, δεν υποδηλώνουν ένα χαζό παιδί. Ουδεμία σχέση έχουν με τα επίπεδα νοημοσύνης. Ναι, το παιδί σου μπορεί να είναι ο νέος Αϊστάιν και να ‘χει δυσλεξία. Επίσης, είναι διαχειρίσιμες. Με τη συνεργασία δασκάλου, γονιού, ίσως και κάποιου ειδικού παιδαγωγού, το παιδί μπορεί να κάνει άλματα στην πρόοδό του.
Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα. Δε φταίει πουθενά το παιδί. Γι’ αυτό, λοιπόν, μην του βάζετε τις φωνές όταν δυσκολεύεται να λύσει μια απλή πράξη στα μαθηματικά, να διαβάσει χωρίς να κομπιάζει ένα κείμενο, να κατανοήσει την εκφώνηση μιας άσκησης, να συγκεντρωθεί στην εργασία που έχει να κάνει. Όλα αυτά δεν είναι επιλογή του, απλώς δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Αυτό που φρόντισαν οι γονείς μου να μου μάθουν καλά είναι πως παιδιά δεν κάνουμε για τον εαυτό μας. Τα παιδιά είναι η προσφορά μας στον κόσμο. Μάθαμε δέκα πράγματα, έχουμε θέληση, χρόνο, υπομονή και μια κάποια άνεση, κι έτσι φέρνουμε έναν άνθρωπο στη ζωή για να του μεταδώσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, ώστε να γίνει ικανός και χρήσιμος. Έχουμε, λοιπόν, την υποχρέωση, αυτόν τον άνθρωπο να τον βοηθήσουμε με κάθε μέσο ώστε να σταθεί στα πόδια του και να μπορέσει να ζήσει αυτόνομα με τους δικούς του όρους.
Μια δυσκολία που αντιμετωπίζει το παιδί σας δεν είναι εμπόδιο στο δικό σας κοινωνικό «φαίνεσθαι». Δε θα σας κάνει ρεζίλι. Δεν είναι πιο χαζό απ’ τα άλλα παιδιά. Ή ακόμα κι αν σας κάνει ρεζίλι κι αν είναι το πιο χαζό παιδί του σύμπαντος, είναι το δικό σας παιδί κι ακόμη κι αν δε θέλετε, οφείλετε να κάνετε τα αδύνατα δυνατά για να το βοηθήσετε. Κι αν όλο αυτό φρενάρει τις φιλοδοξίες σας και δεν καλύπτει το «εγώ» σας, τότε αφήστε το καλύτερα, μην κάνετε παιδιά. Ο πραγματικός γονιός είναι ήρωας, όχι δειλός.
Συντάκτης: Ουρανία Κάππου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
