Στα αδέρφια ο μεγαλύτερος διατάζει κι ο μικρότερος εκτελεί, τι όχι;

Δεν ξέρω αν έχετε μικρότερα αδέρφια. Ε, κάποιοι θα ‘χετε, δεν μπορεί. Θα θυμάστε τότε ίσως και την έλευσή τους στο μάταιο τούτο κόσμο. Η κοιλιά της μαμάς όλο και φούσκωνε και το μωρό δεν έλεγε να βγει. Λες και μας έκανε νάζια το άτιμο. Μέχρι που μια μέρα μας ανακοίνωσαν πως η μαμά γέννησε. Δεν καταλαβαίναμε και πολλά από τη διαδικασία.

Όλο χαρά κι ενθουσιασμό μας έσυραν στο μαιευτήριο να καλωσορίσουμε με τη σειρά μας το νέο μέλος της οικογένειας. Έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά περιμέναμε να το φέρουν. Ήρθε, λοιπόν, στο δωμάτιο της μαμάς μέσα σε ένα πυρέξ λες κι ήταν κοτόπουλο. Πλησιάζουμε να το κοιτάξουμε και τι να δούμε. Αντί για ένα έτοιμο παιδί αυτό ήταν ένα μικροσκοπικό κόκκινο πράγμα που έκλαιγε πιο άσχημα κι από καρακάξα που σκούζει.

Όλος αυτός ο χαμός και η αναμονή γι’ αυτό; «Φωνάξτε έναν υπεύθυνο να μας το αλλάξει τέλος πάντων!». Μάταιος κόπος. Αυτό είναι και θα το ‘χουμε πλέον για μια ζωή. Τη βάψαμε! Και δεν ήρθε καν με οδηγίες χρήσης. Πώς λειτουργεί ουδείς γνωρίζει. Παρ’ όλα αυτά όλοι το κοιτούν μαγεμένοι κι ασχολούνται 24/7 μαζί του. Τι στο καλό. «Ε, είμαστε και μεις εδώ!». Να προσέχουμε μην ξυπνήσει το μωρό. Να φέρουμε το ένα, να τακτοποιήσουμε το άλλο. Η μαμά πάνω απ’ το μωρό. Ο μπαμπάς απίκο. Ας μη μιλήσω για τη γιαγιά και τον παππού.

Το μωρό κάποια στιγμή αρχίζει και μεγαλώνει. Ορίστε η ευκαιρία μας για να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Τόσο καιρό εμείς υπηρετούσαμε το υψηλόν μικρόν, τώρα ήρθε η σειρά του. «Ψιτ, παιδί. Για φέρε μου ένα ποτήρι νερό.» Και τσουπ, τρέχει. Εδώ είμαστε! Φέρε το ένα, φέρε το άλλο. Κάτσε πιο ‘κει, πήγαινε μέσα, φώναξε τη μαμά. Μη μιλάς, μην τραγουδάς, μην αναπνέεις κιόλας αν γίνεται. Σκαρφιζόμαστε διαταγές παντός είδους για να ταλαιπωρήσουμε αυτόν τον δύσμοιρο υπηρέτη. Κάποια στιγμή το αντιλαμβάνονται οι γονείς και προσπαθούν να τον σώσουν. Κανείς ποτέ δε σώθηκε από τα μεγαλύτερα αδέρφια του. Πραγματικοί τύραννοι. (σαρκαστικό γέλιο κακού της disney).

Κι οι ημέρες περνούν στο βασίλειό μας. Κι ο υπηρέτης μας γίνεται το δεξί μας χέρι. Απαραίτητη συνθήκη ύπαρξης. Και μεγαλώνει. Μεγαλώνει κι άλλο. Μέχρι που πλέον δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι πιο μεγάλος. Και τότε κάπως αποφασίζουμε να τον αποδεσμεύσουμε από τα υπηρετικά του καθήκοντα. Μα το μικρόβιο της εξουσίας δεν πεθαίνει αμαχητί. Πού και πού, ε να, μας ξεφεύγει ένα «φέρε μου κάτι να φάω». Κι ο υπηρέτης μπορεί ίσως αρχικά να αποκριθεί «πάρ’το μόνος σου», μα κατά πάσα πιθανότητα θα το φέρει. Κι όχι γιατί νιώθει πως μας υπηρετεί. Αλλά γιατί μας αγαπά.

Κι έτσι κουνάμε λίγο την κεφάλα μας και σκεφτόμαστε τα χρόνια τυραννίας που υποβάλαμε σε δαύτο το δύσμοιρο πλάσμα. Κι αντιλαμβανόμαστε ότι ήμασταν κάπως άδικοι. Μα ήμασταν και μεις μικροί. Μικροί βασιλιάδες που ξαφνικά χάσαμε το θρόνο μας και την απόλυτη προσοχή των υπηκόων μας από ένα μικροσκοπικό κόκκινο πράγμα σε πυρέξ κι έτσι μεταμορφωθήκαμε σε τυράννους. Μα αυτό το μικροσκοπικό κοκκινομούρικο που ήρθε να μας πάρει τη θέση το αγαπάμε λίγο. Ή και πολύ. Ή πάρα πολύ εώς άπειρα.

Γονείς, τα παιδάκια σας αγαπιούνται. Πολύ. Μην αγχώνεστε αν διακρίνετε ένα καθεστώς τυραννίας μέσα στο σπίτι. Η έλευση ενός μωρού έρχεται να ταράξει την ησυχία σας. Δείξτε στα παιδάκια σας, μικρά και μεγάλα, πως η αγάπη σας τα χωράει όλα. Παρ’ όλα αυτά, εμείς, τα μεγάλα παιδιά, πάντοτε θα έχουμε τον υπηρέτη μας. Αν τον πειράξει, όμως, κανείς. Θα ‘χει να κάνει μαζί μας. Το νου σας!