Από τα παιδικά μας χρόνια, πάντα μας συνοδεύει ο φόβος της αποτυχίας. Κι αυτό γιατί μαθαίνουμε πως η αποτυχία από μόνη της μπορεί να έχει αρκετές επιπτώσεις στη ζωή μας, εκτός από τα θετικά της -για τα οποία κανείς δε μας μιλάει. Έτσι, από παιδιά ακόμη, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις και να τρέξουμε μακριά της αλλά ουσιαστικά δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αποτυχία και μάλιστα συνήθως αποτελεί ένα συναίσθημα που μένει και που θυμόμαστε μέχρι το τέλος μας. Παρ’ ολ’ αυτά όμως, ας το πάρουμε από την αρχή. Ό,τι νιώσαμε, ό,τι μάθαμε, τελικά αξίζει τον κόπο μας; Πρέπει να μας βαραίνουν όλες οι αποτυχίες ή έτσι μας άφησαν να πιστεύουμε;
Στην παιδική μας ηλικία, ακούγαμε πολλά «μη». «Μη σκαρφαλώνεις στο δέντρο, γιατί θα πέσεις, μην πας στα νερά, γιατί θα λερωθείς». Προσπαθούσαν οι γονείς μας να μας μάθουν να γλιτώνουμε λάθη, που δεν ήταν απαραίτητο να γίνουν. Όμως, καθώς μεγαλώνουμε βλέπουμε πως τα περισσότερα «μη» που ακούγαμε δεν είναι ήταν και πολύ απαραίτητα. Όταν, ωστόσο, παρακούγαμε, νιώθαμε την αποτυχία μαζί με την κατσάδα της μαμάς ή του μπαμπά και περιμέναμε ν’ ακούσουμε το γνωστό «στα ‘λεγα»
Μας φοβέριζαν αρκετά και μας άφηναν να πιστεύουμε πως μετά από μια αποτυχία, δε μένει τίποτα καλό. Ήταν σαν μια μικρή αποκαρδίωση, αφού το παιδικό μας μυαλό μάθαινε να βλέπει κάθε λάθος σαν κάτι ντροπιαστικό, που θα μας στερούσε ένα όνειρο, έναν έπαινο, ένα μπράβο από τους γύρω μας. Κάποια στιγμή όμως, αυτό άρχιζε ν’ αλλάζει, όταν τελικά καταλάβαμε ποιος είναι ο σκοπός της αποτυχίας.
Οι αποτυχίες μας διδάσκουν, δε μας βαραίνουν. Αν το καλοσκεφτούμε, ναι, μια πραγματική αποτυχία μας συνοδεύει σ’ όλη μας τη ζωή, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζαμε ως παιδιά -και αφήσαμε υποσυνείδητα να μας ταλαιπωρεί έως σήμερα. Μέσ’ από τα αποτελέσματα της αποτυχίας μαθαίνουμε ποιο είναι το κατάλληλο βήμα για την επόμενη φορά κι εξασκούμαστε στην εύρεση της σωστής επιλογής -όσο παίζουμε παιχνίδια στρατηγικής. Εφαρμόζουμε απ’ εκείνη την ημέρα, καθημερινά στη ζωή μας, όλα όσα χρειάζεται και ξέρουμε πως θα πετύχουν. Προοδεύουμε πραγματικά και παύουμε να φοβόμαστε το παρελθόν ή το μέλλον γιατί έχουμε και σήμερα ένα σωρό αποφάσεις να πάρουμε.
Γι’ αυτό, όταν αποτυγχάνουμε ή δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε κάποια πράγματα, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω σαν μικρά παιδιά που χτύπησαν τα γόνατά τους. Δεν είμαστε όλοι για όλα, ναι, αλλά ο καθένας είναι άπιαστος σε κάποιον τομέα, αν προσπαθεί, δουλεύει, μαθαίνει από τα λάθη του και δεν πιστεύει στις αποτυχίες. Όλους μας παίρνει από κάτω και όλοι έχουμε αισθανθεί πως δε θα καταφέρουμε όλα όσα θέλουμε και τότε ίσως να νιώσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας πραγματικά αποτυχημένοι.
Κι ενώ καλό είναι να μη φτάνουμε σ’ ένα τέτοιο σημείο την ψυχολογία μας, ακόμα και τότε μαθαίνουμε πολλά. Γιατί τότε, ξεκινάμε από την αρχή. Τραβάμε νέο δρόμο, γράφουμε τους στόχους μας, προσπαθούμε να βρούμε πώς θα επιτευχθούν, αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας και αποδεχόμαστε τα λάθη του και τις κακές του στιγμές, γιατί μόνο έτσι πάει παρακάτω και πια μεγαλώσαμε και το καταλαβαίνουμε.
Το συμπέρασμα λοιπόν όλων αυτών, είναι πως δεν πιστεύαμε και πολύ σωστά, όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί μας άφησαν να νομίζουμε πως μια αποτυχία είναι κάτι μεμπτό ενώ ουσιαστικά, μέσ’ από οτιδήποτε αρνητικό, προκύπτει και κάτι θετικό. Είναι λίγο μια γλυκόπικρη μίξη πολλών συναισθημάτων και γνώσεων, που μόνο αν καθίσουμε ν’ αναλύσουμε, καταλαβαίνουμε πώς πρέπει να πορευτούμε στο μέλλον.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
