Κάθε φορά που έρχεται το θέμα «έρωτας και σχέσεις» στο τραπέζι της συζήτησης με φίλους και γνωστούς, θα υπάρχει αυτό το άτομο που θα πει «γνώρισα κάποιον/α τις προάλλες, ανταλλάξαμε insta κι είπαμε να πάμε για καφέ». Αμέσως, θα υπάρξει η αντίδραση «μα καλά, κάτι καλύτερο δεν είχε να προτείνει; Πάλι καφές για πρώτο ραντεβού;». Και συνήθως, αν όχι πάντα, αυτά τα λόγια θα βγουν από το δικό μου στόμα.
Πολλοί θα πουν ότι ένας καφές ή ένα ποτό μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο βράδυ είναι η πιο συνηθισμένη και πιο «ασφαλής» επιλογή για να γνωριστούν 2 προς το παρόν άγνωστοι. Γιατί, όμως, όλο αυτό το τελετουργικό να θυμίζει μια πιο light εκδοχή ανάκρισης ενός υπόπτου; Ερωτήσεις του τύπου «πού μένεις;», «τι δουλειά κάνεις;», «με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;» αποπνέουν έναν αέρα καταναγκαστικής εξομολόγησης και προβολής λεπτομερειών, οι οποίες θα κρίνουν το αν θα υπάρξει δεύτερη συνάντηση κι αν, εν τέλει, θα συνεχιστεί αυτό το ειδύλλιο. Γιατί ο τόπος διαμονής ή το ζώδιό μου να κρίνουν μια ενδεχόμενη νέα γνωριμία;
Και μπορεί να πει κάποιος: «Δηλαδή εσύ πού θα πρότεινες να βγείτε για πρώτο ραντεβού;». Κάτσε αναπαυτικά και θ’ αρχίσω να πετάω τους άσσους που κρύβω στο μανίκι μου- κι ας φοράω τώρα που γράφω αυτό το άρθρο κοντομάνικο μπλουζάκι-
Επίσκεψη σε μουσείο ή μια εικαστική έκθεση, βόλτα σε πάρκο, σινεμά, σταντ απ, ή κάτι με κίνηση όπως καραόκε και -το καλύτερό μου- φαγητό. Kι όχι, για να προλάβω μερικούς και μερικές, δεν εννοώ να πάτε σε εστιατόριο Michelin και να δώσετε το μισό σας νεφρό για ένα course 7 πιάτων και στην τελική, να μη χορτάσετε. Τις προάλλες, μου είχε πει μια φίλη μου ότι είχε βγει ραντεβού μ’ ένα παιδί από τη δουλειά για ποτό και μετά πήγαν κι έφαγαν κρέπες. Αν πω ότι δε ζήλεψα, θα ήταν ψέμα.
Συνήθως, οι προτεινόμενες ώρες για πρώτα ραντεβού κυμαίνονται από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 8-9 το βράδυ, ώρες κατά τις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι τρώνε το βραδινό τους. Γιατί, λοιπόν, να μην το εκμεταλλευτείτε κι οι δύο και να πάτε να τσιμπήσετε κάτι, ώστε να γεμίσετε το στομάχι σας και -γιατί όχι- τις καρδιές σας; Οι επιλογές είναι αμέτρητες, ιδίως αν μένεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή σε κάποια μεγάλη πόλη της επαρχίας, αλλά μιας και ζω στην πρωτεύουσα από τα γεννοφάσκια μου, θ’ αναφερθώ σ’ αυτήν. Θες σουβλάκι; Έχει. Θες ιταλικό; Έχει. Θες κινέζικο, μεξικάνικο ή ινδικό; Έχει. Για μένα, το φαγητό κι οι γευστικές προτιμήσεις του ατόμου έχουν περισσότερη σημασία, ακόμα κι από το αν προτιμά βουνό ή θάλασσα για διακοπές το καλοκαίρι. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε άμεσα, αλλά το φαγητό παίζει ένα σημαντικό -για κάποιους- ρόλο για τη συνέχεια ή τη διακοπή μιας σχέσης. Εκφράσεις του τύπου «δε μου αρέσει το τζατζίκι ή δεν τρώω τηγανητές πατάτες» αργούν συνήθως ν’ ακουστούν, μιας και οι πρώτες επιλογές για ραντεβού δεν περιλαμβάνουν το φαγητό κι επομένως, ο ένας αγνοεί τις διατροφικές επιλογές του άλλου.
Αυτό, όμως, αποτελεί ταυτόχρονα και τη μαγεία που μπορεί να σου προσφέρει το φαγητό ως επιλογή για πρώτο ραντεβού: γνωρίζεις πτυχές του ατόμου που σ’ ενδιαφέρει που μπορεί να μην τις μάθαινες με μια ερώτηση σε μια καφετέρια ή μπαρ. Το φαγητό έχει από τη φύση του τη δύναμη να φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και με διαφορετικούς τρόπους σκέψης και ζωής. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να φέρεις κοντά 2 ανθρώπους που έλκονται σωματικά και να καταφέρεις να τους ενώσεις πνευματικά; Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι!
Θα κλείσω το άρθρο μου μ’ ένα τραγούδι-ύμνο για την ελληνική δισκογραφία από τον δικό μας Σάκη Ρουβά (τα φιλιά μου στις Ρουβίτσες), μιας και εξυμνεί ένα φαγητό- ποίημα. Καλή συνέχεια, καλή όρεξη και να θυμάστε, να ψάχνετε αυτούς που θα σας πηγαίνουν για κρέπες και θα ζητούν να πάρετε μια γλυκιά και μια αλμυρή για να φάτε κι από τις δύο. Αυτοί είναι που ξέρουν να εκτιμούν τη ζωή!
Συντάκτης: Κατερίνα Καλακίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
