Η ζωή μας έχει πάρει τέτοια τροπή που μονίμως αναζητούμε κάτι παραπάνω, λες και μας έγινε συνήθεια το «παραπάνω» και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Τίποτα απ’ όσα κάνουμε δεν είναι αρκετά· δε μας φθάνει η μία δουλειά, η μία σχολή, το ένα πτυχίο, το ένα σπίτι, ο ένας άνθρωπος, ο ένας φίλος. Θέλουμε «παραπάνω» κι αυτό το «παραπάνω» είναι που τελικά μας αφήνει χωρίς το πιο σημαντικό πράγμα: το αρκετό.
Από πολύ μικρή ηλικία μάς έλεγαν να διεκδικούμε, να μη «βολευόμαστε» στο ένα αλλά πάντα να προσπαθούμε γι’ αυτό το κατιτίς παραπάνω που θα μας χαρίσει την επιτυχία και την ευτυχία. Όταν πήρες το πρώτο σου μετάλλιο στο άθλημα που τόσο πάλευες να μάθεις, σου είπαν «μπράβο! Πάμε για το επόμενο» λες κι αυτό δεν ήταν ήδη ένα σπουδαίο επίτευγμα για σένα. Λες και το «ένα ίσον κανένα» είχε ριζωθεί βαθιά μέσα σ’ όλο τον κόσμο και δεν μπορούσε κανείς και τίποτα να τους αλλάξει γνώμη, αφού γι’ αυτούς θα είναι κάτι που θα ισχύει για πάντα.
Όταν πήρες το πρώτο σου πτυχίο κι είχες τον ενθουσιασμό με τη σκέψη «ναι ρε φίλε, τα κατάφερα. Άξιζαν τόσα ξενύχτια» σε ρώτησαν «τώρα τι θα κάνεις;» και μέσα σ’ αυτή τη φράση, διέλυσαν πάλι τη χαρά της επιτυχίας που ένιωθες, αφού σου υπενθύμισαν ότι αυτό από μόνο του δεν είναι δα και κάτι τόσο σπουδαίο. Χρειάζεσαι δύο πτυχία, δύο μεταπτυχιακά, κάμποσα σεμινάρια, δύο δουλειές, δύο παιδιά, δύο σπίτια, δύο αυτοκίνητα και γιατί όχι, με την ίδια λογική και δύο συντρόφους; Όλα εις διπλούν- το παραπάνω εννοείται καλοδεχούμενο, το παρακάτω ανεπίτρεπτο.
Έτσι μεγαλώσαμε στο «παραπάνω» και γι’ αυτό το παραπάνω, κάναμε τις ζωές μας ένα ατέρμονο κυνήγι ευτυχίας αφού ποτέ τίποτα δε μας είναι αρκετό και ποτέ δεν είμαστε κι εμείς αρκετοί για κανέναν. Δεν είναι συμβιβασμός να σου αρκεί το ένα. Σπουδαίος αριθμός η μονάδα, ούτε ισχύει το ένα ίσον κανένα. Άμα ένα μπορείς ή ένα θέλεις, θα σε σταυρώσουν; Θεωρητικά όχι, αλλά πρακτικά θα νιώθεις τα καρφιά τους πάνω σου όταν θα σε ρωτούν «και τώρα;» και θα τους απαντάς «είμαι εντάξει μ’ αυτά, νιώθω πλήρης». Μα πώς γίνεται να είσαι;
Πώς να μπορέσει κάποιος να ζήσει με τα λίγα και να τ’ αγαπήσει όταν απ’ όταν γεννήθηκε τον έμαθαν να επιδιώκει τα πολλά; Το αίσθημα του ανικανοποίητου φύτρωσε μέσα μας από τις πρώτες μέρες της γέννησής μας, και δεν μπορούμε πλέον ν’ αποκολληθούμε απ’ αυτό. Σε καμία περίπτωση, ο συμβιβασμός με το ελάχιστο ή η τεμπελιά του «φτάνει τόσο, δεν κάνω τίποτα τώρα» είναι αυτό που είναι το οκ, αλλά η υπερβολική προσπάθεια προκειμένου ν’ αποκτήσουμε όσα το κοινωνικό μας περιβάλλον θεωρεί αρκετά, είναι σίγουρα λάθος.
Να τις χαίρεσαι τις νίκες σου γιατί σου ανήκουν ολοκληρωτικά, αφού κανείς δεν ξέρει πόσο πάλεψες για να τα καταφέρεις, να φεύγεις από όπου νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετός για ‘κείνους, να προστατεύσεις την ψυχική σου υγεία από τη δουλειά που δε σε γεμίζει, από τη σχολή που βγάζεις επειδή σε ανάγκασαν να είσαι εκεί, από τη σχέση που είσαι επειδή καλύπτει τα κοινωνικά στερεότυπα ή τον φόβο μοναξιάς. Να φύγεις απ’ όπου δεν τους είσαι αρκετός αλλά να φύγεις κι από όπου δε σου είναι αυτοί αρκετοί. Καλά τα «παραπάνω», αλλά ας βρούμε καλύτερα τα «αρκετά» γιατί είναι αυτά που όντως χρειαζόμαστε.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
