Σαν παιδιά-έφηβοι, ήμασταν συνηθισμένοι να έχουμε τους φίλους μας κοντά σε καθημερινή βάση. Κάθε μέρα συνηθίζαμε μετά το σχολείο να πηγαίνουμε για καφέ, βόλτα, σινεμά και γενικότερα να κάνουμε συνεχώς μαζί δραστηριότητες. Όμως αυτό είναι κάτι το οποίο αλλάζει συνεχώς όσο περνάνε τα χρόνια, αφού η ξεγνοιασιά δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Όσο μεγαλώνουμε οι δρόμοι μας χωρίζουν και οι αποστάσεις μεγαλώνουν. Πέρα απ’ αυτό το γεγονός, ξεκινάμε ν’ αποκτάμε και ευθύνες ως ενήλικες. Ξεκινάμε με σπουδές, εργασίες και λογαριασμούς και η λίστα όσο μεγαλώνουμε, μακραίνει κι αυτή μαζί μας. Ελεύθερος χρόνος δε μας μένει και πολύς, κι όταν τα φιλαράκια έχουν ακόμα περισσότερες ευθύνες από μας, το να βρεθούμε και να περάσουμε καλά, γίνεται δύσκολη υπόθεση.
Εξαιτίας όλων αυτών, είναι λογικό να θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα στον χρόνο που μας απομένει. Παρ’ όλα αυτά, ίσως δεν έχουμε κάποιον να μας ακολουθήσει. Τότε τι συμβαίνει; Βρίσκουμε τη δικαιολογία του «δεν έχω παρέα» για να μην κάνουμε αυτό που θέλουμε; Και αν το κάνουμε κατά πόσο είναι σωστό αυτό;
Η παρέα ή ο σύντροφος δε θα έπρεπε να είναι η δικαιολογία ώστε να μην κάνουμε πράγματα που θέλουμε ή μας ευχαριστούν μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε κάποιον να τα μοιραστούμε. Άλλωστε η παρέα δε θα έπρεπε να μας αποτρέπει έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, αλλά να μας εμπνέει.
Μερικές φορές, η παρέα μόνο με τον εαυτό μας, μπορεί να μας οδηγήσει σε πράγματα τα οποία δε γνωρίζαμε πως θέλαμε να κάνουμε. Αυτό μπορεί να είναι ένα ταξίδι, μια εκδρομή, ένα αξιοθέατο, ένα μαγαζί, ένα μουσείο ακόμα και ένας περίπατος. Τι διαφορά θα είχε αν όλα αυτά τα κάναμε μόνοι μας; Είναι σαφώς καλύτερο να δημιουργήσεις στιγμές με τους φίλους σου, όμως αν δεν μπορείς, είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό για τον ίδιο σου τον εαυτό; Τι κακό έχει να κάνεις πράγματα μόνος;
Το να περνάς χρόνο μόνος δε σημαίνει απαραίτητα πως είσαι και μόνος. Απλά με τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου την παρούσα στιγμή έχει τύχει να μην έχετε κοινές ώρες για να τις περάσετε μαζί.
Δεν είναι απαραίτητο να αφήνουμε το μέσα μας «νηστικό» από εμπειρίες τη στιγμή που έχουμε τον χρόνο και τη θέληση να τις δημιουργήσουμε, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε κάποιον να τις μοιραστούμε. Δυστυχώς, μπορεί να υπάρξουν πολλές τέτοιες στιγμές στη ζωή και δεν είναι υποχρεωμένος ο εαυτός μας να πληγωθεί, επειδή η «μοίρα» αποφάσισε ν’ αλλάξει τα πλάνα που είχαμε με τόση λεπτομέρεια σχεδιάσει.
Το να κρατάμε υγιή τον εαυτό μας, πηγαίνοντας τα καλά μαζί του είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για τα οποία είμαστε υπεύθυνοι μονάχα εμείς. Και για να είναι εκείνος καλά πρέπει εμείς πρώτοι να παίρνουμε αποφάσεις με γνώμονα την ευτυχία και την ευημερία του, αφού στο κάτω-κάτω κανείς δεν μπορεί να μας φροντίσει καλύτερα απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε ξεκινάς τη ζωή σου έχοντας μόνο τον εαυτό σου και εκείνος είναι αυτός που συνέχεια κουβαλάς μέχρι το τέλος.
Και πώς γίνεται να μην κάνεις κάτι για εκείνον όταν σου δίνεται η ευκαιρία; Για αυτό να τον πηγαίνεις ταξίδια, να βλέπετε μέρη, να δοκιμάζετε φαγητά και να βγάζετε φωτογραφίες. Να είναι ευχαριστημένος πρώτα εκείνος και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Να μην είναι ο λόγος που δεν κάνεις πράγματα, το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιος να τον συνοδεύσει.
Καλύτερα ένας «χορτασμένος» εαυτός από το να ρίχνεις σ’ άλλους τις ευθύνες επειδή δεν περνάς καλά. Το ότι δεν έχεις με τους δικούς σου ανθρώπους το ίδιο πρόγραμμα, δε σημαίνει πως πρέπει να μείνεις στάσιμος και κλεισμένος μέσα. Κάνε το δικό σου πρόγραμμα και αυτό που κάνει εσένα ευτυχισμένο.
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
