Σαν μια υγρή καταιγίδα έσκασε το trailer της νέας κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου Ανεμοδαρμένα Ύψη της Emily Brontë. Η σκηνοθεσία ανήκει στην Emerald Fennel, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τη Margot Robbie και τον Jacob Elordi – δύο παρουσίες που από μόνες τους κουβαλούν μια ένταση ερωτική, σχεδόν απειλητική. Η ταινία αναμένεται να προβληθεί στις 14 Φεβρουαρίου 2026, κι αν με ρωτάτε, καθόλου τυχαία δεν είναι η επιλογή αυτής της ημερομηνίας, καθώς εστιάζει κυρίως στη σ#ξουαλική σχέση μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων Catherine και Heathcliff. Αυτό από μόνο του δίνει το στίγμα της.
Στο trailer που παρακολουθήσαμε προβάλλονται σκηνές άκρως ερωτικές, τόσο που για κάποιους παραπέμπουν σε soft p#rn movie με στοιχεία BDΣM. Κοντινά πλάνα με κρόκους αυγών και ζύμη που πλάθεται στα χέρια κάποιου, το σφίξιμο ενός κορσέ, μια χαρακωμένη πλάτη να πάλλεται, δάχτυλα που ρουφιούνται ή μπαίνουν στο στόμα ενός ψαριού και δεμένα μάτια είναι μερικές από τις εικόνες που δίχασαν κριτικούς και κοινό. Η New York Post έγραψε πως «το Fifty Shades of Grey βρήκε τον άξιο ανταγωνιστή του» και σε διάφορες πλατφόρμες υπήρξαν σχόλια όπως: «Fifty Shades of Grey: η εκδοχή 1800s» ή «Δεν ξέρω τι σκεφτόταν η Fennel με αυτό το έργο, είναι πραγματικά φρικτό και προσβλητικό για το αρχικό υλικό».
Είναι προκλητική ταινία; Σίγουρα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεκινά με έναν δημόσιο απαγχονισμό όπου ο καταδικασμένος άντρας εκσπερματώνει στη μέση της εκτέλεσης και το πλήθος που παρακολουθεί παθαίνει φρενίτιδα.
Είναι η μόνη ταινία που πραγματεύεται το σ#ξ δίνοντάς το μέσα από ωμά, σκληρά πλάνα; Όχι. Ενδεικτικά αναφέρω τον Αντίχριστο (2009) και το Nymphomaniac (2013) του Lars Von Trier – όσοι τα έχετε δει, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και τότε είχε γίνει σαματάς και η ηθική της κοινής γνώμης είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, αλλά τελικά ξεπεράστηκε και η ζωή συνεχίστηκε κανονικά. Βέβαια, στις άλλες, εξίσου αν όχι παραπάνω προκλητικές ταινίες, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: δεν καταπιάστηκαν με κλασικά, παγκοσμίου φήμης και κλάσης αναγνωρισμένα έργα, που πιθανότατα πολλοί από όσους σχολιάζουν με τόση ζέση να μην έχουν διαβάσει καν. Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη (1847) έτσι κι αλλιώς πραγματεύονται και περιγράφουν γλαφυρά την ψυχική και σωματική βία, τις ταξικές διαφορές, την ηθική και τη θρησκεία – και μάλιστα όχι στο 2025, που όσο να ’ναι τα μυαλά έχουν κάπως ανοίξει, αλλά 180 χρόνια πριν. Το έργο της Brontë δεν αναγνωρίστηκε αμέσως και δέχθηκε πολλές κριτικές, όπως δέχεται τώρα η εκδοχή της Fennel. Σημειωτέον ότι η Fennel έχει βραβευτεί ουκ ολίγες φορές και μας έχει χαρίσει ταινίες όπως το Promising Young Woman (2020) και το Saltburn (2023).
Τέλος, αξίζει να σταθούμε και στο μέσο με το οποίο μεταφέρεται ένα έργο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για μια πιστή, ολοκληρωτική μεταφορά. Η Fennel επέλεξε τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και ειδικότερα τη σ#ξουαλική σχέση ανάμεσα σε Catherine και Heathcliff. Είναι λοιπόν φύσει αδύνατο να είναι πιστή στο πρωτότυπο, αφού εξαρχής δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Επιχειρεί να δώσει τη δική της αιχμηρή ματιά σε ένα ζευγάρι του κλασικού ρεπερτορίου, απευθυνόμενη στο σύγχρονο κοινό – κάτι που διακρίνεται εύκολα από τα σκηνοθετικά μέσα που χρησιμοποιεί μέχρι και τη μουσική που επέλεξε να ντύσει την ταινία της (Charli XCX).
Όταν προβληθεί επίσημα, θα τα ξαναπούμε.
Μέχρι τότε, ας μη βιαστούμε να κρίνουμε την τέχνη – τουλάχιστον όχι προτού κρίνουμε εποικοδομητικά και γόνιμα τα ηθικά προβλήματα της καθημερινότητας.
Συντάκτης: Σοφία Τρέπα
