Ο 8χρονος Max Alexander είναι υπενθύμιση ότι τα όνειρα ανήκουν και στα παιδιά

Ήταν ένα βράδυ. Από αυτά τα βράδια που απλώς θες απλά να μην υπάρχεις. Το παιδί κοιμόταν δίπλα μου. Εγώ στο TikTok, ξερή από την ημέρα. Κι εκεί, έπεσα πάνω του.

Ο Max Alexander. Οκτώ χρονών. Ένα μικρό αγόρι από το Λος Άντζελες που ράβει φορέματα. Όχι για παιχνίδι. Όχι για να περάσει η ώρα. Με πάθος. Με λόγο. Με σχέδιο.

Έβλεπα τα χέρια του να δουλεύουν, το πρόσωπό του να σοβαρεύει, το σώμα του να βυθίζεται μέσα στο ύφασμα σαν να ήταν το στοιχείο του. Κι από πίσω, η φωνή της μητέρας του. Ζεστή. Παρούσα. Υποστηρικτική, χωρίς να είναι πιεστική. Χωρίς να λέει “πρόσεχε”, “κάν’ το αλλιώς”, “δεν είναι ώρα για αυτά”.

Τίποτα απ’ όλα αυτά.

Απλώς τον άφηνε να δημιουργεί.

Και τότε κάτι με ταρακούνησε. Δεν ήταν μόνο το ταλέντο του. Ήταν το φως στο βλέμμα του. Εκείνο το φως που έχουν τα παιδιά όταν νιώθουν ελεύθερα. Όταν ξέρουν ότι τους έχει δοθεί η άδεια να είναι ο εαυτός τους, χωρίς όρους.

Κάποιος του είχε πει το “ναι”. Από αυτά τα “ναι” που σπάνια λέμε. Το “ναι” που σημαίνει “σ’ ακούω”. Το “ναι” που σημαίνει “δεν σε κρίνω”. Το “ναι” που λέει: “Αν αυτό αγαπάς, εγώ είμαι εδώ.”

Μετά κοίταξα το δικό μου το παιδί. Και δεν ήμουν σίγουρη τι θα έκανα. Αν το παιδί μου, αύριο, μου έλεγε πως θέλει να ράβει φορέματα, τι θα απαντούσα; Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς φόβο, χωρίς φίλτρα;
Θα έλεγα το “ναι”;
Ή θα του έδινα το βλέμμα εκείνο το γεμάτο “δεν καταλαβαίνεις ακόμα”;
Θέλω να λέω το “ναι”. Να το λέω καθαρά. Να του δείξω πως δε χρειάζεται να γίνει κάποιος άλλος για να τον αγαπήσω.

Ο Max ξεκίνησε να σχεδιάζει ρούχα όταν ήταν τεσσάρων. Πρώτα με χαρτιά και σελοτέιπ. Σήμερα, στα οκτώ του, έχει ντύσει τη Sharon Stone, έχει κάνει επιδείξεις μόδας, έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες. Έχει και μια αδερφή, τη Coco, που την αγαπάει πολύ. Ζει σε ένα σπίτι όπου η δημιουργία είναι αέρας. Κανείς δεν του είπε “μην το πεις”, “μην το δείξεις”, “θα σε κοιτάνε περίεργα”.
Του είπαν: “Φτιάξ’ το.”
Κι αυτό το “φτιάξ’ το” έγινε ο κόσμος του.
Γιατί το ταλέντο θέλει θάρρος. Και το θάρρος γεννιέται από την αποδοχή.

Δε με νοιάζει να μεγαλώσω ένα σωστό παιδί. Με νοιάζει να μεγαλώσω ένα παιδί που να χαμογελάει το πρωί. Που να μην ντρέπεται γι’ αυτά που αγαπάει. Που να μη χρειάζεται να κρύψει κομμάτια του για να νιώσει “φυσιολογικό”.
Κι εδώ στην Ελλάδα, κάτι αλλάζει. Το νιώθω. Το βλέπω. Οι νέοι γονείς δεν τρομάζουν τόσο εύκολα. Ανοίγουν τα μάτια, τα αυτιά, το μυαλό. Αρχίζουν να λένε περισσότερα “πες μου τι σ’ αρέσει” και λιγότερα “αυτό δεν είναι για σένα”.
Και κάθε φορά που βλέπω τον Max να ράβει, συγκινούμαι. Γιατί δε βλέπω απλώς φορέματα. Βλέπω το πώς μπορεί να ανθίσει ένα παιδί όταν του δείξεις εμπιστοσύνη.
Δεν είναι θαύμα. Είναι αποτέλεσμα.

Το παιδί μου μπορεί αύριο να θέλει να γίνει ζωγράφος,  χορευτής να πει πως θέλει να γίνει μάγειρας. Να ζωγραφίζει καρτούν. Να φτιάχνει γλυκά. Να γίνει ναυτικός σαν τον μπαμπά του. Μπορεί μεθαύριο να αλλάξει γνώμη. Δεν πειράζει.  Με νοιάζει να νιώθει ότι έχει δικαίωμα να προσπαθήσει. Θέλω να πηγαίνει για ύπνο και να ανυπομονεί για την επόμενη μέρα. Θέλω να του δώσω εκείνη την εσωτερική πυξίδα που λέει “έχεις φωνή, και μετράει”. Με νοιάζει να λέει “αυτό με κάνει χαρούμενο” Κι αν χρειαστεί να τα βάλω με τον κόσμο γι’ αυτό, θα το κάνω. Επειδή το βλέπω πια καθαρά:

Και ξέρω, καμιά φορά, πόσο δύσκολο είναι αυτό το “ναι”. Γιατί μεγαλώσαμε σε μια γενιά που έμαθε να φοβάται το διαφορετικό. Να κρύβει τα “μη κανονικά”. Να μπαίνει σε κουτάκια. Να διαλέγει επάγγελμα πριν διαλέξει εαυτό.
Αλλά εμείς μπορούμε αλλιώς. Το βασικότερο συστατικό η απλόχερη αγάπη

Δε χρειάζομαι να γίνει το παιδί μου πλούσιο, σοβαρό, κοινωνικά αποδεκτό.
Χρειάζομαι να γίνει ελεύθερο, ευτυχισμένο!
Χρειάζομαι να μπορεί να πει “αυτό είμαι” χωρίς να του τρέμει η φωνή.
Και τη μέρα που το πει, εγώ θέλω να είμαι εκεί. Όχι για να τον κρίνω. Ούτε για να τον χειροκροτήσω. Αλλά για να του πω:
“Μπορεί να μη σε καταλαβαίνω πάντα, αλλά σε αγαπάω όπως είσαι. Και αυτό δεν αλλάζει ποτέ.”

Θα ήθελα να κλείσω με μια σκέψη που συχνά γίνεται πραγματικότητα.

Μην τιμωρείτε τις παιδικές ψυχές επειδή δε μοιάζουν με τα δικά σας όνειρα. Μην τους κόβετε τα φτερά επειδή δεν πετάνε προς τα εκεί που κοιτάτε εσείς. Τα παιδιά δε γεννήθηκαν για να σας επιβεβαιώσουν  ή να γίνουν η προέκταση σας. Γεννήθηκαν για να βρουν τον δικό τους δρόμο — κι εσείς είστε οι πρώτοι που μπορούν να τον φωτίσουν ή να τον σβήσουν. Πριν υψώσετε φρύδια, φωνές  ρωτήστε τον εαυτό σας: θέλω το παιδί μου να είναι αυτό που του ταιριάζει ή αυτό που με βολεύει; Η διαφορά είναι όλη η ζωή του.