Απλές φράσεις που μπορούν να μειώσουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού σου

Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε κόσμους που χτίζουμε με τις λέξεις μας. Κάθε κουβέντα, κάθε σχόλιο, κάθε αυθόρμητη φράση, γίνεται για εκείνα ένας καθρέφτης μέσα από τον οποίο βλέπουν τον εαυτό τους. Γι’ αυτό έχει σημασία να προσέχουμε τι λέμε, όχι από φόβο μήπως κάνουμε λάθος, αλλά από αγάπη, γιατί ξέρουμε πόσο πολύ μας εμπιστεύονται.

Πολλές φορές, μέσα στη βιασύνη ή στην κούραση, ξεφεύγουν φράσεις όπως «Άστο, θα το κάνω εγώ». Φαίνεται μικρό, καθημερινό, πρακτικό. Όμως το παιδί, χωρίς να το δείχνει πάντα, μπορεί να το ακούσει σαν «Δεν μπορώ». Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και ευκαιρίες για να μάθουν, να δοκιμάσουν, να τα καταφέρουν. Ακόμη κι αν αργούν λίγο ή κάνουν «ατέλειες», η διαδικασία είναι εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα.

Άλλες φορές χρησιμοποιούμε συγκρίσεις, όπως «Ο ξάδερφός σου τα κάνει καλύτερα». Σκοπός μας μπορεί να είναι να ενθαρρύνουμε, όμως το παιδί συχνά νιώθει ότι δε φτάνει, ότι πρέπει να γίνει κάποιος άλλος για να αξίζει. Η αλήθεια είναι πως κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό και τον δικό του τρόπο να λάμψει. Το μόνο που ζητά είναι να το δούμε όπως είναι.

Υπάρχουν και οι γνωστές φράσεις που ακυρώνουν τα συναισθήματα: «Μην κάνεις έτσι», «Δεν είναι τίποτα». Για εμάς ίσως να μην φαίνεται μεγάλο, αλλά για το παιδί μπορεί να είναι ένας ολόκληρος κόσμος ανατροπής. Όταν δείχνουμε κατανόηση, του μαθαίνουμε ότι είναι εντάξει να νιώθει. Ότι τα συναισθήματα δεν είναι αδυναμία, αλλά κομμάτι της ζωής.

Κάποιες φράσεις, όμως, πληγώνουν βαθύτερα: «Με απογοήτευσες», «Είσαι άτακτος», «Δεν αντέχεσαι». Στιγμιαίες κουβέντες, αλλά με μεγάλη επίδραση. Τα παιδιά συχνά μετατρέπουν όσα ακούν σε «αλήθειες» για τον εαυτό τους. Γι’ αυτό έχει αξία να θυμόμαστε πως κανείς δεν ταυτίζεται με μια δύσκολη συμπεριφορά· ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά.

Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι γονείς , κανείς δεν είναι. Αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να βλέπουμε, να ακούμε και να προσπαθούμε. Ένα «Μπορείς», «Σε εμπιστεύομαι», «Είμαι εδώ για σένα» μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη μέρα ενός παιδιού. Και, σιγά σιγά, να χτίσει έναν άνθρωπο που θα περπατάει στον κόσμο με σταθερό βήμα και καθαρή καρδιά.

Γιατί στο τέλος, η αυτοπεποίθηση δεν γεννιέται από τα μεγάλα. Γεννιέται από τα καθημερινά, από τις απλές λέξεις που λένε: «Είσαι σημαντικός».