Ένα γράμμα για το Πάρα Πέντε

Αγαπημένο μου Πάρα Πέντε,
σε σκέφτομαι κάθε φορά που η πραγματικότητα μοιάζει λίγο υπερβολική για να είναι αληθινή…

Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά επιστρέφεις όταν η επικαιρότητα σε βαραίνει, όταν νιώθουμε ότι ο κόσμος μιλάει πολύ αλλά ακούει λίγο. Κι εκεί εμφανίζεσαι εσύ, με ένα «τι ομάδα είμαστε;» που δεν είναι ατάκα- είναι υπαρξιακή ερώτηση.

Γιατί και εμείς αυτό παλεύουμε να καταλάβουμε τελευταία. Τι ομάδα είμαστε; Πόσο μαζί είμαστε στα αλήθεια; Πόσο χώρο δίνουμε ο ένας στον άλλον όταν τα πράγματα ζορίζουν; Εσύ μας το έδειξες χωρίς μεγάλα λόγια. Με ανθρώπους αλλιώτικους, που δεν ταίριαζαν τέλεια, αλλά έμαθαν να λειτουργούν μαζί.

Και ναι, πολλές φορές δεν ειμασταν καλά. Το λέμε και το ξανά λέμε. «Δεν είμαστε καλά» όπως θα έλεγες και εσύ, κι θα γελούσαμε να μη βάλουμε τα κλάματα. Αλλά αυτό το γέλιο μας κράτησε. Μας έμαθε ότι να παραδέχεσαι την αδυναμία σου δεν σε κάνει λιγότερο δυνατό – σε κάνει πιο ανθρώπινο.

Ειδικά σήμερα που όλα μας μοιάζουν μπλεγμένα και δεν παίρνει κανένας την ευθύνη πόσες φορές δεν θέλαμε να φωνάξουμε: « Εγώ δεν φταίω, εμένα με μπλέξανε»; Και όμως όπως εσύ μας έμαθες, το θέμα δεν είναι πάντα ποιος φταίει. Είναι ποιος μένει. Ποιος δεν φεύγει όταν η ιστορία δυσκολεύει.

Γιατί κάτι πάντα τρέχει. Στα γύφτικα, στα φανερά, στα κρυφά. Το νιώθουμε όλοι. Και εσύ δεν μας κορόιδεψες ποτέ γι’ αυτό. Μας είπες απλώς: ναι, «κάτι τρέχει στα γύφτικα», αλλά μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί. Με καφέ, με νεύρα, με γέλια, με μια ατάκα την κατάλληλη στιγμή.

Και κάπου ανάμεσα στα μυστήρια, στις αποκαλύψεις και στα μικρά δράματα, μας ψιθύρισες το πιο σημαντικό: όλα θα πάνε καλά. Όχι γιατί είναι εύκολο. Αλλά γιατί υπάρχει σύνδεση. Γιατί όταν κάποιος σε κοιτάει και σου λέει «είμαι εδώ», ο κόσμος γίνεται λίγο λιγότερο τρομακτικός.

Γι’ αυτό επιστρέφουμε σε εσένα. Όχι για τη νοσταλγία μόνο. Αλλά γιατί μας θυμίζεις πώς είναι να είσαι ομάδα. Να μη χρειάζεται να συμφωνείς σε όλα. Να μη χρειάζεται να είσαι τέλειος. Να αρκεί να είσαι παρών.

Σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα και ξεχνά ακόμα πιο γρήγορα, εσύ μας έμαθες κάτι απλό και πολύτιμο: ότι το χιούμορ σώζει, η αγάπη ενώνει και οι ιστορίες που λέγονται με αλήθεια δεν παλιώνουν ποτέ.

Και κάπου εδώ, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, θέλω να σου ευχηθώ κάτι — σε σένα και σε όλους μας.

Αυτά τα Χριστούγεννα, εύχομαι να βρούμε ξανά την ομάδα μας. Να μη φοβηθούμε να πούμε «δεν είμαι καλά», αλλά και να θυμηθούμε ότι μαζί πάντα είμαστε καλύτερα.
Να γελάσουμε έστω και με τα λάθη μας. Να πούμε μια ατάκα την κατάλληλη στιγμή και να σώσουμε τη μέρα. Να πιστέψουμε, έστω για λίγο, ότι όλα θα πάνε καλά.

Γιατί αν μας έμαθες κάτι, Πάρα Πέντε, είναι πως ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μπερδεμένα, όταν κάτι τρέχει στα γύφτικα και τίποτα δεν βγάζει νόημα, το μόνο που χρειάζεται είναι να κρατηθούμε ο ένας από τον άλλον.
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν.
Με λιγότερο φόβο, περισσότερη αγκαλιά,
και την πιο όμορφη υπενθύμιση:
τι ομάδα είμαστε — και πόσο ωραίο είναι να είμαστε μαζί.

Υ.Γ. Αν τελικά όλα μοιάζουν μπερδεμένα, αν η επικαιρότητα θυμίζει σενάριο που γράφτηκε βιαστικά και οι μέρες τρέχουν χωρίς υπότιτλους, καλό είναι να θυμόμαστε πως κάπου ανάμεσα στο χάος υπάρχει πάντα χώρος για χιούμορ, για τρυφερότητα και για μια ατάκα που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε. Όπως τότε. Όπως τώρα. Γιατί όσο υπάρχουν ιστορίες που μας θυμίζουν να γελάμε, να ερωτευόμαστε και να ελπίζουμε, «κάτι θα γίνει» — κι ας μη ξέρουμε ακόμα τι.