Σύμφωνα με τα πρόσφατα δεδομένα, ο χώρος της εστίασης διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να μείνει χωρίς εργαζόμενους. Τώρα, μάλιστα, που ο τουρισμός έχει αυξηθεί, άρα οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες, φαίνονται πιο έντονα οι ελλείψεις. Στην Ισπανία, οι παραιτήσεις έχουν αυξηθεί κατά 99% σε σχέση με το 2021, με σχεδόν 900.000 οικειοθελείς αποχωρήσεις μόνο στους τέσσερις πρώτους μήνες του 2025.
Κατά κύριο λόγο, οι άνθρωποι που αναλάμβαναν να εκπροσωπήσουν τον δύσκολο αυτό κλάδο είναι μετανάστες, οι οποίοι εγκαταλείπουν τις θέσεις τους μαζικά— ο ένας παρασύρει τον άλλον και πετάνε για άλλα μέρη! Κι επειδή έχουμε την τάση να λειτουργούμε σαν καμήλες, να τονίσουμε ότι η καμπούρα η δική μας στον χώρο της εστίασης είναι το ίδιο μεγάλη, το λιγότερο.
Τόσο τα νησιά μας, που πνίγονται από τους τουρίστες, όσο και τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα με την έλλειψη προσωπικού. Στατιστικά, ένας στους δύο εργαζόμενους λείπει σε κάθε επιχείρηση. Όπως κι ο περισσότερος κόσμος, θα αναρωτιέσαι κι εσύ πώς γίνεται με τέτοια ανεργία και κρίση που περάσαμε-περνάμε να μην υπάρχει κόσμος πρόθυμος να εργαστεί. Όμως στην πραγματικότητα, ξέρεις ότι είναι πιο βαθύ το θέμα.
Πάμε να δούμε παρακάτω αναλυτικά τις αιτίες του προβλήματος:
Στον χώρο της εστίασης το καλοκαίρι, το να δουλεύεις χωρίς ρεπό, 7 μέρες τη βδομάδα, από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, δεν θεωρείται εξαίρεση — είναι σχεδόν ο κανόνας. Τα 12ωρα γίνονται αυτονόητα, με τη λογική του “το μαγαζί κλείνει όταν κλείσει το μαγαζί”, όχι όταν τελειώσει η βάρδιά σου. Κι έτσι, εκατοντάδες εργαζόμενοι εξαντλούνται σωματικά και ψυχολογικά σε ένα περιβάλλον που κανονικοποιεί την υπερεργασία σαν να είναι… μέρος της εμπειρίας. Το πιο τραγικό; Πολλοί δεν τολμούν καν να διαμαρτυρηθούν, γιατί “υπάρχουν κι άλλοι στη θέση σου” που περιμένουν απέξω.
Έπειτα, είναι και το ζήτημα της στέγασης. Ειδικά στα νησιά, ο εργαζόμενος απλά δεν έχει πού να μείνει. Με τα ενοίκια να έχουν εκτοξευθεί λόγω Airbnb και τις ελάχιστες διαθέσιμες κατοικίες να κοστίζουν όσο ένας μισθός, πολλοί καταλήγουν να κοιμούνται σε αποθήκες, ράντζα, ακόμα και μέσα στα καταστήματα. Και κάπως έτσι, το “δουλειά με διαμονή” γίνεται άλλο ένα ψέμα του τουριστικού παραδείσου που τρίζουν τα θεμέλιά του.
Οι συνθήκες εργασίας; Ασχολίαστες. Να θυμηθούμε απλά τα παιδιά που έκαναν σέρβις σε μπιτς μπαρ της ΡόΔΟΥ που αναγκαζόντουσαν σχεδόν να κολυμπήσουν για να εξυπηρετήσουν τους λουόμενους στις παραλίες, ή τις κοπέλες στη Μύκονο που καίγονταν τα πόδια τους γιατί έπρεπε να είναι ξυπόλητες στην άμμο.
Τα καλά νέα είναι ότι, στις 30 Ιουνίου, οι υπηρεσίες του Οργανισμού, σύμφωνα με το προφίλ του εργαζομένου που θα έχουν δηλώσει οι επιχειρήσεις, θα προτείνουν υποψηφίους προερχόμενους από το μητρώο ανέργων του ΟΑΕΔ. Τα κακά νέα είναι ότι αυτό δε θα λύσει την έπαρση των εργοδοτών, ή μάλλον ίσως και να την αυξήσει. Γιατί όταν σου φέρνουν “έτοιμους” εργαζόμενους στο πιάτο, το τελευταίο που θα σε απασχολήσει είναι αν πληρώνονται στην ώρα τους, αν μένουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες ή αν δουλεύουν σαν ρομπότ. Και δυστυχώς, όσο το κράτος εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς χωρίς να προστατεύει εκείνους που την κινούν, το πρόβλημα δε θα λύνεται, θα βαθαίνει.
Συντάκτης: Αλεξία Παπαδογιάννη
