Θέλω να μου πεις την αλήθεια, πόσες φορές σε έχουν ρωτήσει το ζώδιό σου και μετά την απάντηση «είμαι καρκίνος» έχει ακολουθήσει το κλασικό «άχου μωρέ το γλυκούλι». Με αυτή τη χαρακτηριστική τσιριχτή, επιτηδευμένα γλυκιά φωνούλα; Και πόσες φορές σηκώθηκε μόνο του το φρύδι και είπες «ε, όχι και τόσο»; Τελικά, όμως, εμείς τα καρκινάκια είμαστε όντως τόσο καλά παιδιά όσο πιστεύουν, ή έχουμε και αυτή την πλευρά που είτε κρύβουμε καλά, είτε την ξέρουν μόνο όσοι αντέχουν να τη δουν;
Κρατάμε κακία, όμως όχι όπως νομίζεις
Αρχικά, εμείς τα καρκινάκια δεν ξεχνάμε τίποτα, ποτέ. Αν μας πληγώσεις, θα πληγωθείς. Από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν εκδικούμαστε με τον παραδοσιακό τρόπο. Κρατάμε κακία και περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή να τη γυρίσουμε. Μπορεί να πάρει μήνες ή και χρόνια, όμως θα γίνει και δε θα ξέρεις από πού ήρθε. Δε συγχωρούμε γιατί θα χάσουμε την άμυνά μας, οπότε προτιμάμε να θυμόμαστε.
Η ειρωνεία είναι το όπλο μας
Μπορεί να έχουμε υπομονή, καλή πρόθεση και να θέλουμε να είμαστε γλυκοί, αν όμως περάσεις το safe line θα σηκώσουμε ασπίδα και φρύδι και αρχίσουμε το πετσόκομμα. Δε θα φωνάξουμε, δε θα δείξουμε συναίσθημα, θα νιώσεις μόνο κρυάδα και ειρωνία που σπάει κόκκαλα. Παίζουμε άψογα το παιχνίδι αυτό και το συνδυάζουμε τέλεια με το ύφος μας.
Ξέρουμε πότε να εκδικηθούμε, και δε βιαζόμαστε
Αν τελικά αποφασίσουμε πως μας χρωστάς πόνο, δε θα τον ζητήσουμε αμέσως. Θα περιμένουμε ακριβώς πότε θα μας χρειαστείς. Θα είμαστε ευγενικοί, θα σου χαμογελάμε, και όταν έρθει εκείνη η στιγμή, απλά δε θα είμαστε εκεί. Και η απουσία θα πονέσει πολύ περισσότερο. Η εκδίκηση του καρκίνου είναι σιωπηλή, δε ζητάμε να σε ξεφτιλίσουμε. Θέλουμε απλά να καταλάβεις πόσο εύκολα σε διαγράφουμε ενώ σε λατρεύαμε. Και αυτό για εμάς είναι η απόλυτη τιμωρία.
Έχουμε on/off switch και αν κατέβει δεν ξανά ανεβαίνει
Όταν αποφασίσουμε πως τελείωσε, σημαίνει πως τελείωσε. Μπορεί μέχρι την προηγούμενη μέρα να σε λατρεύουμε, να κλαίμε και να περιμένουμε ένα μήνυμα, αρκεί όμως μια στιγμή για να πατήσουμε το κουμπί και απλά να σβήσεις. Αυτή είναι η πιο ακραία άμυνά μας. Ξέρουμε πως το συναίσθημα είναι η δύναμή μας και η ψυχρότητα το όπλο μας. Όταν παγώνουμε, ελέγχουμε.
Έχουμε έμφυτη τη δύναμη της χειραγώγησης
Αν θελήσουμε να πάμε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση γνωρίζουμε πολύ καλά πώς να το καταφέρουμε. Μπορούμε να γίνουμε πολύ δραματικοί. Θα παίξουμε με τις ενοχές σου για να ξυπνήσουμε τη φροντίδα σου. Και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε καν πως το κάνουμε. Απλά συμβαίνει.
Και για να κλείσουμε το κεφάλαιο με την αλήθεια χωρίς ροζ σύννεφα. Ναι, μας βλέπουν ως «το γλυκούλι» κι εμείς παίζουμε αυτόν τον ρόλο όταν μας βολεύει. Αλλά από πίσω υπάρχει ένας μικρός στρατός αναμνήσεων, ένας φόβος εγκατάλειψης και μια ικανότητα να χειριζόμαστε καταστάσεις με χειρουργική ακρίβεια. Δεν είμαστε μονοδιάστατοι, είμαστε γλυκοί όταν νιώθουμε ασφαλείς, εχθρικοί όταν απειλούμαστε, και θλιμμένοι όταν κάποιος που εμπιστευτήκαμε μας πρόδωσε. Μην το μπερδεύεις με κακία γενικευμένη, δε στεκόμαστε πάνω από τα πράγματα για να πληγώσουμε χωρίς λόγο. Κρατάμε, μετράμε και περιμένουμε γιατί η αυτοπροστασία μας είναι το πρώτο μας ένστικτο. Κι όταν επιλέγουμε να εκδικηθούμε, το κάνουμε με τρόπο που σπάνια καταλαβαίνεις στην αρχή. Η απουσία, η ειρωνεία, το παγωμένο χαμόγελο, όλα είναι μέσα στο ρεπερτόριό μας.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Όταν έχουμε ωριμάσει, μαθαίνουμε να λέμε τα πράγματα πριν παγώσουμε. Μαθαίνουμε να βάζουμε όρια χωρίς να μετατρέπουμε τον πόνο σε όπλο. Και τότε η τρυφερότητα δεν είναι παιχνίδι ή παγίδα, είναι επιλογή. Κι όταν αγαπάμε έτσι, αγαπάμε βαθιά και χωρίς ανάγκες για επιστροφές.
Τελικά; Είμαστε καλά παιδιά, όμως όχι άκακοι. Έχουμε καρδιά που αγαπά σαν τρελή, μνήμη που δεν συγχωρεί εύκολα, και νεύρα που όταν σπάνε ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς. Αν αντέχεις να δεις όλη μας την πλευρά, την τρυφερή και την επικίνδυνη, ίσως να ανακαλύψεις ότι πίσω από το γλυκούλι κρύβεται ένας άνθρωπος που αξίζει την αλήθεια του. Θες να την αντέξεις;
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
