Πόσοι από εμάς έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να είναι κάπου που δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Να προσποιείται ότι όλα πάνε καλά με τον-την σύντροφό του, αλλά στην πραγματικότητα να είναι μια υποσυνείδητη βιτρίνα; Μερικές φορές κοροϊδεύεις τόσο καλά τους άλλους, που παροτρύνεις και τον εαυτό σου να πιστέψει ότι είναι όντως καλά. Βιάζεσαι να αναρτήσεις φωτογραφίες, να φανείς ότι έχεις την ιδανική σχέση. Μιλάς για “καινούρια αρχή”, γελάς με δύναμη, λες “δε με νοιάζει πια για το παρελθόν”, με έναν τόνο ο οποίος προδίδει ότι πονάς.
Μη νομίζεις ότι αυτός που είναι δίπλα σου δεν το καταλαβαίνει· φαίνεται στα μάτια σου, στην αμηχανία σου, στον τρόπο που προσπαθείς να δικαιολογήσεις κάποιες καταστάσεις που συμβαίνουν. Απλώς συνήθως επιλέγει τη σιωπή, ώστε να σου δώσει τον χρόνο να μπορέσεις να είσαι επιτέλους ειλικρινής.
Αυτός που πληγώνεται, όμως, στην πραγματικότητα, δεν είναι πάντα ο άλλος. Εσύ είσαι. Η συνεχής σου άρνηση αποδοχής συναισθημάτων σε οδηγεί πολλές φορές σε θλίψη. Γιατί κατά βάθος ξέρεις. Δεν έχεις προχωρήσει. Έχεις κρυφτεί. Έχεις αλλάξει διαδρομές, έχεις αποφύγει τραγούδια, δρόμους, σημεία που μυρίζουν ακόμα εκείνον τον άνθρωπο.
Έχεις πει πολλές φορές σε φίλους σου ότι δε νιώθεις τίποτα πια και έχεις γυρίσει μετά στο σπίτι σου κλαίγοντας γιατί δεν το εννοούσες. Έχεις πειστεί ότι θα περάσει, αλλά δεν περνάει απλός με τον χρόνο. Θέλει αλήθεια. Κι εσύ είσαι ακόμα μπλεγμένος στο ψέμα. Η ανάγκη να αποδείξεις ότι προχώρησες, είναι μερικές φορές πιο δυνατή από το να θεραπευτείς. Γιατί ζούμε σε μια εποχή η οποία λατρεύει το φαίνεσθαι. Λατρεύει την εικόνα που τους πουλάς. Την ψεύτικη όμως, αυτή που δεν είσαι εσύ, αλλά αυτή που είναι οι περισσότεροι.
Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί τα βράδια χάνεις τον ύπνο σου και σε περιτριγυρίζουν οι σκέψεις; Αυτό συμβαίνει γιατί τότε πέφτουν οι άμυνες και δεν είναι κανένας εκεί να σε κρίνει. Είσαι μόνο εσύ, ο εαυτός σου και η αλήθεια σου. Η αλήθεια σου που αποκτάει φωνή και σου ψιθυρίζει ότι δεν το ξεπέρασες. Απλώς το έθαψες κάτω από την υποκρισία. Κι αυτό είναι εντάξει. Δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Ούτε καν στον ίδιο τον άνθρωπο που σου λείπει. Ούτε στους άλλους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι εσύ ειλικρινής με τον εαυτό σου και να αποδεχτείς την πραγματικότητα ακριβώς όπως είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να πας όντως παρακάτω. Χωρίς να πληγώσεις, χωρίς να πληγωθείς. Μη φοβηθείς τη μοναξιά. Μερικές φορές είναι λίγο καλύτερα να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου πριν βιαστείς να πας παρακάτω. Να καταλάβεις τι είναι αυτό που πραγματικά επιζητάς και τι είναι αυτό που σου πρόσφερε αυτό ο άνθρωπος και δυσκολεύεσαι να το βρεις σε κάποιον άλλον. Προ πάντων όμως να σε καταλάβεις. Να μη σε κρίνεις επειδή απλά νιώθεις. Είναι εντάξει να νιώθεις. Είναι εντάξει και να νιώθεις μπερδεμένος-η.
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς συναισθήματα. Όταν το καταλάβεις αυτό, κάνε μια αγκαλιά τον εαυτό σου και υποσχέσου του δε θα τον ξανά χάσεις στην προσπάθειά σου να είσαι αρεστός στον υπόλοιπο κόσμο. Ο κόσμος σου είσαι εσύ. Και μόνο.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
