Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι έχουμε δώσει την ψυχή μας σε έναν άνθρωπο που μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε ψυχή; Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί τι σκατά του βρήκαμε, ενώ δεν είχε τίποτα περισσότερο από όσα τον θεοποιούσαμε; Πόσα κομμάτια έχουμε χάσει για να καταλάβουμε ότι δεν είναι το μοναδικό που θα ολοκληρώσει το παζλ;
Μερικές φορές οι επιλογές που κάνουμε δε χτίζονται πάνω στη λογική. Χτίζονται πάνω σε ανάγκες που κουβαλούσαμε από παιδιά. Μια προσοχή που δε λάβαμε. Μια αγκαλιά που δεν κούμπωσε ποτέ. Ένα «σε αγαπώ» που δεν ειπώθηκε όταν έπρεπε. Και μεγαλώνουμε ακόμα, ψάχνοντας αυτά τα κενά σε ανθρώπους που υπόσχονται να τα γεμίσουν, μα στην πραγματικότητα τα βαθαίνουν ακόμα περισσότερο.
Μια πικρή αλήθεια είναι ότι όσες φορές κι αν δώσεις όλο σου το «είναι», αν ο άλλος δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί, θα το μετατρέψει σε βάρος. Θα το χρησιμοποιήσει για να νιώσει δυνατός, θα το στρέψει εναντίον σου. Θα σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν έχεις προσφέρει τίποτα. Ότι είσαι κενός. Ότι δεν ξέρεις τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά. Ότι το πρόβλημα είσαι εσύ.
Κι όμως, δεν είσαι. Δεν ήσουν ποτέ το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι ότι ένας άνθρωπος που δε θέλει να θεραπεύσει τα τραύματά του, κάνει πάντα μετάθεση και προβολή τους πάνω σε κάποιον άλλο. Κι αυτός έτυχε να είσαι εσύ. Κι εσύ μπορεί να αγάπησες, να δόθηκες σε, να έθεσες σαν προτεραιότητα, έναν άνθρωπο που δεν ήταν διαθέσιμος να δεχτεί όλα τα παραπάνω. Γι’ αυτό σου λέω: μη δεχτείς ποτέ να σε πείσουν ότι αξίζεις λιγότερο επειδή δεν άντεξαν το «περισσότερο» που είσαι. Μη δώσεις ξανά σε κανέναν το δικαίωμα να σε κάνει να πιστέψεις ότι η αγάπη χρειάζεται μετριασμό.
Η αγάπη δεν είναι πεδίο μάχης. Δεν είναι για να μετράς ποιος πληγώθηκε περισσότερο, ποιος υπέφερε ή ποιος έδωσε πιο πολύ, ποιος δικαιούται να φερθεί πιο άσχημα. Η αγάπη είναι να στέκεσαι δίπλα στον άλλον και να του δείχνεις ότι δε χρειάζεται να πολεμάει μόνος. Αν αυτό λείπει, δεν είναι αγάπη. Είναι μια μάσκα που φοράει ο εγωισμός για να νιώθει σημαντικός. Και ξέρεις κάτι; Δε χρειάζεσαι καμία μάσκα στη ζωή σου. Καμία ψεύτικη υπόσχεση, ούτε λόγια που σε πληγώνουν. Κανένα πρόσωπο που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την αξία σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους που σε βλέπουν, που σε ακούν, που σε αγαπάνε χωρίς να περιτριγυρίζονται από ένα «αλλά».
Μη φοβηθείς να φύγεις, να ξεκόψεις, να μπλοκάρεις αν χρειαστεί. Η απομάκρυνση δεν είναι εκδίκηση· είναι αυτοπροστασία. Δεν είναι μίσος, είναι αυτοσεβασμός. Δεν είναι φυγή· είναι η πιο γενναία μορφή παραμονής του εαυτού σου σε αυτό που είσαι και σε αυτό που αξίζεις. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει δεν είναι ποιος σε πόνεσε. Είναι το πόσο άντεξες να σηκωθείς ξανά. Και το πόσο αποφάσισες πως η ψυχή σου είναι πολύτιμη για να αφήσεις να στην πατήσει κάποιος.
Μην περιμένεις να το αναγνωρίσει κάποιος άλλος για να το πιστέψεις. Εσύ πρέπει να το αναγνωρίσεις πρώτος. Και τότε, τίποτα και κανείς δε θα σε κάνει να νιώσεις ξανά λίγος.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
