Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας κι αντί να φέρουν φως, σπέρνουν σκιές. Δε χρειάζεται πάντα να το κάνουν με φωνές, θυμό ή ξεκάθαρες πράξεις. Το όπλο τους είναι διαφορετικό, πιο ύπουλο. Είναι οι ενοχές.
Εκείνη η αόρατη φυλακή που σε κάνει να αμφισβητείς κάθε βήμα σου, να δικαιολογείς τα πάντα και να ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι. Το χειρότερο δεν είναι μόνο ότι κουβαλάς βάρη που δε σου ανήκουν. Το χειρότερο είναι πως, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να φθείρεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Η ψυχή σου κουράζεται, το σώμα σου αντιδρά, η υγεία σου γίνεται πεδίο μάχης. Οι αϋπνίες, το άγχος, οι πονοκέφαλοι, η εξάντληση… όλα αυτά είναι σημάδια ότι πολεμάς άνισα. Και μέσα σε αυτήν την παράνοια, ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό: το κακό που σου έκαναν εκείνοι.
Ξεχνάς τις στιγμές που σε πλήγωσαν, που σε έκαναν να νιώθεις ανεπαρκής, που σε αδικούσαν, που δε σε υπολόγιζαν, που σε πρόδιδαν συνεχώς. Αντί να τους κρατάς υπόλογους, κρατάς τον εαυτό σου αιχμάλωτο. Έχουν μάθει να σε χειρίζονται τόσο καλά που σε κάνουν να θεωρείς ότι το κακό που τους έκανες εσύ είναι τόσο μεγάλο, που δε χωράει συγχώρεση. Ειρωνεία…
Συνεχώς αναρωτιέσαι μήπως έκανες κάτι λάθος, μήπως αν είχες φερθεί αλλιώς, μήπως αν δε φώναζες τον προβληματισμό σου, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Μα η αλήθεια είναι πως αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πώς να σε κάνουν να πιστεύεις ότι το πρόβλημα είσαι εσύ. Αν όμως σταθείς για λίγο πίσω από το θολό τζάμι των ενοχών, θα δεις πιο καθαρά. Θα δεις ότι το πρόβλημα δεν ήσουν ποτέ εσύ. Ήταν οι στάσεις τους, οι πράξεις τους, η ανικανότητά τους να σταθούν δίπλα σου με αληθινό σεβασμό και αγάπη. Ήταν επιλογή τους να σε μικραίνουν για να νιώθουν οι ίδιοι μεγαλύτεροι.
Το πρώτο βήμα απελευθέρωσης είναι να αναγνωρίσεις ότι οι τύψεις που κουβαλάς δεν είναι δικές σου. Δε σου ανήκουν. Δεν είσαι υπεύθυνος για την ανωριμότητα, την τοξικότητα και τις πληγές των άλλων. Δεν είσαι ο γιατρός που θα τους σώσει, ούτε ο σύντροφος που θα ανέχεται τα πάντα. Είσαι υπεύθυνος μόνο για το πώς θα προστατέψεις τον εαυτό σου από το να τις κουβαλάς. Κάθε φορά που θα αισθάνεσαι το βάρος να σε πνίγει, θυμήσου ότι δε χρωστάς σε κανέναν την υγεία σου, την ψυχή σου ή τον ύπνο σου.
Δε χρωστάς σε κανέναν να αρρωσταίνεις για να κρατήσεις μια σχέση, μια «ειρήνη» ή μια ψεύτικη εικόνα. Αν κάποιος σε οδηγεί στο σημείο να καταστρέφεις τον εαυτό σου για να νιώθεις αρκετός στα μάτια του, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει ούτε τη θέση δίπλα σου, ούτε τη δύναμη που του δίνεις. Δεν πειράζει εάν ο άλλος προσπαθεί να πουλήσει προς τα έξω την εικόνα ότι εσύ ήσουν το πρόβλημα. Δεν πειράζει εάν θεωρεί ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος. Μέσα του ξέρει την πραγματική αλήθεια. Καιρός να τη μάθεις κι εσύ.
Η ενοχή είναι βαρύ φορτίο. Μα αν την επιστρέψεις εκεί που ανήκει, σε εκείνους που τη γέννησαν, τότε θα ξαναβρείς την ελευθερία σου…
Και μαζί με αυτήν, θα ξαναβρείς και τον εαυτό σου.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
