Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να αντέχουν το σκοτάδι. Το σκοτάδι δεν είναι απλώς η απουσία του φωτός, είναι το βάρος της σιωπής, το πάγωμα της ελπίδας, η στιγμή που κάθε φωνή μέσα σου λέει «δεν έχει νόημα πια». Είναι εκείνες οι ώρες που κοιτάς τον εαυτό σου και δεν αναγνωρίζεις τίποτα. Εκείνες οι φορές που ένιωσες ότι δεν έχει τίποτα νόημα πια. Που δε βλέπεις μέλλον, παρά μόνο σκιές του παρελθόντος. Εκείνες οι φορές που καθόσουν κλεισμένος στο δωμάτιό σου, αποχαυνωμένος μπροστά στο κινητό. Που ακόμα και η πιο μικρή κίνηση, ένα μήνυμα, μια έξοδος, μια καλημέρα, έμοιαζε βουνό.
Κι όμως… Είσαι ακόμα εδώ. Και αυτό, από μόνο του, είναι θαύμα. Αν άντεξες το σκοτάδι, δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Ούτε να εξηγήσεις τι πέρασες, ούτε να απολογηθείς για τη σιωπή σου, ούτε να δικαιολογήσεις γιατί απομακρύνθηκες, γιατί χάθηκες και γιατί λύγισες. Το γεγονός ότι δεν άφησες τον εαυτό σου πίσω όταν όλα μέσα σου φώναζαν να παραιτηθείς, σε κάνει ήδη δυνατότερο απ’ όσο νομίζεις. Γιατί το σκοτάδι δεν είναι το τέλος, είναι το τεστ. Και το τεστ δεν υπάρχει για να σε καταστρέψει. Υπάρχει για να σε κάνει να δεις τι κρύβεις μέσα σου όταν όλα τα φώτα σβήσουν. Υπάρχει για να δεις πως, τελικά, εσύ είσαι το φως. Όχι η συγκυρία, όχι οι άνθρωποι γύρω σου, όχι οι λέξεις που σε πείθουν ότι αξίζεις. Εσύ. Μόνος.
Όσοι βγήκαν από το σκοτάδι το κουβαλούν για πάντα μέσα τους. Όχι σαν ντροπή, αλλά σαν πυξίδα. Ξέρουν πια τι σημαίνει να είσαι χαμένος. Ξέρουν πως είναι να είσαι αόρατος, να περιμένεις κάτι -οτιδήποτε- να σε πιάσει και να σε τραβήξει πίσω. Μα το πιο συγκλονιστικό είναι ότι κάποια στιγμή σηκώθηκαν μόνοι τους. Εκεί είναι και η αρχή του φωτός. Κι δεν είναι πάντα λαμπερό. Μερικές φορές εκδηλώνει απλώς την ηρεμία που νιώθεις όταν σταματάς να παλεύεις με τον εαυτό σου. Είναι η ικανότητα να σταθείς όρθιος, όχι επειδή λύθηκαν όλα, αλλά επειδή αποδέχτηκες πως αξίζει να συνεχίσεις. Είναι η τρυφερότητα με την οποία επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει ξανά. Χαρά. Ελπίδα. Επιθυμία. Όχι σαν πολυτέλεια, αλλά σαν δικαίωμα.
Δεν έρχεται απότομα, ούτε βιαστικά. Έρχεται αργά. Ένα μικρό «θέλω» μέσα σου. Ένα ξύπνημα χωρίς βάρος. Ένα βλέμμα στον καθρέφτη που λέει «δεν είμαι καλά, αλλά θα πάω». Μια φράση που κάποτε έλεγες στον εαυτό σου και ξαναβρίσκει χώρο στο στόμα σου. Και μετά, ένα χαμόγελο χωρίς λόγο. Ίσως διστακτικό, αλλά βρίσκεται εκεί. Αν άντεξες το σκοτάδι, δε χρειάζεσαι άδεια για να ζήσεις ξανά. Δε χρειάζεται να δικαιωθείς για να προχωρήσεις. Ό,τι είσαι τώρα, είναι ήδη αρκετό.
Και τώρα, ήρθε η στιγμή, που επιτέλους, μπορείς να ξεκινήσεις ξανά. Όχι από το μηδέν. Από τη δύναμη. Από το φως που έρχεται όχι επειδή τελείωσε το σκοτάδι, αλλά επειδή το κοίταξες στα μάτια και επέλεξες να συνεχίσεις. Και αυτή η επιλογή, σε έπλασε ξανά. Γι’ αυτό, αν ένιωσες ποτέ πως δεν έχεις δύναμη να πας παρακάτω, να θυμάσαι: Το πιο δύσκολο το πέρασες. Και κανείς δε σε έσωσε -τα κατάφερες μόνος σου. Οπότε τώρα, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Το φως είναι μπροστά. Και αυτή τη φορά, σε περιμένει.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
