Ζούμε την κάθε μας μέρα λες να μας ανήκει ο χρόνος, σαν να είναι ανεξάντλητος. Αφήνουμε στιγμές να γλιστρούν μέσα από τα χέρια μας, σαν να είμαστε σίγουροι τι θα τις ξαναζήσουμε. Αναβάλλουμε όσα θέλουμε να πούμε, όσα θέλουμε να κάνουμε, λες και υπάρχει πάντα το “αύριο”. Ξέρω ότι ακούγεται αγχωτικό να σκέφτεσαι το μέλλον, όμως το αύριο δεν είναι πάντα δεδομένο. Είναι ένα δώρο που δε γνωρίζουμε αν θα μας προσφερθεί ξανά. Γιατί λοιπόν να μην πάρουμε εκείνη την αγκαλιά; Γιατί να μην πούμε εκείνο το “σε αγαπώ”; Γιατί να μην πάμε εκείνο το ταξίδι που τόσο θέλουμε; Γιατί να μην κάνουμε αυτό το όνειρο που είχαμε από παιδιά, πραγματικότητα;
Γιατί να αναβάλουμε για αύριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα;
Φερόμαστε σαν αθάνατοι μέσα σε έναν κόσμο που μας θυμίζει κάθε μέρα πόσο εύθραυστοι είμαστε. Μένουμε σε καταστάσεις που μας φθείρουν, δεν εκφράζουμε την αγάπη που νιώθουμε, δε ζητάμε συγγνώμη όταν πρέπει. Κυνηγάμε μικρότητες, θυμώνουμε για ασήμαντα πράγματα και ξεχνάμε ότι η ίδια η ζωή είναι πεπερασμένη. Στεναχωριόμαστε για καταστάσεις και ανθρώπους που δε μας προσφέρουν θετικά συναισθήματα και ξεχνάμε πως είναι στο χέρι μας η κάθε μέρα να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Αφήνουμε τον χρόνο να περνάει και μας περιτριγυρίζει ένα “ναι αλλά αν είχα κάνει αυτό τότε, ίσως τώρα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα”. Γιατί να μένεις στη σκέψη αυτού, όταν μπορείς να παλέψεις γι’ αυτό που αγαπάς; Γιατί να μην πιστέψεις λίγο περισσότερο στον εαυτό σου για να το αποκτήσεις; Γιατί θεωρείς ότι οι άνθρωποι με τους όποιους τσακώνεσαι, αύριο θα είναι ακόμα εδώ; Γιατί να μετανιώνεις για πράγματα που είπες ή για πράγματα που δεν είπες; Γιατί να μη σκέφτεσαι λίγο πιο βαθιά;
Η αλήθεια να είναι ότι μας τρομάζει η θνητότητα. Προτιμάμε να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση του “πάντα”, γιατί το “τώρα” απαιτεί από εμάς ευθύνη. Απαιτεί να ζήσουμε αληθινά, χωρίς μάσκες, χωρίς αναβολές, χωρίς τον φόβο του ρίσκου. Είμαστε δειλοί οι άνθρωποι τελικά. Μέχρι και για την ίδια μας τη ζωή. Πώς μας κάνανε έτσι; Αυτό φανταζόσουν πάντα; Όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αυτό είναι το μέλλον που σου αξίζει; Είσαι εντάξει με τον εαυτό σου; Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος; Η έχεις πείσει τόσο καλά τους άλλους και μαζί και τον εαυτό σου και έχεις την πεποίθηση ότι έτσι πρέπει να είναι η ζωή σου; Μίζερη και στάσιμη;
Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, η ζωή αποκτά αξία ακριβώς επειδή δεν κρατάει για πάντα. Οι στιγμές είναι πολύτιμες γιατί είναι μοναδικές, οι άνθρωποι γίνονται ανεκτίμητοι γιατί μπορεί να χαθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ο χρόνος γίνεται ιερός, γιατί κάθε λεπτό που περνά δεν επιστρέφει ποτέ.
Ας πάρουμε απόφαση ότι το παρελθόν έχει φύγει, το μέλλον είναι αβέβαιο. Το παρόν είναι το δώρο. Ας μην το σπαταλάμε. Ας πούμε τα λόγια που κρατούσαμε μέσα μας για καιρό, ας γελάσουμε δυνατά, ας αγαπήσουμε με θάρρος. Ας δώσουμε στον εαυτό μας τη φροντίδα που του αξίζει. Ας δρούμε σαν άνθρωποι που δεν είναι αθάνατοι, αλλά γνωρίζουν την ευθραυστότητα τους και, γι’ αυτό, επιλέγουν να ζουν αληθινά.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
