Όλοι λέμε ότι θέλουμε αγάπη. Την ψάχνουμε, τη διεκδικούμε, την τραγουδάμε, τη γράφουμε σε status και τη νιώθουμε σαν δικαίωμα. «Θέλω κάτι αληθινό», λέμε. «Θέλω έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει». Αλλά κακά τα ψέματα: πολλοί από εμάς δεν είμαστε έτοιμοι ούτε για την αγάπη που ζητάμε, ούτε καν για την αλήθεια που τη συνοδεύει.
Γιατί η αληθινή αγάπη δεν είναι ταινία, ούτε φτιαγμένη για story. Είναι καθρέφτης. Και όταν σου δείχνει κάτι που δε σου αρέσει, πονάει. Πιο εύκολο να κατηγορήσεις τον άλλον παρά να δεις τι κουβαλάς. Πιο εύκολο να πεις «δεν ήταν αυτό που έψαχνα» από το να παραδεχτείς ότι εσύ δεν ξέρεις τι ψάχνεις.
Θέλεις ειλικρίνεια; Ωραία. Έχεις σκεφτεί τι γίνεται όταν η ειλικρίνεια δε συμφωνεί με την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου; Λες «θέλω κάποιον να με αγαπά όπως είμαι». Τέλεια. Αλλά είσαι έτοιμος να είσαι πραγματικά όπως είσαι; Ή μόνο η βολική, γυαλισμένη εκδοχή σου έχει χώρο; Η αυτογνωσία δεν είναι lifestyle trend. Δεν είναι “να διαβάσω ένα quote στο Instagram και να γίνω καλύτερος άνθρωπος”. Είναι δουλειά. Βαριά. Μερικές φορές άβολη. Είναι να κοιτάς τα κουσούρια σου και να λες: “Ναι, αυτό το κάνω εγώ, όχι ο πρώην, όχι η μάνα μου, εγώ”. Και μέχρι να το κάνεις αυτό, η αγάπη που ζητάς είναι απλώς wishful thinking.
Η συναισθηματική ωριμότητα δεν είναι να γράφεις υπέροχα μηνύματα και να ξέρεις να μιλάς για συναισθήματα. Είναι να μην εξαφανίζεσαι όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Είναι να μην τιμωρείς τον άλλον με σιωπές επειδή δε σου έδωσε τη δόση προσοχής που περίμενες. Είναι να ξέρεις να κρατάς χώρο για τον άλλον, όχι μόνο για το δράμα σου. Και κυρίως: είναι να αντέχεις να σε αγαπάνε. Αυτό είναι που πολλοί δεν παραδέχονται. Λένε ότι θέλουν αγάπη, αλλά μόλις τη συναντήσουν, σκιάζονται. Γιατί η αληθινή αγάπη απαιτεί διαφάνεια. Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από ρόλους. Δεν μπορείς να δουλέψεις με “φαίνομαι”, πρέπει να πας με “είμαι”.
Πολλοί ζητάμε αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα ζητάμε επιβεβαίωση. Ζητάμε κάποιον να μας σώσει από τα κενά μας. Αυτό όμως δεν είναι σχέση, είναι σωσίβιο. Και κανένας άνθρωπος, όσο καλός κι αν είναι, δεν αντέχει για πολύ να παίζει τον ρόλο του θεραπευτή. Η σχέση γίνεται βαρίδι, όχι σπίτι.
Η αγάπη δεν έρχεται για να κλείσει τις τρύπες σου. Έρχεται για να σου δείξει πόσες έχεις. Κι αν δεν είσαι έτοιμος, το μόνο που θα δεις είναι απειλή. Κι έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος: “όλοι με πληγώνουν”, “κανείς δε μένει”, “όλοι ίδιοι είναι”. Όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Εσύ είσαι ίδιος στις επιλογές σου, επειδή είσαι ίδιος στις ανάγκες σου.
Η ωριμότητα ξεκινά όταν σταματήσεις να λες «δεν υπάρχουν σωστοί άνθρωποι» και αρχίζεις να λες «πώς φέρομαι εγώ;». Όταν βλέπεις όχι μόνο ποιος σε πληγώνει, αλλά και ποιον πληγώνεις. Όταν παραδέχεσαι ότι δεν είσαι πάντα το θύμα. Μερικές φορές είσαι ο θύτης. Ή, ακόμη χειρότερα, είσαι ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει και το μαθαίνει στις πλάτες των άλλων. Και η πιο μεγάλη αλήθεια: Μερικοί δε φοβούνται ότι δε θα τους αγαπήσουν. Φοβούνται ότι θα τους αγαπήσουν σωστά. Γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις να κρύβεσαι.
Η αγάπη που ζητάς ίσως ήρθε ήδη. Αλλά δεν είχε δράμα. Δεν είχε ασανσέρ συναισθημάτων. Δεν είχε παιχνίδια εξουσίας. Ήταν ήρεμη, σταθερή, καθαρή. Κι εσύ την πέρασες για βαρετή. Γιατί έχεις μάθει να μπερδεύεις την αγωνία με το πάθος. Την τοξικότητα με τη χημεία. Τη ζήλια με το ενδιαφέρον. Η υγιής αγάπη δε σε βάζει να τρέχεις. Σε βάζει να σταθείς. Κι αυτό τρομάζει όσους δεν έχουν σταθεί ποτέ.
Η αυτογνωσία και η συναισθηματική ωριμότητα δε σε κάνουν τέλειο. Σε κάνουν ειλικρινή. Και κυρίως, διαθέσιμο. Διαθέσιμο να δεις τον άλλον, όχι μόνο τον εαυτό σου. Διαθέσιμο να ακούσεις χωρίς να αμυνθείς. Διαθέσιμο να αγαπήσεις χωρίς να παίζεις ρόλους.
Αν θέλεις λοιπόν την αγάπη που ζητάς, ξεκίνα από τα βασικά. Μάθε να είσαι μόνος χωρίς να καταρρέεις. Μάθε να ζητάς χωρίς να εκβιάζεις. Μάθε να δίνεις χωρίς να κρατάς λογαριασμό. Μάθε να λες “έκανα λάθος”. Μάθε να λες “φοβήθηκα”. Μάθε να λες “πληγώθηκα αλλά δε θα το πετάξω πάνω σου”. Η αγάπη δεν είναι επιθυμία. Είναι ικανότητα. Και δεν την έχουν όλοι, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Δεν είναι ντροπή να μην είσαι έτοιμος. Ντροπή είναι να το ξέρεις και να μπαίνεις σε σχέσεις για να γεμίσεις κενά πάνω σε ανθρώπους που το μόνο που έκαναν ήταν να σε αγαπήσουν. Μέχρι να βρεις αυτή τη σταθερότητα μέσα σου, να είσαι τίμιος. Δε ζητάς αγάπη. Ζητάς θεραπεία. Κι αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο, αρκεί να το παραδεχτείς. Και κάπως έτσι, μια μέρα, χωρίς φασαρία, θα βρεθείς μπροστά στην αγάπη που κάποτε ζητούσες αλλά δεν μπορούσες να αντέξεις. Και τότε θα την αναγνωρίσεις. Γιατί θα είσαι έτοιμος, όχι να τη διεκδικήσεις, αλλά να τη σεβαστείς.
Συντάκτης: Μαρία Γεωργίου
