Και όμως, κάπου ανάμεσα στα δύο αυτά μηνύματα, χάθηκα και εγώ.
Αυτό, το γράφω για όλους εκείνους που βρέθηκαν δίπλα σε έναν άνθρωπο που προσπάθησε να τους λυγίσει, να τους μικρύνει, να τους κάνει να πιστέψουν πως δεν αξίζουν τίποτα χωρίς εκείνον. Και το γράφω και για μένα– για να θυμηθώ ότι επέζησα από αυτό, ακόμη κι όταν νόμιζα πως δε θα τα καταφέρω.
Στη δική μου περίπτωση, σε είχα χωρίσει εδώ και έναν μήνα, μ’ ένα απλό, ξερό μήνυμα χωρίς συναίσθημα. Μα πίσω από αυτό κρυβόταν μια κούραση που δεν μπορούσα πια να κουβαλάω. Μια αλήθεια που με έπνιγε. Γιατί τότε είχα καταλάβει πως δεν είχα πλέον τίποτα μέσα μου, πως δεν ονειρευόμουν πια μαζί σου. Και ξαφνικά, με θυμήθηκες στη γιορτή σου– ειρωνικό, ε;
Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σχολιάσω τι μου είπες. Είναι δικό σου θέμα, δικό μας, δεν ξέρω. Αλλά αυτά που ξεστόμισες με έφτασαν στο σημείο να σε μπλοκάρω ακόμη κι από το τηλέφωνο. Από το «σε αγαπώ, είσαι η ζωή μου» πέρασες στο «είσαι μια σκύλα που δεν έχει συναισθήματα». Μέσα σε δύο μηνύματα.
Εγώ που έμεινα πλάι σου τέσσερα χρόνια. Που δε θυμάμαι καν πόσες φορές σε συγχώρησα. Που ήμουν πάντα εκεί. Που πήγα κόντρα σε όλους για σένα. Όλα «εγώ». Ποτέ «εμείς». Και κάπου εκεί κατάλαβα πόσο ανισόρροπη ήταν η σχέση μας. Πόσα έδινα εγώ και πόσα απαιτούσες εσύ.
Εσύ ήσουν ο «άγιος» της σχέσης. Και όλα αυτά επειδή εγώ σε χώρισα. Επειδή σε πείραξε που πλήγωσα τον εγωισμό σου. Γιατί σου αφαίρεσα τον έλεγχο. Γιατί κάποτε ένιωθες πως μπορούσες να με γυρίσεις πίσω όποτε ήθελες. Επειδή δεν είχες βρει ακόμη το επόμενο θύμα. Γιατί θύμα θα είναι – αφού ποτέ δε θέλεις ο άνθρωπός σου να είναι πραγματικά χαρούμενος. Ποτέ δε θέλεις το καλό του όσο κι αν το λες. Δεν αντέχεις να μην έχεις τον έλεγχο.
Κι όμως, ακόμα και τώρα δεν μπορείς να πεις «φταίμε και οι δύο». Ακόμη και τώρα κάθεσαι και μου φορτώνεις όλες τις ευθύνες. Δεν μπορείς να δεις ούτε για μια στιγμή τη δική σου ευθύνη. Και για λίγο, ίσως, σε πίστεψα. Ίσως και εγώ να μπερδεύτηκα. Ωστόσο, δε σου εύχομαι τα χειρότερα. Σου εύχομαι μόνο να καταλάβεις τα λάθη σου και να τα διορθώσεις με την επόμενη. Κι ευτυχώς, είμαι σε θέση να καταλαβαίνω, πια, ότι το σύμπαν με προστάτεψε, να μη σε έχω πλάι μου σε καμία ορκωμοσία, σε καμία γιορτή, σε καμία χαρά, όπως και σε άλλες τόσες που έλειπες.
Το μυαλό μου μπορεί κι επίτηδες να έχει ξεχάσει τα περισσότερα πράγματα από σένα. Λογικά έτσι έπρεπε να γίνει. Και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Γιατί τελικά, κάποια στιγμή το μέσα μας, βρίσκει τον τρόπο να φύγει δίπλα από εκείνους που ξέρει ότι δεν του κάνουν καλό. Αν πρέπει -για να συμβεί αυτό- να διαγράψει κι εκείνα τα δέκα, είκοσι καλά, ας είναι. Στην τελική, χώρο κάνει, για να έρθουν άλλα- εκείνα που πραγματικά μας αξίζουν.
Τίποτα άλλο δεν έχω να σου πω, πέρα από πολλά φιλιά, πολλή αγάπη!
Αλλά πια, όλη η αγάπη είναι για εμένα.
Συντάκτης: Νεφέλη Μπάκα
