Ποια βαθύτερη ανάγκη τους καλύπτουν οι άνθρωποι μπαίνοντας και γράφοντας αρνητικά σχόλια κάτω από δημοσίευσης άλλων ανθρώπων; Πώς τελικά αυτή η δυνατότητα της ανωνυμίας έχει συμβάλλει στο να έχουν οι άνθρωποι τόσο περίσσιο θράσος μόνο διαδικτυακά, ενώ στην πραγματική τους ζωή δεν τολμάνε να σηκώσουν ανάστημα; Πόσο μπορεί να πονάει ένας άνθρωπος ψυχικά, για να μπει στη διαδικασία να χλευάσει έναν άλλον συνάνθρωπο του μη σεβόμενος την προσωπικότητά του;
Η αλήθεια είναι πως σε όποια πλατφόρμα και να μπεις -που να επιτρέπει τον σχολιασμό- πάντα θα βρεις σχόλια τα οποία είναι από υβριστικά μέχρι και κατάρες. Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι και σε ιστοσελίδες από εφημερίδες, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επιλέγουν να σχολιάσουν αρνητικά όλα όσα βλέπουν, ακούν ή και διαβάζουν αξιοποιώντας την ασφάλεια που τους παρέχει είτε η ανωνυμία τους, είτε γιατί δύσκολα κάποιος θα μπει στη διαδικασία να τους βρει. Αυτή η τάση αρνητικού σχολιασμού των πάντων ξεκίνησε να γίνεται εμφανής και περισσότερο διαδεδομένη με την έλευση των πρώτων μέσων κοινωνικής δικτύωσης και κορυφώθηκε με το TikTok, το πρώην Twitter και το Threads. Όχι φυσικά πως δεν υπήρχε και παλαιότερα, απλά τότε τα πράγματα ήταν σίγουρα πιο ήρεμα και το να κακολογήσεις κάποιον ήταν δυσκολότερο.
Πριν από την έλευση των social οι άνθρωποι πάλι έτειναν να κακολογούν τους άλλους, αλλά φρόντιζαν να το κάνουν με διακριτικό τρόπο ή καλυμμένο πίσω από κάποιο αστείο, ώστε να μη δώσουν πάτημα στους άλλους να τους σχολιάζουν. Βλέπετε, σε μικρές κλειστές κοινωνίες η εικόνα που έβγαζες προς τα έξω ήταν πολύ σημαντικότερη από το ποιος πραγματικά είσαι. Οι άνθρωποι δεν είχαν το θράσος και το θάρρος να εκφράσουν αυτό που πραγματικά ήθελαν και φρόντιζαν ώστε οι απόψεις οι οποίες έχουν να μην αμαυρώσουν την εικόνα τους. Προτιμούσαν να σχολιάζουν αρνητικά όλα όσα δεν τους άρεσαν πίσω από κλειστές πόρτες και μόνο με άτομα της οικογένειας τα οποία εμπιστεύονταν. Αυτό διότι γνώριζαν εξ αρχής πως αν έπρατταν διαφορετικά, θα είχε ένα πολύ βαρύ τίμημα στην εικόνα τους και το πώς τους αντιλαμβάνονται οι άλλοι γύρω τους.
Αυτό το τίμημα, όμως, που θα πλήρωναν τότε, με την έλευση των social έπαψε δεν υπάρχει. Εν αντιθέσει δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι οι οποίοι σχολιάζουν αρνητικά έχουν βρει συμμάχους που ενστερνίζονται τις απόψεις τους και τους σιγοντάρουν ώστε να συνεχίζουν να γράφουν τις μη λειτουργικές πεποιθήσεις τις οποίες έχουν. Μέσα από τα like που λαμβάνουν στα σχόλιά τους αλλά και απαντήσεις που τους δίνουν δίκιο, ενισχύεται ολοένα και περισσότερο η αρνητική αντίληψη που έχουν για τον κόσμο και τους γύρω τους.
Γίνεται αντιληπτό πως τελικά οι άνθρωποι οι οποίοι επιλέγουν να γράφουν αρνητικά σχόλια για τους άλλους, είναι άνθρωποι οι οποίοι υποφέρουν ψυχικά και μέσα από αυτά τα σχόλια θέλουν να εκφράσουν τον συσσωρευμένο θυμό και τη λύπη την οποία νιώθουν. Επιθυμούν να συνδεθούν και να λάβουν επιβεβαίωση πως όλα όσα πιστεύουν είναι σωστά, μιας και τα πιστεύουν και άλλοι άνθρωποι και δεν είναι μόνοι τους. Στην ουσία θέλουν να ξεφύγουν από την αφόρητη μοναξιά την οποία βιώνουν και ο σχολιασμός διαφαίνεται πως είναι ο περισσότερο εύκολος κι αποδοτικός τρόπος.
Στην πραγματική ζωή, όμως, που δεν υπάρχει η ασφάλεια της ανωνυμίας και σίγουρα θα βρουν αντιστάσεις στις πεποιθήσεις τους, δεν έχουν το θάρρος και το θράσος να εκφέρουν άποψη. Μπορεί να δουν όσους χλευάζουν δια ζώσης και αντί να εκφέρουν μια αρνητική άποψη να τους σφίξουν το χέρι και να τους συγχαρούν. Αυτό, διότι γνωρίζουν ασυνείδητα πως δεν κατέχουν κριτική σκέψη η οποία χρειάζεται για να μπορέσουν να στηρίξουν τα επιχειρήματα τα οποία αναφέρουν. Έχουν επίγνωση πως όλα όσα πιστεύουν είναι μη λειτουργικά απλά δεν έχουν βρει ακόμα τη δύναμη να τα αλλάξουν.
Εάν θα μπορούσα να κλείσω αυτό το άρθρο με μια περίληψη μιας πρότασης, θα ανέφερα πως οι άνθρωποι σχολιάζουν αρνητικά και χλευάζουν μόνο μέσω διαδικτύου, είναι άνθρωποι οι οποίοι χρειάζεται ή να πονέσουν πολύ ή να αγαπηθούν πολύ για να αλλάξουν όλα όσα τους πονάνε ήδη. Εάν κάποιος κάνει κίνηση και κινηθεί εναντίον τους νομικά για προσβολή δημόσιας εικόνας, τότε ίσως κατανοήσουν πως τελικά και αυτό έχει ένα βαρύ τίμημα που χρειάζεται να πληρώσουν, μα και πάλι, όσο σε κάποιο σχόλιό τους γεμάτο μίσος και κακία, θα υπάρχει μια απάντηση που θα λέει “καλά τα λες” θα νιώθουν πως έχουν βρει τον κόσμο τους και το κοινό τους. Τελικά, όλα για να μη νιώθουμε μόνοι μας γίνονται, αν το σκεφτούμε πιο σφαιρικά. Κι αυτό είναι κάπως όμορφο μα και τρομακτικό μαζί.
Συντάκτης: Τρύφων Κάμπο
