Πόσο όμορφο και πόσο αγχωτικό ταυτόχρονα να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο κάθε μέρα, όλη την ημέρα; Ο έρωτας σε ανεβάζει, σε ανανεώνει, σε κάνει να ξεχνάς ή να βλέπεις πολύ πιο απλά όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις είτε στην καθημερινότητα, είτε στη ζωή σου γενικότερα. Κοιμάσαι ήρεμος όταν λάβεις ή ακούσεις την καληνύχτα σου και πριν ανοίξεις τα μάτια σου σκέφτεσαι έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και θέλεις να του πεις καλημέρα. Ζεις με την επιθυμία να εκφράσεις πόσο τον σκέφτεσαι, πόσο σου λείπει και θέλεις να τον δεις. Μόλις πηγαίνεις στη δουλειά, σκέφτεσαι πριν ξεκινήσεις πότε θα τελειώσεις για να έρθει επιτέλους η στιγμή να βρεθείτε και πολλές φορές περνάει κάθε δευτερόλεπτο από το μυαλό σου.
Δε γίνεται να ορίσεις τον έρωτα, δε γίνεται να του βάλεις φρένο, δε γίνεται να βάλεις λογική– και εάν όλα αυτά συμβούν, τότε σημαίνει ότι δεν είναι έρωτας. Ο πραγματικός, ο γνήσιος έρωτας δεν ακούει σε «πρέπει» και «μη» και απλά σε κάνει να αφήνεσαι στη δίνη του, δίχως να ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Πολλές φορές δε σε ενδιαφέρει καν το πού θα βγει, παρά μόνο θέλεις να τον ζήσεις και σε ενδιαφέρει η στιγμή και μόνο.
Αυτό το χτυποκάρδι είναι που κάνει την αβεβαιότητά του να αξίζει κι όλα όσα σε κάνουν να τρέμεις σου προσφέρουν το να νιώθεις πλήρης ταυτόχρονα. Δεν είναι πολύ περίεργο και τρελό; Τη μία στιγμή μπορεί να γελάς και την άλλη να κλαις κι αυτός ο παραλογισμός να θεωρείται απόλυτα φυσιολογικός, γιατί απλά είσαι ερωτευμένος.
Τα πράγματα αρχίζουν και μπλέκουν λίγο παραπάνω στην παρουσία ή μη αμοιβαιότητας. Γιατί οι αμφίδρομοι έρωτες έχουν ξεκάθαρη αλληλεπίδραση και πρόθεση που δε σε κάνει να αναρωτιέσαι και πολλά, δε σε κάνει να αμφιβάλλεις και τόσο. Οι έρωτες που δεν είναι αμφίδρομοι, σε δυσκολεύουν λίγο περισσότερο, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως ο ένας θέλει και μπορεί περισσότερο από τον άλλο, οπότε δεν υπάρχει κοινή τάση και σίγουρα είναι πιο επίπονο, αφού είναι κατά κανόνα κάτι άνισο.
Είναι αυτό το μόνο πρόβλημα; Σίγουρα όχι, αφού ζούμε σε μια περίοδο που, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, οι σχέσεις και ο έρωτας περνούν κρίση και δεν αναπτύσσονται εύκολα ισχυροί ερωτικοί δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων. ‘Ολοι μας έχουμε μειώσει, αν όχι σταματήσει, να εκφράζουμε με λόγια και από κοντά τα συναισθήματά μας, ενώ προτιμάμε να ερωτευτούμε μέσα από τα social media ή τα dating apps, που, για να λέμε και την αλήθεια, δεν είναι και το πιο ρομαντικό μέρος του κόσμου.
Έπειτα, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη ενώ ταυτόχρονα έχουν οι σχέσεις υπερσεξουαλικοποιηθεί. Συνδυαστικά, αυτό μας εμποδίζει να δεθούμε συναισθηματικά, να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε. Κι ενώ το one night stand ή η ελεύθερη σχέση συμβαίνουν χωρίς να το παίρνεις πρέφα, μένουν στο περιθώριο οι άνθρωποι που θέλουν να ερωτευτούν και φοβούνται μήπως θεωρηθούν παρωχημένοι κι εκτός της εποχής τους.
Η κάθε μορφή έρωτα, βέβαια, είτε καταλήξει σε κάτι καλό είτε όχι, είτε έρθει ψηφιακά, δια ζώσης, μονογαμικά ή πιο ελεύθερα, πάντα θα έχει να σου δώσει μαθήματα –όπως όλες οι εμπειρίες στη ζωή μας άλλωστε. Αυτό που θα πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι θελήσαμε, μπορέσαμε και τολμήσαμε να ερωτευτούμε έντονα και δυνατά έναν άνθρωπο, όταν άλλοι δεν τολμούν να ζήσουν κάτι αντίστοιχο.
Δεν είναι πάντα όλα όμορφα, λοιπόν, στον έρωτα, αλλά και να μην είναι, δεν έγινε κάτι. Σημασία έχει που τον ζούμε, και ακόμα κι όταν τελειώσει, θα έχουμε να τον θυμόμαστε. Κι αν πληγωθούμε; Θα πάρουμε τον χρόνο μας για να τον ζήσουμε έπειτα ξανά και ξανά και ξανά. Όσες φορές αντέξουμε.
Συντάκτης: Διατσέντα Μαράτου
